هر هفته یک برنامه : این بار گزارش آبک ـ ۲۲ بهمن ۸۹

روز جمعه ۲۲ بهمن ۸۹ ساعت ۷ صبح به همراه ۱۹ نفر، از میگون صعود به قله آبک را شروع کردیم.
با کمی ارتفاع گرفتن، وسعت روستای کوهستانی میگون کاملاً نمایان شد. چیزی که ما از آن بالا می دیدیم، بیشتر شبیه خانه هایی بود که به طرف زمین های خالی هجوم آورده و در کنار هم تنگاتنگ چیده و ساخته شده بودند. حالا آن زمین هر چند بزرگ یا کوچک، کم شیب یا پرشیب، کنار رودخانه یا کوه یا چسبیده به جاده باشد، فرقی نمی کرد فقط مهم آن بود که خانه ای باشد و ویلایی و …
تصور اینکه در سال های بعدی این به ظاهر روستاها چه منظره ای را خواهند داشت واقعاً مشکل و غیرممکن است. به نظر می رسد باید نام دیگری را برای این مکان های فشرده انتخاب کرد که زیبنده این نقاط باشد.
به هر حال تیم ما بعد از بالا رفتن از پله های زیاد ابتدای راه، به ایستگاه مخابراتی(تلویزیونی) میگون رسید.

از همان اول برنامه شرایط کاملاً زمستانی بود. هوا سرد و نیمه ابری با کمی بارش برف همراه بود. میزان برف در مسیرمان زیاد بود و نیاز به برفکوبی سنگینی داشت.

مسیر ترکیبی از برف، یخ، سنگ و خاک بود. حدود ۷ ساعت طول کشید تا تمام ۱۹ نفر قله را صعود کنیم.

ارتفاع قله ۳۴۲۰ متر ثبت شد. لازم به ذکر است ارتفاع مبدا ۲۱۵۰ متر بود.
هنگام بازگشت از قله باید احتیاط بیشتری می کردیم، چون مسیر در ارتفاعات بالا یخ زده بود و با توجه به صخره ای بودن این قله پرتگاه های متعددی بر سر راه بود که با کمی دست به سنگ شدن همه آنها را باید دور می زدیم.

ناگفته نماند با ۳ دستگاه GPS که به همراه داشتیم تمام پیچ های مسیر را نقطه گذاری کرده بودیم، چون این احتمال این را می دادیم که اگر جای پاها در مسیر برگشت محو شود، از GPS استفاده کنیم که این طور هم شد و تمام جای پای صعودمان به دلیل وزش باد روی خط الرأس محو شده بود. ولی وضعیت هوا تغییر کرد و طوری شد که می توانستیم مسیر برگشت را ببینیم.  در ساعت ۶ عصر دوباره به ایستگه مخابرات رسیدیم و با فرود آمدن از پله ها و رسیدن به جاده برنامه ما به پایان رسید.
قبل از رسیدن به میگون، سوسوی چراغ ها و صدای مؤذن حال و هوای برنامه را جلوه دیگری بخشید و روحیه بچه های تیم با وجود خستگی یک روز کوهنوردی کمی دشوار مفرح و دگرگون شد.

سرپرست برنامه: ذ.حمیدی/ ۲۳ بهمن ۸۹