این قله در بین قله‌های شاه‌نشین و لوارک در خط‌الرأس غربی توچال قرار گرفته است.
بهترین و نزدیک‌ترین روستا جهت صعود این قله در فصل زمستان، امامزاده داود می‌باشد که در فاصله ۳۵ کیلومتری شمال‌غربی تهران واقع است.
دو جاده برای رسیدن به این روستا احداث شده است. اولی جاده (خوشبختانه) خاکی فرحزاد و دومی جاده آسفالت کن ـ سولقان است.
جاده اول، زمستان‌ها همیشه مسدود است که باید پای پیاده طی طریق کرد و جاده دوم تبدیل به جاده‌ای تفریحی و اصطلاحاً توریستی شده که جماعت زیادی روزهای تعطیل جهت زیارت و سیاحت به آنجا سفر می‌کنند.
تیم ۸ نفره باشگاه اسپیلت روز جمعه ساعت ۷:۰۰ صبح از امامزاده داود که اهالی آن در سرمای منهای ده درجه هنوز از خواب زمستانی بیدار نشده بودند، کوهپیمایی را آغاز کرد (ارتفاع ۲۵۷۰ متر)
تمام کوچه‌ها یخ زده و معابر انباشته از برف پارو شده بود.
بلافاصله بعد از گذشتن از روستا کار برفکوبی تیم شروع شد. مسیر ما از داخل دره اصلی می‌گذشت. حجم برف زیاد به نظر می‌رسید ولی خوشبختانه به دلیل سردی هوا، سفت و یخ‌زده بود.
بعد از یک ساعت به اول یال صعود رسیدیم. این یال با شیبی تند در سمت چپ ما (غرب) به طرف شمال کشیده شده بود و در ارتفاع حدود ۳۰۰۰ متری صخره‌ای می‌شد.
با تابش اولین اشعه خورشید بر تن‌های سرد ما که با تمنایی بی‌دریغ خواهان آن بود، برای صبحانه توقف کردیم. هوای آن روز سرد ولی آفتابی پیش‌بینی شده بود.
با توضیحات من دوستان بیشتر با موقعیت کوهستان آنجا آشنا شدند. قله پلنگ‌چال و گردنه شترگردن و قله رفیع شاه‌نشین در شرقمان خودنمایی می‌کردند و غربمان قلل ناز و کهار و پهنه‌حصار به خوبی دیده می‌شدند.
بعد از صبحانه مسیر را به نوبت برفکوبی کرده، به اول صخره‌ها رسیدیم. در آنجا با گذشتن از میان آنها که کمی دقت و مسیریابی صحیح طلب می‌کرد، به آخرین یال منتهی به قله رسیدیم.
باد سردی در آنجا وزیدن گرفته بود و مسیر زیر پایمان کاملاً یخ زده شده بود. پس بالطبع در بعضی جاها مجبور به استفاده از کلنگ برای درست کردن جای پا شدیم.
در ساعت ۱۲:۰۰ ظهر به قله رسیدیم. GPS ارتفاع ۳۷۰۰ متر را ثبت کرد. به دلیل شدت باد و سردی هوا بعد از ۱۰ دقیقه توقف و تماشای قلل اطراف و عکاسی، بلافاصله به طرف پایین بازگشتیم.
مسیر فرود همان مسیر صعودمان بود که با احتیاط و به آرامی طی شد و نهایتاً در ساعت ۴:۰۰ عصر به امامزاده داود بازگشتیم…..
در راه بازگشت، نوستالوژی سال‌های گذشته به سراغم آمد. زمانی که بارها در فصل تابستان از طریق صعود قله توچال و شاه‌نشین به امامزاده داود می‌رسیدیم و آنجا تازه اول راه بود، چون یا باید از طریق فرحزاد و کوتل خاکی به تهران بازمی‌گشتیم که میسری طولانی بود و یا از طریق روستای مشهور کیگا!!! به سولقان می‌رسیدیم و از آنجا با وسیله نقلیه‌ای که به سختی پیدا می‌شد، خود را به تهران می‌رساندیم. یاد آن دوران به خیر و نیکی که هرگز لذت و طعم آن صعودها با آن امکانات اولیه که زمین تا آسمان با صعودهای امروزه متفاوت بود از ذهن و خاطره امثال من دور نمی‌شود.

اعضای شرکت کننده به ترتیب حروف الفبا:
خانم پریسا حسینی
آقایان: بهرامی، حاصلی (عکاس)، حمیدی (سرپرست)، غ. خلیل‌آبادی، م. طهماسبی، مطهری و میلاد یوسفی (عضو جدید)

    گزارش از: ذ. حمیدی
    6/12/1390