صبح روز پنجشنبه ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ است و تقریبا تمامی رسانه های ورزشی تمام و کمال حواس خود را معطوف به برگزاری هفته پایانی لیگ برتر و حدس وگمان ها در مورد قهرمانی احتمالی استقلال خوزستان یا پرسپولیس معطوف کردند که به ناگاه خبری کوتاه اما به غایت شعف انگیز و افتخارآمیز بر روی خروجی همه خبرگزاری ها قرار گرفت که بسیاری از رسانه های فارسی زبان آن را پوشش دادند:

” پروانه کاظمی، بانوی کوهنوردی ایران و عضو باشگاه اسپیلت موفق شد قله «ماکالو »معروف به هیولای سیاه، پنجمین قله بلند دنیا در هیمالیا به ارتفاع ۸۴۶۳ متر را، صعود کند”.

اگرچه به رسم مالوف کشورمان به چنین موفقیت بین المللی ای توجهی درخور شأن وجایگاه اش نشده است، اما پرواضح است که این خبر برای همه ایرانیان غرورانگیز و مایه سربلندی و مشخصاً برای کوهنوردان و فعالین این ورزش الهام بخش است. البته اینکه چرا اینگونه است و از چه رو، کوهنوردی از نوع هیمالیانوردی آن، این طور با کم توجهی(حتی در عرصه پوشش خبری و اهمیت دادن) مواجه می شود در اینجا مد نظر نیست و باید در نوشته ای جدا و تحلیلی بدان پرداخت.

اما اینجا سخن از تلاش های پروانه کاظمی است؛

بانوی هیمالیانورد ایرانی؛
اولین وتنها بانوی ایرانی فاتح قله ماناسلو هشتمین قله بلندهیمالیا؛
اولین و تنها بانوی هیمالیانورد دنیا که در یک هفته فاتح دو قله هیمالیایی اورست و لوتسه شد؛
فاتح قله موستاق آتا و آمادابلام در هیمالیا؛ و فاتح قله ماکالو، پنجمین قله بلند دنیا و بسیاری ازتلاش های موفقیت آمیز دیگر چون صعود قلل مون بلان و کازبک و….

به اینها باید اضافه کرد تلاش های تحسین برانگیز وی برروی قله کانچن جونگا، سومین قله بلند دنیا که تا ارتفاع ۸۲۰۰ متری صعود کرد اما به علت بیماری مجبور به دست کشیدن از ادامه کار شد. و همچنین تلاش برای صعود به قله دائولاگیری در هیمالیا که باز به علت شرایط بد جوی ناتمام ماند. و همچنین تلاش برای صعود به همین قله ماکالو در سال گذشته که در میانه راه به علت وقوع زلزله در نپال و منطقه هیمالیا به ناچار متوقف شد.

بی تردید آنهایی که در کوهنوردی دستی بر آتش دارند به خوبی آگاه اند که هیمالیانوردی صرفاً یک برنامه کوهنوردی چندروزه نیست که بسیاری از ما کوهنوردان تجربه اش کرده ایم.

هیمالیانوردی و مشخصاً صعود به قلل ۱۴ گانه هشت هزارمتری آن ترکیبی از برنامه ریزی دقیق، آمادگی مناسب بدنی، آمادگی بالای ذهنی، برنامه تغذیه مناسب، تمرکز فکری، حمایت های معنوی و صد البته تامین مالی هزینه های سنگین این اکسپدیشن هاست که به طور میانگین بین ۲۰ تا ۳۰ هزار دلار هزینه دارد. اجرای چنین برنامه هایی در یک بازه زمانی ۴۵ تا ۶۰ روزه خود حاکی از میزان این دشواری هاست.

