کوه‌شناسی این قله:

دو خواهران به شکل ۲ مخروط «دو قلویی‌ شکل» است که در دوردست‌ترین نقطه البرز مرکزی جای گرفته است.

این قله در امتداد خط الرأسی‌ست که شرق آن بعد از قلل : مخروط سر ، سه سنگ و وارو به رودخانه سه سنگ ختم می‌شود و ادامه آن به یال شمال‌غربی قله دماوند یعنی یال سرداغ وصل است که به نوعی تنها یال جدا شده از دماوند محسوب می‌شود.

ولی همسایگان غربی این قله عبارتند از ؛ کهو – تخت خرس و چپکرو.

خط الرأس هفت سران لار و قله مشهور شکرلَقاس و ناظر در شمال‌ این قله قرار گرفته اند و از طریق قله کهو قابل صعودند.

ناگفته نماند قللی که در امتداد خط الرأس هفت سران لار قرار دارند (به شکل نرمال) از منطقه نمارستاق (جاده هراز)صعود می‌شوند.

در شمال قله دوخواهران دره‌ای وجود دارد که به منطقه نمارستاق می‌رسد.قله مرتفع کهون در جوار این دره قرار گرفته است.

بدلیل دور بودن معمولا این قله به شکل دو روزه اجرا می‌شود.

از چهار مسیر می‌توان این قله را صعود کرد:

• منطقه گرمابدر(فشم)- گردنه یونه‌زا – دشت لار – دره سفیدآباد – قله چپکرو – قله دوخواهران
• جاده هراز(پلور) – جاده چال چال – دشت ورارو – شمال رودخانه سه سنگ – قلل ورارو ، سه‌سنگ ، مخروط‌سر – دوخواهران
• از طریق روستای نمارستاق(جاده هراز) – دشت دریوک چمن – دره جنوب‌غربی – دشت لهرا – قله کهو – قله دوخواهران
• از طریق گوسفند سرای گــَوَنَک‌چال منطقه آرو( دشت لار) که می‌توان یک روزه این قله را صعود کرد .

 

برنامه این هفته باشگاه اسپیلت صعود این قله از طریق (یال جنوبی) منطقه گــَوَنَک‌چال به شرح زیر اجرا شد.

 

گزارش صعود:

با تیم ۲۸ نفره باشگاه ساعت ۵:۱۵ روز جمعه ۱۲ خرداد ۹۴ از سیدخندان به طرف جاده هراز (پلور) و از آنجا به طرف سد لار حرکت کردیم.

بعد از عبور از نگهبانی (سدلار) و ورود به جاده خاکی منتهی به دشت ، به پلی رسیدیم که به دلیچای معروف است.

ادامه جاده خاکی بعد از چند کیلومتر به دومین رودخانه که نام آن سفیدآب است رسید.

در آنجا از اتومبیل‌ها و مینی‌بوس باشگاه پیاده شده ، توسط یک وانت نیسان و یک لندرور ۱۲ نفره که توسط همنورد گرامی محمدتقی غلامی تدارک دیده شده بود به طرف منطقه موسوم به دیوآسیاب حرکت کردیم.

قبل از رسیدن به دیو آسیاب که یک چشمه و برکه‌ی آب معدنی‌ست از یک دوراهی به طرف منطقه(آرو)ادامه مسیر دادیم.

این جاده‌های خاکی ، پرشیب ، ناهموار و طولانی که در بعضی نقاط بسیار باریک می‌شد ، کم کم ما را به جنوب خط الرأس دوخواهران نزدیک کرد.

باید توجه داشته باشید که بدون راهنما و اتومبیل‌های دودیفرانسیل و مهارت در رانندگی هیچ‌گاه وارد این جاده‌ها نشوید. ضمنا این جاده‌ها که دلیل اصلی احداث آن‌ها(به جز ضربه زدن به محیط زیست کوهستان )امری نامشخص بود در اغلب اوقات سال مسدود و غیر قابل عبور است.

بالاخره بعد از پایان یافتن ۵ ساعت نشستن در اتومبیل‌ها ، کوه‌پیمایی را شروع کردیم.

ساعت ۱۰:۱۵ صبح با بررسی که انجام دادیم و با مطمئن شدن از یافتن قله دوخواهران ، حرکت کردیم .(مسافت نگهبانی سد تا این نقطه حدود ۴۵ کیلومتر برآورد شد)ارتفاع حدود ۳۴۰۰ متر

ابتدای مسیر یک سرازیری بود که حدود ۲۰۰ متر ارتفاع کم می‌کرد.

