هفته نامه دیواری باشگاه کوه‌نوردی و سنگ‌نوردی اسپیلت
سال دوم         شماره شصتم        تاریخ ۹۲،۹،۲۴
 

تبریک به رئیس جدید فدراسیون کوه‌نوردی:

همان‌گونه که مطلع می‌باشید روز سه شنبه ۱۹ آذر طی برگزاری مجمع انتخاباتی فدراسیون، آقای رضا زارعی از بین دوازده کاندیدا ، به مدت ۴ سال ریاست فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی کشور را به دست آورد.رضا زارعی که از کوه‌آموختگان باشگاه کوه‌نوردان آرش می‌باشد که طی سال‌های اخیر مسئولیت کمیته کوه‌نوردی فدراسیون را نیز به عهده داشته است .ایشان یکی از مربیان و مدرسان با تجربه ورزش‌ کوه‌نوردی‌ست که در کارنامه صعودهای بلند و برون مرزی خود ، فتح ۵ قله بالای هشت‌هزار متر از جمله قله اورست (بام جهان) را نیز دارا می‌باشد.
 باشگاه کوه‌نوردی اسپیلت برای ایشان آرزوی موفقیت روزافزون و سربلندی را دارد.

نشست هفتگی باشگاه ۹۲،۹،۱۹:
در این نشست هفتگی طبق روال ، ضمن دیدار اعضا بایکدیگر ، دو گزارش برنامه ارائه شد. صعود قله شهباز ، بلندترین قله استان مرکزی همراه با عکس توسط اینجانب و تلاش جهت صعود قله آتشکوه نیز توسط آقای حسین صادق‌زاده همراه با عکس و فیلم ارائه شد.

عرض تسلیت :
هفته گذشته مطلع شدیم خانم معصومه علوی‌زاده از اعضای باشگاه در سوگ از دست دادن یکی از بستگان نزدیک خود می‌باشند. ضمن تسلیت به ایشان و خانواده محترمشان،از خداوند منان برای آن مرحوم علو درجات و برای بازماندگان صبر جمیل خواهانیم.

برنامه هفتگی :
صعود قلل کلکچال و پیازچال برنامه روز جمعه ۹۲،۹،۲۲ بود که به سرپرستی آقای رضاخلیل آبادی و حضور۱۱ نفر از اعضا اجرا شد.

انعکاس خبر انتخاب رئیس جدید فدراسیون«ایران»در پایگاه خبری سازمان «GHM»:
به نقل از سایت فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی ؛ سازمان بین‌المللی کوه‌های بلند موسوم به «GHM» با درج خبری در پایگاه اینترنتی خود، از انتخاب «رضا زارعی» از اعضای این سازمان به عنوان رئیس فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی ایران خبر داد.
در متن این خبر آمده است: "مایه مباهات است بدانید «رضا زارعی» عضو سازمان «GHM» به عنوان رئیس فدراسیون کوه‌نوردی ایران انتخاب شد."

فراخوان دومین دوره مسابقات سنگ‌نوردی «جام سیپان»۲۶ و ۲۷ دی ماه ۹۲:

سایت فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی ؛ باشگاه فرهنگی – ورزشی «سیپان» با همکاری کارگروه صعودهای ورزشی هیئت استان تهران در نظر دارد در راستای گسترش و توسعه ی ورزش سنگ‌نوردی یک دوره مسابقات "سرطناب " در رده سنی نونهالان، نوجوانان و آزاد آقایان با اهداء جوایز نفیس برگزار نماید.
زمان و مکان برگزاری: ۲۶ و ۲۷ دیماه ۹۲ ـ تهران، خیابان دماوند، خیابان گلشن دوست، کوچه زرکش،پلاک ۷ ـ مجموعه فرهنگی و ورزشی «سیپان»
جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت فدراسیون که در این سایت نیز لینک می باشد ، مراجعه فرمائید.

