برای سومین بار در طول عمر باشگاه اسپیلت به سراغ پیمایش «کلوت‌های» کویر لوت رفتیم.
 

این بار تعدادمان اندک بود ولی هیبت و جلال این کویر همچنان بزرگ و دست‌نیافتنی بود و شکوه آن همچنان سربه افلاک می‌کشید و فخر حضورمان را در آن وادی، مانند همیشه وصف‌ناپذیر و شگفت‌انگیز ساخته بود.
 

عبور از میان ابعادی هندسی شکل از جنس خاک و گل که به طور منظم و در اندازه‌هایی کوچک (شاید ۳۰ سانت) و بزرگ (شاید ۵۰ متر) کنار هم قرار گرفته‌بودند و با زبان بی‌زبانی و بالحنی رمزآلود از چگونگی شکل‌گیری خود برایمان نجوا می‌کردند که داستان آن گویا به دوره چهارم زمین‌شناسی (حدود دومیلیون سال پیش) باز می‌گشت….
 

چه طوفان مهیبی رخ داده بود که در آن سرزمین لوت و بی‌آب و علف این خانه‌های گلی (بدون در و پنجره) کج و مأوج در کنار هم ظاهر شهری جنگ‌زده و ویران را برایمان تداعی می‌کرد.
 

شهری رمزآلود و بدون سکنه (حتی یک گیاه یا یک حشره) با خیابان‌های شن‌زده به رنگ سیاه و سفید و شاید هم قهوه‌ای و خاکستری…
 

و چه زیباست این حس انسان زمانی که از میان آنها عبور می‌کند و غرق در آن رویا و پنداری می‌شود که نمی‌توان با این قلم به آنها پرداخت.
 

کلوت‌ها یک شگفتی و اتفاق در دنیای کویرهاست….
 

کویر و بیابان باید صاف باشد و مسطح نه اینطور فشرده و درهم که به سختی بتوانی از میان آنها عبور کنی!!
 

اگر طوفان و تغییرات جغرافیایی در کار بوده است چرا تمام سطح کویر را نپوشانده است؟
 

از این چراها فراوان می‌توان در آن جا یافت!!! ….
 

چرا دانشمندان معتقدند گرمترین نقطه زمین در نزدیکی همین کلوت‌ها در جایی موسوم به «گندم بریان» است.
 

از آن نقطه به فاصله کوتاهی به خوبی می‌توان ستیغ کوهستان‌های رفیع «پلوار» و «جفتان» را نظاره‌گر بود.
 

مگر می‌شود گرم‌ترین نقطه زمین در فاصله کوتاهی (شاید ۳۰ کیلومتری) از کوهی ۴۰۰۰ متری قرار گیرد؟ این چه رمز و رازی است که در این سرزمین وجود دارد و ما آدمیان به حالتی حیران، مات و مبهوت و البته شادان و پرنشاط به آنجا سفر می‌کنیم و با اندوخته‌ای فراوان و وصف‌ناپذیر به دیار خود بازمی‌گردیم و آنجا را به حال خود و با تنهایی خود رها می‌کنیم که با شب‌های سرد و روزهای گرم خود سال‌ها و قرن‌ها را پشت سر گذاشته و بدین ترتیب زمان سپری شده و این رموز در دل تاریخ مدفون گشته و به ابدیت بپیوندد….

و اما شرح حال برنامه ما:
حرکت از تهران به طرف کرمان سه‌شنبه ۱۰ دی ماه با قطار ساعت ۱۹:۰۰
حرکت از کلوت‌ها: آغاز راهپیمایی، چهارشنبه ۱۱ دی ماه، ساعت ۱۳:۰۰ (از کیلومتر ۲۳۰ جاده نهبدان)
شب‌مانی: در دل کلوت‌ها
پایان راهپیمایی: ساعت ۱۲:۰۰ پنجشنبه ۱۲ دی ماه (در محل کمپ کویری شهداد)
مساحت کل پیمایش: ۳۰ کیلومتر
حرکت از کرمان به طرف تهران: پنجشنبه ۱۲ دی ماه، ساعت ۱۹:۰۰ با اتوبوس
ورود به تهران: ساعت ۸:۰۰ صبح جمعه ۱۳ دی ماه (پایان برنامه)
 

گزارش کامل‌تر این برنامه را که در سال ۱۳۸۹ اجرا و در همین سایت منتشر شده است، می‌توانید اینجا ببینید.
 

همراهان:
خانم‌ها: ساقی محمودی، مریم کمالی، آزاده اسدا…نژاد و ترانه حمیدی
آقایان: حسین صائمیان و ذبیح‌اله حمیدی

    گزارش سایت از: ذ. حمیدی
              ۱۳۹۲٫۱۰٫۱۴