کانال تلگرامی اسپیلت
کانال آپارات اسپیلت
گفت و شنودی خیالی با کوه
گفت و شنودی خیالی با کوه
●انسان: درود ای کوه زیبا و شکوهمند
●کوه: درود بر تو انسان دوپا
●انسان: شادمانم که با تو گفتگو می کنم.
●کوه: من هم مایلم با تو سخن هایی بگویم.
●انسان: برای انسان ها چه پیامی داری؟ سراپا گوشم!
●کوه: شما انسان ها با اینکه مرا دوست دارید اما تصور می‌کنید از تکه هایی بی جان تشکیل شده ام، براستی چرا اینگونه است؟
●انسان: متاسفانه تعریف جاندار در میان ما انسان ها یکسان نیست.
●کوه: آیا میدانید چنانچه ما نبودیم کره زمین مکان مناسبی برای زندگی شما انسان ها نبود؟
●انسان: آری
●کوه: اگر کوهها نبودند آب شیرین و گواری چشمه ها و رودخانه ها، هوای ناب،جنگل و برف و باران نبود.
●انسان: خوشبختانه علم در میان انسان ها رواج یافته و همگان بر این موارد اشراف کامل دارند.
●کوه: پس چرا ما را اینگونه می آزارید؟
●انسان: قصدمان آزردن شما نیست فقط به نیازها خود فکر می‌کنیم.
●کوه: بسیاری از شما که همان ساکنان کوهستان هستند در زمان ییلاق در فصل بهار و تابستان علف ها و رُستنی ها را می کّنند و به خورد چهارپایان خود می دهند و در قبال آن پوشش گیاهی بسیاری از مناطق ما را سست و نابود می سازند، هزاران سال است این اتفاق شوم رخ داده و همچنان ادامه دارد. آنان بعد از ترک ییلاق های خود تخریب های بسیاری از خود به جای می‌گذارند و می روند.
●انسان: اما ای کوه سربلند مگر در میان تو حیوانات وحشی نیز زندگی نمی کنند چگونه آنان تو را نمی آزارند؟
●کوه: حیوانات با قوانین طبیعی من آشنایند و هرکدام بدون ذره ای آلودگی از مواهب من استفاده کرده در پایان بدون ذره ای آسیب به ما این جهان را ترک می‌کنند. آنان مانند فرزندان من هست اما حیوانات شما به تعداد زیاد می آیند، می چرند، می روند و فقط نابودی را برای من به جا می‌گذارند اینان میهمانان ناخوانده این سفره هستند.
●انسان: ای بزرگوار ما انسان ها به موجوداتی گوشت خوار بدل گشته ایم و از این رو به دام های خود بهای زیادی می دهیم تا آنها طبخ و مصرف شوند.
●کوه: آیا تا کنون فکر کرده اید نوع جدید انسان ها یعنی شما با نوع صرفاُ گوشت خوار قبلی خود تفاوت های زیادی دارید؟ آخرین آنان یعنی (نئاندرتال ها) موجوداتی نیمه وحشی و شکار گیر بودند و از گوشت و میوه تغذیه می کردند. گوشت را از طبیعت و میوه را از جنگل های خودرو می یافتند اما هیچ گاه گّله پروری و دامداری انجام نمی‌دادند. گویا شما انسان های امروز که به خردمند مشهور شده اید قبل از هر چیز اول به منافع و فواید خود می اندیشید و بعد به منافع دیگران؟
●انسان: هنوز برای همه ما حلقه ای گم گشته وجود دارد که چگونه از موجوداتی نیمه وحشی چون (نئاندرتال ها) به موجوداتی چنین ظریف و اهلی بدل شده و این چنین به گوشت وابسته گشته ایم؟ هر چند در میان ما کسانی هستند که از گوشت تغذیه نمی کنند، نیت اصلی آنان پاسداشت و صیانت از طبیعت و حیوانات است.
●کوه: شما انسان ها با ازدیاد جمعیت و ساختن خانه ها و جاده ها و کارخانه های موجب شده اید هوای کره زمین گرم تر شود و ابر و باران به کوهها کمتر برسد. در حال حاضر یخچال های طبیعی بسیاری در کوهها در شرف آب شدن و از بین رفتن هستند و سیل و آتش سوزی بیشتر شده است.
●انسان: باید با خوشحالی بگویم انسان های فرهیخته به اهمیت این موارد رسیده اند و در برخی شهرها قوانین جدی در این خصوص اجرا می گردد چرا که دریافته اند اگر این چنین نکنند بزودی شاهد فجایع بسیاری خواهیم بود. این امر به تغییرات اقلیمی مشهور شده است.
●کوه: علاوه بر این ها معدن کاوی، سدسازی، قطع درختان، حفر چاه های عمیق و تونل سازی و خانه سازی در کوهها آزارهایی هستند که از طرف شما انسان ها به ما می‌رسد.
●انسان: آیا با کسانی هم که برای تفریح و ورزش به سوی تو می آیند سخنی داری؟
●کوه: در نگاه اول کوه به دلیل عظمت ظاهری و باطنی خود به نظر قوی و شکست ناپذیر می آید اما این چنین نیست و باید هر گونه صدمه به کوه را چه اندک و چه کلان در نظر گرفت. هر کوهی در هر روز گنجایش و پذیرای یک عده را دارد که باید جلوی رشد بیش از آن را گرفت زیرا که در دراز مدت به تخریب کوهها خواهد انجامید. در کوهی به نام کلیمانجارو در آفریقا قوانین مناسبی در این مورد اجرا می شود که باید همگان از آن پیروی نمایند. در آنجا ذره ای زباله ریخته نمی شود، هیچ گل و شاخه و رُستنی چیده نمی شود و همه مسئولانه در آنجا تردد می کنند حتی یک سنگ کم ارزش جابجا نمی‌شود. همه چیز را همانطور که هست باقی گذاشته آنجا را ترک می کنند.
●انسان: قدری در مورد دماوند برایمان بگو.
●کوه: دماوند در میان کوهستان های جهان شاهکاری در آفرینش است شکل مخروطی و بی نظیر آن موجب شده یکی از زیباترین نمادهای من باشد اما می دانم که اهالی آنجا قدر آن را ندانسته تا می‌توانند بر آن جفا روا می کنند.
●انسان: سپاسگزارم ای کوه چشم نواز
«نوشته ذبیح اله حمیدی»
۲۳شهریور۱۴۰۲