تاریخچه صعودهای زمستانی نانگاپاربات (بخش اول):

وبلاگ کلوپ کوه‌نوردان سولدوز (سولدوزکلوپ) در چند بخش تاریخچه صعودهای نانگاپاربات را درج کرده که در این شماره اولین قسمت آن را ملاحظه می‌فرمائید ؛

لهستانی‌ها بعد از موفقیت‌شان در ثبت چندین صعود زمستانی نو در نپال، برای اولین بار اقدام به تلاش و صعود زمستانی نانگاپاربات در زمستان ۱۹۸۸-۸۹ در پاکستان نمودند. از این تاریخ به بعد ۱۷ تلاش برای صعود زمستانی نهمین قله بالای هشت هزار متری (۸۱۲۵ متر) یعنی نانگا صورت گرفته که تا به حال هیچکدام موفق به صعود آن در زمستان نشده‌اند. در زمستان ۱۹۹۶-۹۷ کرزیشتف پانکییویچ (Krzysztof Pankiewicz) و زبیگنیف ترزمیل (Zbigniew Trzmiel) به خاطر یخ زدگی شدید اندام‌های زبیگنیف با فاصله کمی از قله بازگشتند. آنها تنها ۲۵۰ متر با قله فاصله داشتند. بیشتر تلاش‌های دیگر حتی به ارتفاع بالای هفت هزار متری نیز نرسیده‌‌اند.
تراژدی زمستان ۱۹۵۰:
در اکتبر سال ۱۹۵۰ سه بریتانیایی (J. W. Thornley, W. H. Crace and R. M. W. Marsh) با هدف اکتشافی راهی شمال قره قروم شدند اما برنامه آنها به خاطر مسائل غیر قابل پیش بینی به هم خورد و به جای آن تصمیم گرفتند برای شناسایی زمستانی نانگاپاربات اقدام کنند. این سفر اکتشافی یک اکسپدیشن کامل صعود به حساب نمی آمد و تنها با هدف مطالعه بر روی دمای هوا، برف و شرایط وقوع بهمن در زمستان بود.
این سه بریتانیایی بعد از برقراری بیس کمپ و کمپ اول در جبهه راکیوت (Rakhiot Face) در اواسط نوامبر، دو نفر از آنها اقدام به پیشروی کرده و نفر سوم به خاطر یخ زدگی انگشتان پای خود به بیس کمپ بازگشت. در یک دسامبر بر اثر طوفانی که کوهستان را در بر گرفت این دو کوه‌نورد مفقود شدند و علی رغم تلاش‌های زیاد برای پیدا کردن‌شان، هرگز دیده نشدند. مفقود شدن این دو بریتانیایی به بدنامی این کوه که تا قبل از آن نیز جان ۲۹ نفر را گرفته بود، افزود.
۱) اولین تلاش زمستانی در سال ۱۹۸۸-۸۹:
همانطور که گفته شد بعد از موفقیت‌های لهستانی‌ها در نپال، آنها روی خود را به سوی نانگا برگرداندند تا در سال ۱۹۸۸-۸۹ ماسی بربکا (Maciej Berbeka) یک تیم ده نفر متشکل از ۸ لهستانی، یک کلمبیایی و یک ایتالیایی را به سوی نانگا هدایت کند. آنها از ستون جنوب شرقی جبهه روپال اقدام به صعود کردند. با این حال ارزیابی‌های شرایط موجود آنها را مجبور کرد تا جهت خود را به سوی مسیر آلمانها تغییر دهند. این مسیر (مسیر آلمانها) برای اولین بار توسط برادران مسنر، فلیکس کوئن (Felix Kuen) و پیتر شولتس (Peter Scholz) در سال ۱۹۷۰ صعود شده بود.
شرایط جوی در هیمالیای غربی با آنچه که در هیمالیا به شکل کلی برقرار بود، متفاوت‌تر و مشکل‌تر بود. دمای پایین‌تر، یخ سخت، باد شدید و دریچه هوایی کمتر به طور جدی مانع پیشرفت تیم شد و به خاطر هوای نامساعد پایان اکسپدیشن اعلام شد. ماسی و دو تن از همنوردانش در فوریه ۱۹۸۹ به ارتفاع ۶۸۰۰ متری دست یافته بودند.
۲) اکسپدیشن بریتانیایی – لهستانی در سال ۱۹۹۰-۹۱:
ماسی بربکا در زمستان ۹۰-۹۱ به نانگا بازگشت و اطمینان داشت که دانش و تجربه‌ای که از صعود قبلی داشته او را تا قله خواهد برد. تیم تازه او متشکل از هفت لهستانی و چهار بریتانیایی بود. برنامه آنها صعود مسیر آلمانها بود. این تیم در اواخر نوامبر به بیس کمپ رسید و در یک دسامبر کمپ اول خود را برقرار کرد. اما از آنجا به بعد پیشرفت‌شان به سمت کمپ دو به خاطر بدتر شدن شرایط هوایی کندتر شد.
در تاریخ ۱۹ دسامبر یک موج پرفشار ناشی از بهمن در نانگا بیس کمپ را به هم ریخت و چادرها بر سطح زمین پهن شدند. هوای بد و بادهای شدید اجازه پیشروی به سمت کمپ سه در ارتفاع ۶۸۰۰ متر را نداد و بیشترین ارتفاعی که به آن دست یافتند ۶،۶۰۰ نتر بود.
