عصر روز دوشنبه ۱۳۹۱٫۸٫۲۲ به همت هیئت کوهنوردی استان تهران گردهمایی بزرگ هیمالیانوردان استان‌های تهران و البرز در فرهنگسرای بهمن تشکیل شد.

در گردهمایی امسال که مانند سال‌های گذشته به تقدیر از صعودهای بلند کوهنوردان استان‌های تهران و البرز اختصاص داشت، صعود خانم پروانه کاظمی به دو قله اورست و لوتسه که در یک فصل انجام گرفته بود، جایگاه خاصی داشت.

بدین منظور دقایقی برای سخنرانی ایشان در نظر گرفته شده بود که مشروح آن در ادامه این گزارش از نظرتان خواهد گذشت.

علاوه بر خانم کاظمی از باشگاه کوهنوردی اسپیلت، آقای روپن سرکیسیان، دیگر عضو این باشگاه نیز موفق به دریافت لوح تقدیر و جایزه بخاطر صعود قله لنین تا ارتفاع ۷۰۳۵ متری شد.

چندین برنامه متنوع در این همایش بزرگ برگزار شدکه می توان از آن به عنوان «چندین همایش در یک همایش» یاد کرد.

فهرست برنامه‌های متنوع این همایش به شرح زیر است:
–    فیلم و مراسم یادبود زنده‌یاد جعفر ناصری و تقدیر از خانواده ایشان
–    رونمایی از کتاب راهنمای صعود قل‌های ایران به قلم زنده‌یاد فریدون اسماعیل‌زاده و تقدیر از خانواده ایشان
–    عکس و گزارش کامل تلاش تیم هیئت کوهنوردی استان‌های تهران و البرز بر روی قله «مومهیل‌سار» در تابستان ۱۳۹۱ به همراه تقدیر از اعضاء، سرپرستان و مربیان اردوهای تیم مذبور
–    تقدیر از تیم اعزامی به فرانسه
–    سخنرانی مسئولین تیم ترانگو و تقدیر از آن تیم
–    سخنرانی یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که عضو فراکسیون ورزش مجلس بودند.
–    تقدیر از صعودکنندگان قلل بالای ۷۰۰۰ متری استان‌های تهران و البرز
–    سخنرانی رئیس هیئت کوهنوردی استان البرز
–    سخنرانی یکی از مسئولین فرهنگسرای بهمن
–    و چندین مورد دیگر که نشان از آن داشت که هیئت کوهنوردی استان تهران با تمام قوا سعی کرده بود تمام موارد را رعایت کرده تا چیزی یا کسی از قلم نیافتد.

در پایان ضمن تشکر از برگزارکنندگان این همایش (بیش از ۵۰۰ نفری) با هم مروری داریم بر سخنرانی خانم پروانه کاظمی که با استقبال موعدین روبرو شد:

«با سلام خدمت همه عزیزان و سروران گرامی و تشکر از هیات کوهنوردی استان تهران جهت برپایی مراسم سالانه تقدیر از هیمالیانوردان استان و نیز سپاس گزارم برای زمانی که در اختیار من قرار داده شده است.

در مورد گزارش برنامه صعودم صحبت فراوان شده و عکس‌ها و گزارش آن نیز در سایت باشگاه اسپیلت قابل دسترسی است. بنابراین می‌خواهم از این فرصت استفاده کرده، چند نکته را با شما عزیزان مطرح کنم:

تنها موردی که در صعودهایم علاقه‌مندم به آن اشاره کنم این است که امیدوارم در این برنامه‌ها توانسته باشم نشان دهم که حتی یک کوهنورد زن با تمامی محدودیت‌ها و مشکلاتی که در جامعه ما گریبان‌گیرش است، بدون تجربه طولانی فقط با بررسی دقیق و مطالعه همه جانبه، برنامه‌ریزی و مدیریت درست و عملکرد منطقی با تلاش و اراده کافی می‌تواند موفق به صعودهای کلاسیک هیمالیایی نیز بگردد و یا رکوردهای جهانی هم ثبت کند. پس هیمالیا دور از دسترس نیست، جای خواص نیست و به قول کوکوشکا: "هیمالیا جای مردم عادی هم هست" البته عرض کردم نه با اقدام نسنجیده و احساسی بلکه کاملا برنامه‌ریزی شده و دقیق.