بنابراین وقتی خبر صعود یکی از قلل ۸۰۰۰متری هیمالیا را می شنویم نباید صرفاً به پایان کار بیاندیشیم و تنها صعود موفقیت آمیز قله را مد نظر قرار دهیم چرا که صعود تنها نقطه پایان تلاش بی وقفه ی یک یا چند ساله ای است که تبلور آن در این صعود(چه موفقیت آمیز و چه ناموفق) دیده می شود.

و این همه تداعی کننده این سخن درخور و بجاست که :

” روغنی در شیشه بینی، صاف و روشن ریخته
غافلی برسر چه آمد، کنجد و بادام را”

پروانه کاظمی پروژه ای دوساله را با صعود به ماکالو با موفقیت به پایان رساند و بی تردید آنهایی که از نزدیک با شخصیت وی آشنا هستند به خوبی می دانند که مهمترین ویژگی وی برنامه ریزی و طمانینه بالای اش در به سرانجام رساندن پروژه ای است که در سر دارد. تمرینات هفتگی مستمر و منظم و همچنین تمرینات کوهنوردی حضور در ارتفاع و شب مانی در پایان هفته روی قلل بالای ۴تا ۵هزارمتری ایران جز لاینفک برنامه دوسال اخیرش برای کسب آمادگی صعود به ماکالو بوده است.

از دیگر ویژگی های خانم کاظمی توجه به کسب آخرین و بهترین اطلاعات است. وی هم به خاطر گشودگی شخصیتی و هم به لطف تسلط برزبان انگلیسی از تمامی منابع لازم چه مکتوب وچه افراد و بزرگان کوهنوردی دنیا تجارب و اطلاعات لازم را کسب می کند تا ابزارهای مورد نیاز چنین برنامه هایی را در اختیار داشته باشد.

اما در برنامه هایی در این سطح حمایت ها و پشتیبانی های معنوی و مالی نیز نقشی پررنگ دارند که بی تردید حضور همواره دلگرم کننده ی و سترگ خانواده پروانه کاظمی و مشخصاً همسر ایشان ستایش برانگیز است.

بی گمان بسیاری از کسانی که خبر صعودها وتلاش های کوهنوردانی چون پروانه کاظمی را می شنوند تصور می کنند که حتما این برنامه ها، که مایه افتخار و غرور ملی همه ما ایرانیان است، با حمایت کامل معنوی و مادی نهادهای رسمی ورزشی کشور صورت می گیرد در صورتی که به واقع اینگونه نیست.

پروانه کاظمی تقریبا تمامی برنامه های هیمالیایی اش را بدون هرگونه حمایت نهادها و سازمان های دولتی ورزشی کشور انجام داده و از این روست که وقتی مخاطبین خبر چنین صعودهایی را درباره وی می شنوند باید بدانند که این صعود در چه زمینه و شرایطی انجام می شود. البته تنها پروانه کاظمی و تنها در کوهنوردی شاهد چنین افتخارآفرینی های ملی به هزینه شخصی نیستیم اما لازم است افکار عمومی بدانند که قهرمانانی که در این شرایط فعالیت حرفه ای می کنند ازحداقل حمایت های اولیه معنوی و مادی نیز برخوردار نیستند.

پروانه کاظمی از ماست وچه بخواهیم و نخواهیم نام او افتخار همه ما ایرانیان و به ویژه زنان ایرانی است و مایه غرور. پروانه کاظمی بی گمان نه از آن رو که تنها فاتح قلل هیمالیایی است بلکه بیشتر به خاطر اینکه با طمانینه، تلاش، و برنامه ریزی الهام¬بخش همه، به ویژه کوهنوردان است، ستودنی است.

پروانه کاظمی صبح روز سه شنبه ۱۱ خردادماه ۱۳۹۵ در ساعت ۴ صبح به وطن بازمی گردد و بی گمان شایسته استقبالی درخور است. او با افتخارآفرینی های اش شمع محفل غرورآمیز شادی های ورزشی ملی مان بوده و هست و ما نیز پروانه وار حضورش را جشن خواهیم گرفت.

به امید آن روز.