در ۱۳ ژانویه و زمانی که تنها ۱۴ روز تا پایان اکسپدیشن باقی مانده بود، شانس موفقیت شان در مسیر یاد شده غیر ممکن به نظر می رسید و در واقع اکسپدیشن به پایان خود رسیده بود. اما ماسی بربکا یک حرکت شجاعانه‌ای انجام داد. او تصمیم گرفت مسیر خود را به سمت مسیر شِل (Schell) تغییر دهد. برنامه آنها این بود که تا ۷۰۰۰ متری هم‌هوایی کرده و سپس به سوی قله حرکت کنند. اما باز هم بادهای شدید اجازه پیشروی به آندره و جان نداد و سرانجام اکسپدیشن در ۲۷ ژانویه رسما به پایان رسید.
 ۳) تلاش فرانسوی ها در سال ۱۹۹۲-۹۳:
در زمستان ۱۹۹۲-۹۳ دو کوه‌نورد فرانسوی به نام های اریک مونیه (Eric Monier) و ملله مونیک (Mlle Monique) تلاش ناموفقی بر روی مسیر شِل داشتند. آنها در ۲۰ دسامبر ۹۲ به بیس کمپ رسیده و در ۲۳ دسامبر بیس کمپ پیشرفته خود را برقرار کردند. این دو کوه‌نورد در چندین تلاش خود سعی کردند به ارتفاع بالای ۶۰۰۰ متری برسند اما هر دفعه هوای سخت و خشن مانع آنها شد. بالاخره اریک در ۹ ژانویه به ارتفاع ۶۵۰۰ متری رسید اما شرایط سخت جوی او را مجبور به بازگشت کرد. و نهایتا در ۱۳ ژانویه اکسپدیشن به پایان خود رسید.
۴) اکسپدیشن زمستانی بریتانیا در سال ۱۹۹۶-۹۷
در زمستان ۱۹۹۶ یک معمار و نویسنده بریتانیایی به نام ویکتور ساندرز (Victor Saunders) به همراه یک کوه‌نورد دانمارکی به نام رافائل ینسن (Rafael Jensen) در یک تلاش کوتاه مدت اقدام به صعود قله از مسیر کینشوفر در جبهه روپال کردند اما با رفت آمدهای آنها برای دریافت مجوز و راهی شدن به سوی بیس کمپ به قدری طول کشید و شرایط زمستانی به قدری با آنچه آنها پیش بینی می کردند متفاوت بود که صعود آنها قبل از شروع و قبل از فرا رسیدن فصل تقویمی زمستان و قبل از رسیدن تیم لهستانی به پایان خود رسید. بالاترین ارتفاعی که آنها به آن رسیدند زیر ۶،۰۰۰ متر بود.
۵) اکسپدیشن زمستانی لهستان در سال ۱۹۹۶-۹۷ :
سومین تلاش زمستانی لهستانی ها بر روی نانگاپاربات توسط پدر صعودهای زمستانی لهستان یعنی آندره زاوادا (Andrzej Zawada) هدایت می شد. لهستانی ها بعد از دو تلاش بر روی جبهه روپال، مسیر خود را به سمت جبهه دایامیر و مسیر کینشوفر تغییر دادند. البته باید یادآور شد که کرزیشتف ویلیسکی (Krzysztof Wielicki) معروف تابستان همان سال (۱۹۹۶) این مسیر را به شکل سولو صعود کرده بود.
اکسپدیشن لهستانی‌ها در سال ۹۶-۹۷ موفق‌ترین اکسپدیشن زمستانی بر روی نانگاپاربات تا امروز بوده است. این تیم تا اواخر ژانویه سه کمپ اول خود را برقرار کرده بود که آخرین کمپ آنها در ارتفاع ۶۷۰۰ متری بود. و یقینا بعد از برقرار کمپ چهار خود در اوایل فوریه باید از روحیه بالایی برخوردار می بودند. هنگامی که کرزیشتف پانکییویچ و زبیگنیف ترزمیل برای صعود نهایی در ۱۱ فوریه کمپ چهار را ترک کردند از انرژی کافی برخوردار بودند. متاسفانه این دو کوه‌نورد به خاطر یخ‌زدگی اندام‌های خود مجبور شدند از نزدیکی قله بازگردند. پانکییویچ تا ارتفاع ۷۷۰۰ متری پیش رفت اما زبیگنیف از ۲۵۰ متری قله بازگشت. آنها بعد از رسیدن به بیس کمپ با هلی کوپتر از منطقه اعزام گردیدند.
آندره زاوادا در بازگشت به لهستان و در بیان احساسات خود اینچنین گفته بود: "من هیچ نظری درباره اینکه چطور با فاصله کم قله را از دست دادیم، ندارم. بلکه بیشتر ترجیه می دهم به این سوالات پاسخ بدهم که کی به آنجا برمی‌گردیم؟ آیا می خواهیم تلاش و تجربه هایمان را بر روی این کوه وسیع، زیبا و سخت به هدربدهیم؟آیا لهستانی‌ها اولین کسانی خواهند بود که برای بار اول صعود زمستانی نانگا را که تنها ۳۰۰ متر با قله آن فاصله داشتیم، رقم بزنند؟"

