شاید در طول خط‌الرأس البرز مرکزی، یکی از شکست‌های بزرگ و صخره‌ای که عبور از آن (بدون ابزار فنی) برای کوهنوردان دشوار باشد، ضلع شرقی قله سرخاب است….
 

یکی دیگر از این نوع بریدگی‌های صخره‌ای را می‌توان در ضلع شرقی قله سه‌سنگ در نزدیکی قلل مشهور دوخواهران مشاهده کرد.
 

در مجموع خط‌الرأس اصلی البرز، برعکس خط‌الرأس زاگرس که بیشتر آن صخره‌ای و بریده‌بریده است، خط‌الرأسی آرام و فلات محسوب می‌شود که بیشتر مسیرهای آن قابل عبور و هموار می‌باشد.
 

روز جمعه ۲۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۲ با تیمی ۲۴ نفره جهت صعود قله سرخاب، ساعت ۵:۳۰ صبح از تهران حرکت کردیم. بعد از کرج و در کیلومتر ۹۰ جاده چالوس به طرف جاده دیزین تغییر مسیر داده، بعد از ۳ کیلومتر به روستای زیبا و مصفای والنگرود رسیدیم.
 

بلافاصله در ساعت ۸:۰۰ صبح کوهپیمایی را از دره زیبای والنگرود در کنار رودخانه پرآب و همیشگی آن شروع کردیم.
 

بعد از یک ساعت در اول دره (فرعی) سوتک صبحانه خورده از داخل همان دره به طرف اطاقک محیط‌بانی (سوتک کوچک) که در ارتفاع ۳۳۰۰ متری قرار دارد، حرکت کردیم.
 

در ساعت ۱۱:۳۰ تیم پیشرو (اول) به تعدا ۸ نفر به سرپرستی رضا خلیل‌آبادی به طرف قله سرخاب حرکت کردند. تیم بعدی به تعداد ۱۴ نفر به فاصله چند دقیقه حرکت خود را آغاز کردند. ۲ نفر از اعضا از صعود بیشتر انصراف داده در همان جا منتظر بازگشت تیم ماندند.
 

قله سرخاب که از قلل اصلی البرز مرکزی می‌باشد کاملاً صخره‌ای بوده و مسیر صعود آن از این نقطه امکان‌پذیر می‌باشد. ضمن آنکه می‌توان قبل از رسیدن به دره سوتک از یال‌ها و دره‌های فرعی دیگر که نیاز به «دست‌به سنگ‌شدن» دارد به این قله دست یافت.
 

تیم اول باشگاه در ساعت یک بعد از ظهر بعداز صعود قله فرعی (به اشتباه) به طرف گرده سنگی زیر قله اصلی حرکت کردند و بعد از مواجهه شدن با صخره‌ها و دیواره‌های آنجا فرود آمده، با رسیدن به دهلیز اصلی و پیوستن به تیم دوم، به اتفاق به طرف قله حرکت کردیم که مسیری کاملاً دست به سنگ و ریزشی بود.
 

باید توجه کرد این قله از هر طرف و جهتی که صعود شود، نیاز به داشتن مهارت‌های سنگنوردی است.
 

در ساعت ۱۵:۳۰، ۱۴ نفر موفق به صعود این قله شدیم.
 

ارتفاع دقیق قله ۳۹۰۸ متر با GPS اندازه‌گیری شد.
 

وضعیت هوا در آن روز نیمه‌ابری و توأم با ورزش باد و باران بهاری بود. با وجود این از روی قله موفق به دیدن قلل کمان‌کوه، آزادکوه، وروشت و ناز و کهار به وضوح و قلل علم‌کوه، خلنو و قلل بسیاری دیگر به شکلی نامحسوس شدیم.
 

به دلیل ضیق وقت مسیر فرود را از یال جنوبی قله انتخاب کردیم که نسبتاً تصمیمی عجولانه و پرریسک بود، زیرا هیچ شناخت قبلی از آن مسیر نداشتیم.
 

این مسیر کاملاً صخره‌ای بود که در انتها به دره‌ای پرشیب و خطرناک منتهی می‌شد که چند آبشار کوچک در آن قرار داشت.
 

خوشبختانه توانستیم در مدت دو ساعت با سنگنوردی و البته بدون نیاز به استفاده از طناب، از آن عبور کنیم و در ساعت ۱۸:۳۰ در دره سوتک به نفرات دیگر تیم بپیوندیم.
 

ساعت ۲۰:۳۰، بعد از حدود ۱۲ ساعت کوهنوردی کامل و صعود قله‌ای زیبا و باشکوه و البته سرسخت، سوار بر مینی‌بوس باشگاه به طرف تهران بازگشتیم.
 

اعضای شرکت‌کننده به ترتیب حروف الفبا:
خانم‌ها: بهبهانی، پورحسینی، داداشی، سعیدی، کیانی، محمودی (عکاس) و نظری
آقایان: اسدی، بلوچی (پزشک)، علی حبیبی (عضو قدیمی)، حمیدی (مسئول برنامه)، ر. خلیل‌آبادی (سرپرست فنی)، غ.ر. خلیل‌آبادی، سلیمی (گزارش برنامه نویس)، سیدمراد، صادق‌زاده، صباغی، فتحیان، قربان‌نژاد، مهران گنجگاهی (عضو جدید) و همتیان
مهمانان برنامه: خانم پریسا پورحسینی و آقایان امیرحسین پاکزادتجریش و موسی مطالبی

    گزارش سایت از: ذبیح‌ا… حمیدی
    1392.2.21

مسیر صعود و فرود قله سرخاب

دره و رودخانه زیبای والنگرود

محل صبحانه

رضا خلیل آبادی (سرپرست فنی)

نمای کمان کوه (راست) و آزادکوه (چپ) از قله فرعی

قله اصلی و چندنفر از اعضا بر روی مسیر که منجر به فرود آنها شد.

آخرین گامها قبل از قله اصلی

قله سرخاب – ۳۹۰۸ متر

مسیر دشوار فرود ما از قله

باران آخر برنامه …