این کوهستان در استان مازندران و در منطقه سوادکوه (پل‌سفید) واقع است و چند قله صخره‌ای دارد که بلندترین آن نِرو یا همان «خِرونِرو» می‌باشد.

این مجموعه کوهستانی بکر و زیبا در میان کوهنوردان کمتر شناخته شده است و به دلیل دیواره‌ای و جنگلی بودن، تیم‌های کمتری آن را صعود می‌کنند. به دلیل وضعیت آب و هوای خاص آنجا (اغلب مه‌آلود و بارانی) بهتر است از راهنمای محلی برای صعود بهره‌مند شد.

این قله را می‌توان از دو مسیر شمالی و جنوبی صعود کرد.

ابتدای مسیر شمالی آن از روستای سنگ‌ده و ابتدای مسیر جنوبی آن از روستای آریم شروع می‌شود.

برنامه این هفته باشگاه اسپیلت صعود از مسیر جنوبی و فرود از مسیر شمالی بود که طی دو روز در تاریخ ۱۱ و ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ به شرح زیر اجرا شد:

روز جمعه یازدهم اردیبهشت ماه ساعت ۱۱:۰۰ صبح با مینی‌بوس باشگاه و همراه تیمی ۱۹ نفره که ۱۶ نفر از باشگاه اسپیلت و ۳ نفر از همنوردان جوان شهرستان قائم‌شهر (به عنوان راهنما) آن را تشکیل داده بودند از کیلومتر ۴۰ جاده اصلی فیروزکوه به قائم‌شهر، وارد جاده فرعی موسوم به خطیرکوه شدیم.

دهانه غار مشهور و وسیع اسپهبد خورشید که آثار قلعه‌ای باستانی در آن وجود دارد در ابتدای ورود به این جاده در بلندای ضلع جنوبی جاده (سمت راست) دیده می‌شود. (ادامه این جاده به منطقه شهمیزاد سمنان می‌رسد.)

پس از خطیرکوه وارد جاده فرعی دیگری شدیم که به روستاهای کنگلو و آریم ختم می‌شد. با توقفی یک ساعته (قبل از روستای کنگلو) و کوهپیمایی کوتاهی از قلعه باستانی و دیدنی کنگلو بازدید کردیم. سپس به طرف روستای «آریم» ادامه مسیر دادیم.
در ساعت ۱۴:۰۰ کمی قبل از روستا از مینی‌بوس پیاده شده، کوهپیمایی را شروع کردیم. (ارتفاع ۲۱۵۰ متر)

ابتدای مسیر جنگلی است که در امتداد دره اصلی به طرف شمال‌شرقی ادامه می‌یابد. پاکوبی در این مسیر وجود دارد که باید دقت نمود آن را گم نکرد.

بعد از دو ساعت و نیم به دشتی رسیدیم که به «تارو» مشهور است. از آنجا درختان جنگل کم شده، کمی ارتفاع گرفته به دره‌ای رسیدیم که چرخشی به طرف شمال داشت. بر بلندای یکی از دره‌های فرعی آنجا منطقه‌ای ییلاقی و زیبا وجود دارد که دارای چند کلبه روستایی است و نام آنجا «گِلِرد» است.
حدود ساعت ۷:۰۰ عصر به آنجا رسیدیم و در کنار چشمه آب آنجا کمپ شب‌مانی را برپا کردیم. (ارتفاع ۲۶۵۰ متر)

ساعت ۵:۰۰ صبح روز بعد صعود را ادامه دادیم. مسیر به طرف شمال از میان صخره‌هایی عبور می‌کرد که به روی یال اصلی می‌رسید و شیب زیادی داشت و در بعضی قسمت‌ها ریزشی بود.

در ساعت ۷:۳۰ به گردنه‌ای رسیدیم که منطقه شمالی (سنگ‌ده) از آنجا دیده می‌شد. پس از کمی استراحت، کوله‌ها را در همانجا گذاشته از روی خط‌الرأس اصلی به طرف قله که از دور دیده می‌شد حرکت کردیم. از آنجا به بعد مسیر سنگ‌چین شده و نمایان است.

در ساعت ۹:۳۰ صبح با تمامی نفرات بر روی قله رسیدیم. (ارتفاع با سه دستگاه GPS به طور میانگین ۳۵۵۰ متر اندازه‌گیری شد.)

قلل سرخنی، اتابک و قدم‌گاه در جنوب و قلل منطقه آلاشت در غرب و قله مشهور نی‌زوا در شرق دیده می‌شد. شمال این کوهستان تا جایی که چشم کار می‌کرد پوشیده از جنگل و سرسبزی بود.