بعد از عبور از رودخانه‌ای کم آب و زیبا که به طرف دره اصلی ضلع جنوبی این خط الرأس سرازیر می‌شد ، صعود شیب‌های تند مسیر را شروع کردیم.

در انتخاب یال صعود باید دقت کافی می‌کردیم ، زیرا هیچ‌گونه پاکوب و یا علامتی در بین نبود . علاوه بر آن باید توجه داشت برای صعود قله دوخواهران از این منطقه فقط یک یال اصلی وجود دارد . این یال با شیب زیاد شروع شده ، بعد از رسیدن به منطقه سنگی و عبور از آن باریک می‌شود. سپس با شیب‌های تند دیگری به صخره‌های دیگری می‌رسد و بعد از آن به دو قلوهای قله ختم می‌شود.

تمام بستر صعود ریزشی و سنگی‌ست و همان‌طور که در بالا ذکر شد ، هیچ پاکوب و علامتی ندارد.

در ساعت ۱۲ تیم آماده و سرعتی باشگاه از تیم اصلی جدا شده(۸ نفر) به قصد صعود قله دو خواهران ، کهو و تخت خرس با سرعت بیشتری ادامه مسیر دادند.

در ساعت ۱۳:۳۰ تا ۱۴ با تمام نفرات تیم به جز ۲ نفر (۲۶ نفر) به قله اصلی صعود کردیم. فاصله قله فرعی تا اصلی اندک و ناچیز است.(GPS باشگاه ۴۳۲۰ متر را ثبت کرد).

به جز قلل دماوند – علم کوه – خلنو و آزادکوه این قله مرتفع‌ترین قله البرز مرکزی‌ست.

بعد از استراحت و عکاسی به طرف پایین حرکت کردیم.

در ساعت ۱۶ بعد از پیوستن تیم دوم که موفق به صعود قلل کهو و تخت خرس شده بودند ، استراحت و صرف ناهار در کنار رودخانه داشتیم و بعد از آن سرازیری را که صبح پایین آمده بودیم این بار به شکل یک سربالایی تند و تیز تا کنار ماشین‌ها بالا رفتیم(ساعت ۱۷).

عده‌ای از بچه ها به شکل ایستاده در پشت وانت ، عده‌ای هم نشسته در جیپ ، جاده‌های پر پیچ و خم منطقه (آرو) را تا دشت لار طی کردیم و در آنجا با تعویض ماشین‌ها به طرف تهران حرکت کردیم .

ساعت ۱۰ شب به شهر تهران که به قول دوستی کشور تهران است ، رسیدیم.

درپایان لازم است یک بار دیگر از همکاری و هم‌یاری صمیمانه همنورد گرامی باشگاه اسپیلت محمدتقی غلامی که نقش بسزایی در موفقیت این صعود داشت کمال تشکر و قدردانی را به عمل آورم.

 

ضمنا حضور دوباره بابک فتحیان عضو محبوب باشگاه اسپیلت را در این برنامه تبریک می‌گوییم . او که به مدت یکسال در خارج از کشور بسر می‌برد با آمادگی و توانمندی کامل در این برنامه شرکت و موفق شد هر سه قله را صعود نماید.

 

 

اعضای شرکت کننده در برنامه :

خانمها: کیانی – داداشی – سلطانی – اصلانی – اشترانی

آقایان: حمیدی(سرپرست)- غ.ر.خلیل آبادی – پورزادی – همدانچی(پزشک)- غلامی – نادری – قربان‌نژاد – دکتر بلوچی – فتحیان – ملکی – کاویانی – رضوی – کاظمی – صابری – طوطی(پزشک و عکاس) – روحانی –محمدی – وزیری – جهانگیری – محسن محمدی ناصح(عضو جدید)

میهمانان : خانمها مریم نامنی – مریم سیفی و آقای مجتبی احمدیان

 

گزارش سایت : ذبیح اله حمیدی

 

بخشی از خط الرأس

 

مسیر صعود ما 

 

شیب‌های اول مسیر با نمای غربی دماوند

 

محل پارک ماشین‌ها از بالا

 

قله اصلی از قله فرعی دیده می‌شود

 

قله دو خواهران – ارتفاع ۴۳۲۰ متر

 

نمای قلل غربی دوخواهران ، کهو ، تخت خرس ، چپکرو

 

قله کهون 

 

نمای قلل شرقی دوخواهران(مخروط سر،سه سنگ ، ورارو)