 یانوش مایر رهبری صعودهای زمستانی لهستان در هیمالیا را به عهده گرفت :

از سمت راست: آرتور هایزر، یرزی کوکوچکا، یانوش مایر و ریشارد وارسک

به نقل از وبلاگ کلوپ کوه‌نوردان سولدوز(سولدوزکلوپ)؛

یانوش میگوید: "زندگی با خلاء و پوچی میانه‌ای ندارد و هنوز دو قله باقی مانده که باید در زمستان صعود شوند. همانطور که آرتور هایزر دنباله رو ایده آندره زاوادا بود، یکی هم باید دنباله رو ایده آرتور باشد." یانوش مایر (Janusz Majer) از دهه ۱۹۸۰ تا زمانی که در جولای امسال آرتور هایزر (Artur Hajzer) در گاشربروم یک جان باخت، یکی از دوستان نزدیک او بود.اکنون این پیشکسوت کوه‌نوردی لهستان خود مسئولیت هدایت پروژه صعودهای زمستانی هیمالیا (۲۰۱۰/۲۰۱۵) را به عهده گرفته است. این تصمیم طی تاریخ ۶ الی ۸ دسامبر امسال در فستیوال کوه کراکوف به اطلاع عموم رسانده شد.

بعد از مرگ توماش کووالسکی و ماسی بربکا در زمستانی برودپیک و آرتور هایزر در گاشربروم یک در جولای، نگرانی‌هایی درباره آینده صعودهای زمستانی لهستان در هیمالیا به وجود آمده بود. شرایط بحث آمیز مرگ ماسی بربکا و توماش کووالسکی در برودپیک به شکل وسیعی در مجامع کوه‌نوردی لهستان مورد بحث قرار گرفت و رسما از سوی کمیته‌ای که توسط فدراسیون کوه‌نوردی لهستان (PZA) تعیین شده بود، مورد بررسی و تحقیق قرار گرفت. آرتور از سال ۲۰۰۹ که شروع پروژه صعودهای زمستانی هیمالیا بود، سازمان دهنده و سرپرست این پروژه به حساب می آمد. بودجه این پروژه از سوی فدراسیون کوه‌نوردی لهستان و وزارت ورزش و توریسم تامین می شود. یانوش مایر ۶۷ ساله که یکی از دوستان و همکاران تجاری قدیمی آرتور هایزر فقید به شمار می رود، می گوید: "نمی خواهم چیزی را که آرتور در پی آن بود از بین برود. به همین دلیل بود که قبول کردم هدایت صعودهای زمستانی هیمالیا را عهده دار شوم. من همچنین سعی خواهم کرد که در این روند تغییرات کمی نیز اعمال کنم."
یانوش مایر متولد ۱۹۴۶ بوده و از دهه ۱۹۷۰ درکوه‌نوردی فعالیت داشته است. شروع فعالیت های هیمالیانوردی او برمی‌گردد به سال ۱۹۷۷ وقتی که اولین تلاش او بر روی قله نانگا پاربات به ثبت رسید. او تا به حال تنها به یک قله ۸۰۰۰ متری صعود کرده و آن هم صعود به برودپیک در سال ۱۹۸۴ بوده است.او همچنین رهبر اکسپدیشن‌های برجسته‌ای همچون تلاش بر روی جبهه جنوبی لوتسه در سال ۱۹۸۵ و مسیر جادویی (Magic Line) بر روی K2 در سال ۱۹۸۶ بوده است. در سال ۱۹۸۸ او عضو اکسپدیشن جبهه جنوبی آناپورنا بود که در آن اکسپدیشن یرزی کوکوچکا و آرتور هایزر قله شرقی آناپورنا را از مسیری نو صعود کردند. یانوش در این صعود به خاطر بادهای شدید مجبور شد از ۱۰۰ متری قله بازگردد.
یانوش در سال ۱۹۹۰ به همراه آرتور شرکت ورزشی Alpinus را تاسیس کرد و HiMountain آخرین برند ورزشی آنها بود.

