این قله به ارتفاع ۳۸۶۵ متر یکی از قله های البرز شرقی ست که بدلیل نا شناخته بودن آن، توسط کوهنوردان تهرانی کمتر صعود می شود.

مسیر صعود آن از روستای وانا در حدود ۶۰ کیلومتری جاده هراز است.

ابتدای مسیر صعود دره ای ست که با شیب نرمی آغاز می شود و از همان اول  می توان قله ی صخره ای امیری یا به قول محلی ها قله شاه طهماسب را دید.

قابل ذکر است که در هر دو طرف این دره راه پاکوب وجود دارد که می تواند ما را تا ارتفاعات بالاتر برساند. تیم ما۱۷ نفر بود که ساعت۳۰/۸ صبح صعود را شروع کرد.

بعد از ۲ ساعت به  دشت کوچکی رسیدیم که در پایین آن گوسفند سرائی بود و در بالای آن چشمه ای کوچک که با وجود فصل پاییز هنوز آبی از آن جاری بود.

از آنجا به بعد از مسیر اصلی جدا شدیم و به طرف صخره ها ادامه مسیر دادیم.

مسیر اصلی صعود قله امیری بعد از دور زدن آن از پشت قله (شمالی) می باشد، ولی تیم ما این قله را از مسیر جنوبی آن و از میان صخره ها صعود کرد، صخره هائی که از دور به نظر نمی رسد مسیری در آن باشد.

صعود و انتخاب  این مسیر بدلیل ریزشی بودن  آن نیاز به دقت بیشتری داشت.

پس از عبور از صخره ها در حالی که هوا ابری شد به خط الراس رسیدیم.

در ساعت ۳۰/۱ ظهر قله را صعود کردیم و در آنجا با بچه های ساری که به سرپرستی آقای علی اصغری هم زمان با ما قله را از مسیر شمالی صعود کرده بودند خوش و بشی داشتیم.

برگشت را از مسیر شمالی انتخاب کردیم و در ساعت ۳۰/۱۷ عصر در هوائی ابری و مه آلود به پای ماشین رسیدیم.

نکته جالب این برنامه منظره زیبای قله دماوند از مسیر جنوب شرقی آن است که از اول تا انتها ی برنامه در مقابل دیدگان صعود کنندگان قرار دارد.

البته ما  این منظره را تا حدود ظهر داشتیم، چون بعد از ظهر هوا خراب شد و دماوند در هاله ای از ابرو مه فرو رفت و مانند بیشتر مواقع از برابر دیدگان مشتاقان خود پنهان شد.

                                                                                          ذ – حمیدی – 17 / 8 /88

(خواننده گرامی، شما میتوانید گزارش کاملتر این برنامه را به تاریخ ۱۳۹۳٫۹٫۷ اینجا ببینید).