در عرصه هیمالیانوردی کشور ما، تلاش‌های شاخص کم نبوده است به عنوان مثال:
– اولین صعود ایرانی کی ۲ توسط آقای فریدیان
– اولین صعود یک تیم ایرانی به نانگاپاربات با سرپرستی یک زن ایرانی: زنده یاد لیلا اسفندیاری
– اولین صعود پیاپی و بدون اکسیژن به اورست و لوتسه توسط آقای مهدی عمیدی
– گشایش مسیر ایرانی روی برودپیک توسط باشگاه آرش
– صعود قلل پاسو، نان وتلاش روی مومهیل‌سار توسط تیمی از جوانان و آینده‌سازان هیمالیانوردی کشور
– و شاید شاخص‌ترین آنها: اولین صعود ایرانی برج ترانگو توسط جمعی از برترین دیواره‌نوردان کشور
 و برنامه‌های دیگر…

همه این کارها شاخص و پرارزش بوده‌اند اما برخورد ما با این صعودها چگونه بوده و هست؟ چه حمایتی از آنها انجام داده‌ایم؟

اگر نیت سازندگی و امید پیشرفت در جامعه کوچک کوهنوردی‌مان را داریم باید بخواهیم و با تمام وجود از این حرکت‌ها حمایت کنیم، قدر افتخارآفرینان‌مان را تا وقتی در بین‌مان هستند بدانیم و به جای دل‌سردکردن‌شان، حداقل به آنان انرژی مثبت بدهیم.

در بخش تشکیلات کوهنوردی اعم از فدراسیون، هیات‌ها، انجمن کوهنوردان، باشگاه‌ها و گروه‌ها زمینه مناسب را جهت حمایت از این فعالیت‌ها بدون اعمال سلیقه فراهم کنیم تا افراد پس از برنامه‌های شاخصی چون ترانگو بجای تمرکز روی برنامه‌های ممتازتر بعدی درگیر مسائل مالی و مشکلات برنامه قبلی نباشند.

واقعیت آن چه بر اکثر هیمالیانوردان ما رخ می‌دهد متأسفانه چنین است که تا دقایق آخر قبل از برنامه و چه بسا در حین برنامه و حتی پس از بازگشت درگیر بوروکراسی اداری و مسائل شغلی و مرخصی و مشکلات تامین مالی و غیره هستند و با فکری آشفته و نگران وارد برنامه می‌شوند که طبیعتا جز تحلیل انرژی و عدم امکان تمرکز روی هدف، نتیجه‌ای به همراه نخواهد داشت و گاه منجر به حوادث فاجعه‌آفرین نیز شده است.

سئوال اساسی که برای من مطرح است این است که آیا هیمالیانوردی یک علاقه‌مندی و سرگرمی شخصی است یا رشته‌ایست ورزشی که باید توسط سازمان ورزش کشور مورد حمایت قرار گیرد؟

اگر صرفا یک علاقه‌مندی شخصی است، پس نه هیمالیانوردان انتظاری از جامعه خواهند داشت و نه جامعه از آنان و به راستی که اگر تلاش‌های شخصی (چه انفرادی و چه گروهی) این سال‌ها را از هیمالیانوردی کشورمان برداریم چه میزان فعالیت شاخص باقی خواهد ماند؟

و اگر یک رشته ورزشی است پس برعهده تشکیلات کوهنوردی کشور است که از کوهنوردان آزاد تا تیم‌های استانی و کشوری را یکسان مورد حمایت قرار دهند و زمینه را برای تحقق بخشیدن به برنامه‌ها فراهم کنند تا افراد بعد از تلاش‌های مستمر و فراوان برای انجام برنامه‌ها سرانجام دل‌سرد و ناامید از جامعه کوهنوردی بریده نشوند همان‌طور که پیش از این بارها شاهد ازدست دادن استعدادهایی فراوان به این سبب بوده‌ایم.

اگر انتظار پیشرفت و افتخارآفرینی و درخشش نام ایران در عرصه بین‌المللی را داریم باید از حداقل حمایت‌ها در این زمینه کوتاهی نکنیم.

نکته دیگری که چه لزوم آن بیش از پیش در جامعه کوهنوردی ما احساس می‌شود و بدون آن قطعا پیشرفتی میسر نمی‌شود هم‌دلی و هم‌یاری همه اهالی این ورزش است از کوهنوردان آزاد و مستقل و گروه‌ها و باشگاه‌ها تا انجمن و هیات استان‌ها و فدراسیون که همگی جزئی مهم از پیکر کوهنوردی کشورمان هستند. دسته‌بندی و صف‌آرایی جز تضعیف و ضربه به پیکر نحیف این جامعه ارمغانی به همراه نخواهد داشت.

سخن آخر اینکه در این جمع هیمالیانوردی، نمی‌توان از هیمالیانورد بزرگ کشورمان جناب آقای مهدی عمیدی یاد نکرد که چند روزی است همه نگران و بی‌خبر از ایشان هستیم. بیایید آرزو کنیم هر چه زودتر خبر سلامتی این عزیز را بشنویم و از وجود ارزشمندش دوباره در جمع‌مان بهره بگیریم.

شاد باشید و برفراز»

تشویق حضار …..