دیویدلاما و مسیری دیگر در والسرتال :

به نقل از وبلاگ کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی گل‌کوه ؛ روز ۸ دسامبر کوه‌نورد اتریشی – نپالی دیوید لاما مسیری به نام نوروش نی دونگ ، ۴۰۰ متر ، °90 ، W14، M4/5 ، VI/ VII تا جبهه شمالی هوئه کِرچه به صورت سولو در والسرتال زیلرتال آلپ اتریش ایجاد کرد." این صعود در واقع هیچ ویژگی خاصی نداشت ، فقط مسیری بود که چند سال در آن‌سوی ذهن من پدیدار شده بود ، مسیری که همیشه می خواستم دیر یا زود آن‌را صعود کنم و حالا این کار را انجام دادم".تک ستاره کوه‌نوردی اتریش دیوید لاما آخرین صعود خود را فاقد ویژگی خاص توصیف می کند ولی مطمئنا" ارزش دریافت اطلاعات بیشتر در مورد این صعود سولو و گشایش مسیری ۴۰۰ متری در صورتی‌که لاما آنرا صعودی بزرگ ، دشوار ، غیرقابل دسترسی و در شرایطی فوق العاده توصیف می کرد، چندان زیاد نبود.

برای بررسی بیشتر ،چند هفته قبل از این صعود لاما با همراهی بن لپسنت روی مسیری در سمت چپ آن تلاش کرده بود که به دلیل شرایط جوی مجبور به توقف شد و وقتی در ۸ دسامبر شرایط ایده‌آل شد لاما گوشه راست آن را برای صعود انتخاب کرد." در کل این صعود لذت بخش و فاقد دشواری خاصی بود " حدود ۱۰۰ متر از آن یخ °90 بود. در دفعات فراوان مسیرهای دشوار به سطحی آسان تغییر شکل می‌داد ، بعد از صدمتر دوم که میکس بود ، بخش‌های یخی کوچک‌تر لاما را به سوی بخش کراکس مسیر هدایت کرد. چهار طول از آن‌را لاما تا حدودی دشوار توصیف کرد ، زمانی‌که این بخش را سست و عریان تشخیص داد ، متقاعد شد که با خود حمایت و بدون تبر یخ آن‌را ادامه دهد.
"شرایط صخره خوب نبود ، حمایت دشوار بود و صعود با کرامپون روی سنگ عریان همه چیز را دشوار ساخته بود"
دشواری ؟ شاید چیزی بیشتر از درجه VI و کمتر از VII فدراسیون جهانی کوه نوردی
" تمام چیزی که می توانم بگویم این است که هوا سرد بود شاید زیر ده درجه ، به این دلیل که این دره به فریزر تیرول شمالی معروف است ، دلیلی کاملا" موجه "
لاما نیاز به حدود یک ساعت و نیم برای رخنه به ۳۰ متر کراکس مسیر داشت بعد از آن ۱۰۰ متر نهایی آسان تر و منتهی به قله شد ، بعد از گرفتن عکس در قله و نوشیدن چای گرم فرودی سریع را از جبهه غربی آغاز کرد ، چوب اسکی‌های خود را برداشت و به پایین به سمت خودروی خود برگشت ، شش ساعت و نیم در کل رفت و برگشت از کنار خودرو تا قله و به‌عکس طول کشید که دو ساعت از آن در انتظار طلوع آفتاب بود ، صعودی سریع که فراموش کرد ساعت رسیدن به قله را یادداشت کند.
دیگر صعودهای زمستانی لاما در یک سال گذشته در والسرتال : بد لندز(اولین صعود ، سولو در آوریل ۲۰۱۲) ، سگواند شیفر ریس ، مارچ ۲۰۱۳ با همراهی هنسیورگ آوور و پیتر اورتنر و سگواند میتلفایلر (سولو ، ماه مه سال ۲۰۱۳)

بسته پیشنهادی هفته :
«نگاهی به برنامه‌ی مدون رئیس منتخب فدراسیون »:سایت فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی

گردآورنده و تنظیم : ساقی محمودی