طبق روال چند ساله ی باشگاه، در انتهای جدول برنامه های بهاری، نوبت صعود قله ی دماوند فرا رسید. معمولاً با توجه به اینکه ابتدای هر سال متقاضیان عضویت در باشگاه پرتعداد هستند برنامه های کوهنوردی فصل بهار به شکلی تنظیم می شود که در انتها به صعود قله ی دماوند ختم شود.

در این برنامه ۳۰ نفر از اعضا و یک نفر مهمان شرکت داشتند که در نهایت ۲۷ نفر از این گروه در ساعت ۱۰:۳۰ صبح روز جمعه ۲۸ خرداد موفق به صعود قله ی ۵۶۲۵ متری دماوند شدند. از این تعداد ۱۷ نفر برای اولین بار پا بر بام ایران می گذاشتند.

قله ی دماوند ـ شاه کوه ما ایرانیان ـ ۱۶ مسیر صعود مشخص دارد که همگی یال هایی شناخته شده هستند. علاوه بر این چند مسیر فنی دیگر مانند دره ی یخار و صعود یخچال هایی مانند سیوله و دیوسر و یخچال شرقی و غربی نیز وجود دارند که صعود آنها از دیرباز مورد توجه کوهنوردان بوده است.

مسیر صعود تیم ما، یال جنوبی دماوند (یال گوسفندسرا) بود که با توجه به امکانات موجود در این مسیر، از ساده ترین مسیرهای صعود دماوند است.

و اما شرح برنامه:

تیم ما ساعت ۱۰ شب چهارشنبه ۲۶ خرداد با دو دستگاه مینی بوس به گوسفندسرا یا همان بارگاه دوم دماوند رسید. شب زیبا و پرستاره ای را در ارتفاع ۳۰۵۰ متری به صبح رساندیم.

ساعت ۷ صبح روز بعد، به طرف بارگاه سوم حرکت کردیم و پس از ۴ ساعت به بارگاه سوم در ارتفاع ۴۲۵۰ متری رسیدیم. با توجه به تعداد نفرات تیم، هماهنگی قبلی با آقای امیر محمدپور مدیر محترم پناهگاه جدید فدراسیون کوهنوردی صورت گرفته بود و مسوول پناهگاه آماده ی پذیرش تیم ما بود.

بعد از صرف غذا و استراحت در ساعت ۵ عصر برای هم هوایی تا ارتفاع ۴۷۰۰ متری، به صعود و فرودی ۳ ساعته پرداختیم که البته توأم با هوایی خراب و بارش برف و کولاک بود.

پس از بازگشت دوباره به پناهگاه و صرف شامی مختصر، آماده خواب شدیم. ساعت ۳۰/۳صبح روز جمعه ۲۸ خرداد از خواب بیدار شده و ۵ صبح صعود نهایی را شروع کردیم. با توجه به پیش بینی وضع هوا در سایت های معتبر هواشناسی، آن روز هوایی مناسب صعود داشتیم.

حدود ۵/۵ ساعت طول کشید تا به اتفاق ۲۷ نفر از اعضای باشگاه به بام ایران صعود کنیم. صعودی که در هوایی نیمه ابری و معتدل انجام شد.

به جز ۴ نفر از اعضا که به دلایل مختلف از صعود به قله صرف نظر کردند، ۲۷ نفر به قله رسیدند. در میان آنها ۱۷ نفر از اعضای باشگاه برای اولین بار دماوند را صعود می کردند و به گفته اکثرشان به یکی از آرزوهای کوهنوردی خود رسیده بودند.

اشک شوق و اشتیاق در مرتفع ترین نقطه ایران ناخودآگاه از چشمان همه جاری بود. همه دوستان به اوج لذت صعود رسیده بودند و ثمره ی تلاش چند ماهه خود(صعودهای مختلف و گذراندن دوره های آموزشی) به وضوح می دیدند.

یکی از درخشان ترین حالات انسانی که توأم با پاک ترین احساسات بشری است، بعد از صعود موفق آمیز قله دماوند در وجود هر کوهنوردی رخ می دهد که در هیچ جای دیگر نمی توان سراغی از آن گرفت. آن بالا انسان مانند ارتفاع جغرافیایی که در آن حضور فیزیکی دارد به حالتی از ارتفاع معنوی و حضور می رسد که لذت بخش است و اگر اغراق نکرده باشیم، به عالم عرفانی نزدیک می شود.

به هر حال بعد از ۱۵ دقیقه توقف روی قله و عکاسی، این نقطه ی پرانرژی را ترک کرده و به طرف پناهگاه بازگشتیم.

هنگام بازگشت، سعی کردیم نظم تیمی را همچنان حفظ کنیم و با همان ترتیبی که صعود کرده بودیم، فرود آمدیم. بعد از استراحتی دوباره در پناهگاه به طرف گوسفندسرا حرکت کردیم و در ساعت ۶:۳۰ عصر به جایی که مینی بوس های باشگاه منتظرمان بودند، رسیدیم.

در آن روز ما منظم ترین و پرجمعیت ترین تیم حاضر در منطقه بودیم که با صعود موفقیت آمیز خود مورد توجه خیلی ها قرار گرفتیم.

زیباترین جمله ای که در مورد نظم گروهی ما از سوی کوهنوردی که شاهد صعود ما بود، ابراز شد این بود: «ستاره دنباله دار». ستاره ای که امیدواریم همواره درخشان و دنباله دار باشد. ستاره ای متشکل از تک تک اعضای باشگاه کوهنوردی اسپیلت.

شاد و سالم و سربلند باشید.

سرپرست برنامه:
    ذ. حمیدی
    30/3/1389