«خشچال»یکی از قلل مهم منطقه ی البرز غربی است و چندین مسیر صعود دارد. رایج ترین آنها مسیر «دریاچه اوان» به قله و یکی دیگر از مسیر های صعود آن، دره ی اصلی از کنار چشمه ی «گل پری» است.

روستای اوان با چند پارچه روستای دیگر در اطراف این دریاچه زیبای(آب شیرین) قرار دارد.

این بار تعداد نفرات تیم ما ۱۲ نفر بود و طبق معمول از محل باشگاه حرکت کردیم و مسیر حدوداً ۲۵۰ کیلومتری تهران تا الموت و روستای اوان را با مینی بوس باشگاه ۵ ساعته پیمودیم.

عصر جمعه ۴ تیر، قبل از غروب آفتاب در کنار دریاچه چادر ها را بر پا کردیم.

نمای زیبای دریاچه اوان با آن باغ ها و نیزار های سبز و بلند اطرافش و سوسوی چراغ های روستاهای اطراف آن، منظره ی زیبایی  بود که تا ساعت ۱۱ شب از آن لذت بردیم. علی رغم سر و صدای زیاد گردشگران بی قید و بند، توانستیم تا ساعت ۴ صبح خواب نسبتاً راحتی داشته باشیم.

رأس ساعت ۵ صبح راهپیمایی طولانی خود را که به عقیده من از نظر مسافت تا قله حدود ۱۵ کیلومتر و از نظر ارتفاع ۲۱۰۰ متر بود، شروع کردیم. ارتفاع روستای اوان ۱۸۵۰ متر از سطح دریا است.
بعد از ۵/۱ ساعت صعود به اواسط جاده خاکی معدن باریت (نوعی سنگ معدنی) رسیدیم.

این جاده ۱۸ کیلومتر مسافت دارد که از «معلم کلایه» آغاز می شود و تا ارتفاع ۳۳۰۰ متری خشچال ادامه دارد. این جاده در دهه ۷۰ ساخته شده و قبلاً متروکه بوده و طی این سال ها که گه گاه به خشچال سفر کرده ایم، شاهد رونق آن بوده ایم.

بعد از پایان این جاده، یال صعود قله در پیش رویمان قد علم کرد که یالی ترکیبی از سنگ و برف و خاک بود. در ساعت ۴۵/۱۱ به قله ی ۳۹۵۰ متری خشچال رسیدیم.

هوای قله عالی و مناظر قله های اطراف آن بی نظیر و مدهوش کننده بود.

قله های منطقه ی علم کوه، شاه البرز، سیالان در شرق و قله رفیع «بُزابن» در شمال و قله «سماموس» در شمال غرب مان کاملاً هویدا بود.

دره ی وسیع «اشکورات» و روستاهای اطراف این منطقه و چراگاه ها و گوسفندسراهای بی شمار این دیار که همگی به ارتفاعات خشچال متصل می شوند از فراز قله دیده می شد.

جبهه ی شمال این قله کاملاً دیواره ای و صخره های ست که به دلیل ریزشی بودن آن، به نظر غیر قابل صعود می رسد.

بعد از استراحت و عکاسی، راه بازگشت را در پیش گرفتیم.

قبل از رسیدن به اول جاده معدن در ارتفاع ۳۳۰۰ متری از بالا می دیدیم که ماشین های راه سازی چطور به بهانه ی کاوش معدن در حال تخریب و نابودی بخش عظیمی از کوه خشچال اند.
وقتی به معدن رسیدیم به عنوان اعتراض به اتاق نگهبانی سری زدیم.

در آنجا یکی از محیط بانان منطقه حضور داشت که دست بر قضا خودشان نیز نه تنها معترض به این تخریب، بلکه معترض به کل سیاست های تخریب گرایانه ی متصدیان محلی به بهانه ی توسعه و پیشرفت در منطقه ی الموت بودند. ولی متأسفانه کاری از دستشان بر نمی آمد(به خاطر سهولت صدور مجوز های قانونی).

این منطقه یکی از مناطق بی نظیر تاریخی و طبیعی کشورمان محسوب می شود و لازم است متصدیان خدمت به ملت به منافع دراز مدت این سرزمین تاریخی بیشتر بیاندیشند و قبل از اقدامات توسعه و پیشرفت، اول فکر کنند که چرا ایران جزء ۱۰ کشور جالب تاریخی و طبیعی جهان انتخاب شده است!

با اینکه توریست های زیادی به کشور ما سفر نمی کنند ولی متأسفانه شاهد آن هستیم که متصدیان امور از یک طرف و مردم آموزش ندیده از طرف دیگر به چه سرعتی مشغول نابودی مواهب بی شمار طبیعی، به ویژه کوه های این سرزمین هستند؛ نابودی که هر روز به بهانه ی احداث جاده و معدن، ساختن ویلا، تله کابین و تفرج گاه و غیره انجام می شود.

امیدواریم روزی قبل از این گونه اقدامات با کارشناسان واقعی و دلسوز محیط زیست بیشتر و بیشتر مشورت و رایزنی شود. کاش روزی برسد که قانون به شکلی تعریف شود که مجوز اول احداث را سازمان های طبیعت دوست و دلسوز صادر کنند نه شخصی که احتمالاً خود حتی یک روز هم به کوه و کوهنوردی و طبیعت گردی(اصولی) نپرداخته است و تنها به فکر پیشرفت و توسعه صنعتی این سرزمین است.

به امید آن روز
سرپرست برنامه : ذ ـ حمیدی
۶/۴/۸۹