بعد از عکاسی و استراحت بلافاصله به طرف محل کوله‌ها بازگشتیم و از آنجا به طرف مسیر شمالی این کوهستان سرازیر شدیم.
ابتدای مسیر فرود از داخل دره‌ای پرشیب شروع می‌شد که بعد از حدود ۲۰۰ متر فرود، به شکل تراورس به طرف شرق ادامه می‌یافت.

بعد از عبور از چند دره فرعی و بریدن چند برف‌چال فصلی که برف آن نرم و در حال ذوب شدن بود به گردنه‌ای رسیدیم که چشمه آبی داشت و چند سنگ‌چین بزرگ جهت نگهداری دام نیز در آنجا دیده می‌شد. این قسمت از زیباترین قسمت‌های مسیر فرود بود زیرا علاوه بر سرسبزی پایین‌دست، در سمت راست و در بلندای آن دیواره‌های عظیمی به چشم می‌خورد و بسیار جالب توجه بود.

از آنجا به بعد مسیر با شیب تندی به داخل دره‌ای سرازیر می‌شد و در انتها به دهلیزی ختم می‌گردید که دارای برفی سفت و لغزنده بود.
آن قسمت را به نوبت و با احتیاط و کمک «کلنگ کوهنوردی» عبور کردیم تا به بالای منطقه سرسبز و ییلاقی رسیدیم که دارای چند کلبه جنگلی بود. (در انتهای این دهلیز درختی سوخته وجود دارد که علامت مناسبی برای به پایان رسیدن منطقه سنگی و دهلیزها است.)

در ساعت ۱۴:۰۰ بعد از رسیدن به محل کلبه‌های جنگلی که نمایی بسیار زیبا از خرونرو را به نمایش می‌گذاشت، استراحتی کرده، بعد از صرف ناهار به قسمت پایانی برنامه که عبور از جنگل‌های راش مشهور به «مِرسی‌سی» بود، نزدیک شدیم.

این قسمت از مسیر که در نوع خود بی‌نظیر است، دارای درختان راش بسیار بلند و ایستاده‌ای است که چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند.

در ساعت ۱۶:۰۰ بعد از رسیدن مینی‌بوس باشگاه از مسیر جاده جنگلی به طرف سنگ‌ده و پل‌سفید (جاده فیروزکوه) حرکت کردیم.
در آنجا همنوردان گرامی قائم‌شهری از ما جدا شدند و ما به طرف تهران حرکت کرده، ساعت ۱۰:۰۰ شب با رسیدن به آنجا برنامه به پایان رسید.

در پایان لازم است از سه همنورد جوان گروه کوهنورد نوشا قائم‌شهر، آقایان سید مجتبی بابایی، عباس رستم‌پور و سامان ملک‌شاه که در نهایت همکاری و همدلی تیم ما را به عنوان راهنما همراهی کرده و موجب شدند این برنامه طبق زمان‌بندی خود به پایان رسد، کمال تشکر و قدردانی به عمل آوریم.

چنانچه مایل باشید می‌توانید گزارش دیگری از صعود این قله که در تاریخ ۱۳۹۱٫۱٫۲۵ توسط اعضای باشگاه اسپیلت از مسیر شمالی انجام گرفته است را اینجا ملاحظه فرمایید.

 

اعضای شرکت‌کننده در برنامه: (۱۹ نفر)
خانم‌ها: چالنگی ـ داداشی ـ شاهرخی ـ کیانی ـ مهاجر
آقایان: بلوچی (پزشک تیم) ـ بیک‌محمدی ـ حمیدی (سرپرست) ـ رهبری (کمک‌سرپرست) ـ غلامی ـ قبادی ـ کاظمی ـ کاویانی (عکاس) ـ کمیلیان ـ منفردزاده
مهمان: آقای محمدرضا رشوند (از قزوین)
راهنمایان: آقایان سید مجتبی بابایی ـ عباس رستم‌پور ـ سامان ملک‌شاه (از گروه کوهنوردی نوشا قائم‌شهر)

 

گزارش سایت از: ذ. حمیدی
۱۳۹۴٫۲٫۱۴

 

دهانه غار اسپبدخورشید

 

قلعه کنگلو

  

روستای آریم

  

 

 

 

 

دشت تارو

 

 

 

 

منطقه گِلِرد

  

قله اصلی دیده می شود

 

 

قله خرونرو ـ ۳۵۵۰ متر

 

 

گردنه شمالی

 

 

مسیر فرود

 

 

محل درخت سوخته

 

 

با همنوردان قائم شهری در جنگل « مرسی سی»