آیا تا کنون از خود پرسیده اید کوهنوردی امروز ایران با کوهنوردی پنجاه سال پیش چه تفاوت هایی داشته است.
۱۰ مورد مهم این تفاوت ها به شرح زیر است:
*نبود اینترنت و دنیای مجازی و شبکه های اجتماعی
(اطلاعات فقط از طریق دیدارهای حضوری و جراید و به شکل تلفنی رد و بدل می شد)

*نبود هیات ها و باشگاه های کوهنوردی
(به جز جند باشگاه انگشت شمار در سطح کشور فقط گروه های کوهنوردی وجود داشتند)

*نبود طرح درس های آموزشی مدرن در فدراسیون کوهنوردی
(دوره های کوهنوردی بسیار محدود و به سه دوره کارآموزی، تکمیلی و مربی گری کوهنوردی آن هم فقط در یک رشته کوهنوردی ختم می شد)

*نبود پوشاک گورتکس و پولار و بیس لایر و موارد دیگر
(پوشاک های کوهنوردی تماما پشمی و نخی و پلاستیکی با وزن بالا بودند که خیلی زود خیس می شدند)

*نبود تجهیزاتی مانند باطوم و ابزارهای فنی مدرن و تبریخ نوردی و هدلایت و غیره
(تجهیزات فنی محدود به کلنگ کوهنوردی ، طناب ، چکش ، گرانپون ، میخ ، کارابین و یومار می شد)

*نبود لوازم مدرن کمپ های شب مانی مانند چادرهای دوپوش سبک و خوراک‌پزی های جت بویل و کووا
(چادرهای کوهنوردی اکثرا سنگین و پر حجم و چراع های خوراک پزی بنزینی یا با کپسول گازهای کوچک قدیمی بودند)

*نبود اتومبیل های شخصی فراوان و سرویس های منظم بین شهری
(رفت و آمدهای بین شهری اکثرا با اتوبوس های قدیمی و در کوهستان با وانت و کامیون انجام می شد)

*نبود دوربین های مدرن گوشی ها و کُبرا
(دوربین های عکاسی اکثرا سنگین و بزرگ بودند)

*نبود فروشگاه های فراوان کوهنوردی به شکل حقیقی و مجازی
(فقط چند فروشگاه محدود در سطح شهرها پیدا می شد)

*نبود دسنگاه gps
(فقط قطب نما و نقشه های کاغذی کوهها موجود بود)

*و در نهایت نبود سیل مشتاقان این ورزش
(در گذشته ای نه چندان دور تعداد کوهنوردان بسیار اندک و انگشت شمار بود)

از اوایل دهه نود سیل مشتاقان کوهنوردی سال به سال بیشتر شده که همچنان ادامه دارد. متاسفانه نسل جدید کوهنوردی کشور اطلاعات چندانی از گذشته این ورزش ندارد و به سختی می تواند نبود امکانات بالا را تصور کنند. باید توجه داشت ازدیاد ناگهانی نسل جوان کشور در دهه های گذشته و همچنین شرایط خاص اجتماعی و سیاسی عامل اصلی رشد ورزش کوهنوردی بوده است.

لازم به ذکر است این مقایسه به پنجاه سال پیش بازمی گردد که نگارنده از نزدیک شاهد این تغییرات بوده است قطعا چنانچه معیار سنجش به ۸۰ سال پیش یا بیشتر برسد تمام پارامترها تغییر و بالطبع شرایط دیگری حاکم خواهد بود.

هدف از انتشار این مطالب مقایسه سختی های گذشته این ورزش با دوران فعلی است. دورانی که با یک کلیک به حجم اطلاعات دست می یابیم و به راحتی در شبکه های اجتماعی منتشر می نماییم. ما در دورانی کوهنوردی میکنیم که راه صعود اکثر قلل هموار و مشخص شده است که با تهیه (تِرَک=track)  آنها را در گوشی خود ذخیره و اقدام به صعود می‌ نماییم. در گذشته برای به دست آوردن اطلاعات صعود و همچنین اطلاعات هواشناسی باید پروسه دشواری طی می شد. پوشاک و لوازم به سختی تهیه می گردید. کمتر کسی اتوموبیل شخصی داشت. کوهنوردی ورزشی بیهوده تلقی می شد و مردم عادی تصور صحیحی از ورزش کوهنوردی نداشتند.
در همین جا باید به زنان و مردانی که در دوره های قبل با وجود تمام سختی ها راه صعود قلل مختلف ایران و همچنین مسیر صحیح آموزش های آنرا فرا گرفته به نسل های بعدی منتقل کرده اند درود و احترام نثار نمود. هرگز فراموش نکنیم پس از هر موفقیت در این ورزش بر خود غره نگردیم و بدانیم که صعود ما از نردبانی است که نخستین پایه های آن به دست زنان و مردانی ساخته شده که در دورانی سخت با همت و شجاعت و جسارت و با پایمردی و اتحاد آن را بنا نموده در اختیار دیگران قرار داده اند.

سخن پایانی؛
☑️روزگاران سخت مردمان سخت پرورش می‌دهد.
☑️مردمان سخت روزگاران آسان می سازند.
☑️روزگاران آسان مردمان آسان پرورش می‌دهند.

«امیدواریم این چرخه بر مدار اعتدال و به پرورش صحیح روزگاران آسان و مردمان سخت بیانجامد»

موسس و مدیر مسئول باشگاه کوهنوردی و سنگنوردی اسپیلت
                                    شهریور ۱۴۰۲