کوه خلنو، مجموعه‌ای را تشکیل داده که شامل ۲ قله جنوبی و شمالی (برج)، تیغه‌های سنگی موسوم به ژاندارک، قله میانی و قله اصلی خلنو می‌باشد.

صعود این کوه، جاذبه‌های زیادی برای هر کوهنورد دارد زیرا:
۱- قله اصلی این کوه مرتفع‌ترین نقطه استان تهران است.
۲- دهکده «لالان» در فشم که مبدأ صعود این کوه است، یکی از زیباترین و دیدنی‌ترین دهکده‌های ییلاقی اطراف تهران می‌باشد.
۳- چشمه تلخ‌آب که چشمه‌ای معدنی و گازدار است در سر راه صعود این قله واقع شده که آبی گوارا و مفید دارد.
۴- آبشار زیبای خلنو یکی دیگر از دیدنی‌های این صعود است.
۵- از فراز این کوه مجموعه‌ای از قلل مشهور البرز مرکزی کاملاً نمایان است، مانند: دماوند، دوخواهران، پالون‌گردن، آزادکوه، کمان‌کوه، کلون‌بستک، سرکچال، مهرچال و …
۶- دریاچه‌های فصلی خلنو در سمت غرب و زیر یخچال‌های دائمی آن علاوه بر دیدنی‌های این منطقه، سرچشمه اصلی رودخانه والنگرود می‌باشند که آب اصلی سد امیرکبیر را تشکیل می‌دهد.
۷- سه دره و رودخانه مشهور و پرآب لار، والنگرود و لالان که از این کوه منشعب می شود ، آب‌های اصلی سه سد امیرکبیر، لار و لتیان را تشکیل می‌دهند که ما تهرانی‌ها از آب آن ها استفاده می‌کنیم.
۸- عبور از تیغه‌های سنگی ژاندارک که قسمتی از آن به شکل اسب‌سواری می باشد که دو طرف آن صدها متر ارتفاع دارد، از جاذبه‌های دیگر این صعود است.

روز جمعه ۱۳۹۱٫۶٫۱۷ تیم ۲۳ نفره باشگاه ساعت ۶:۳۰ صبح از دهکده لالان صعود خود را شروع کرد.

هوای آن روز آفتابی و بسیار مطبوع بود که کمتر نظیر آن را می‌توان در کوهستان پیدا کرد بعد از یک ساعت و نیم کوهپیمایی و عبور از رودخانه که به قولی یکی از دوستان از جاذبه‌های دیگر این صعود است، (چون به دلیل نبودن پل، حتماً باید به آب زد) به چشمه تلخ‌آب رسیدیم و به صرف صبحانه پرداختیم.

بعد از آن با نیم ساعت کوهپیمایی دیگر به آبشار رسیدیم که شیب‌های اصلی قله از آنجا شروع می شود.

حدود ساعت ۱۲:۰۰ به گردنه روی خط‌الرأس به ارتفاع ۳۹۷۰ متر و در ساعت ۱۳:۰۰ تمام نفرات به قله خلنو کوچک (برج) به ارتفاع ۴۳۲۳ متر صعود کردیم.

از آنجا با تقسیم تیم، ۱۲ نفر به طرف قله خلنوی بزرگ و تیغه‌های ژاندارک حرکت کردند و بقیه نفرات بعد از استراحت به طرف گردنه بازگشتند.

در ساعت ۱۵:۰۰ قله خلنوی بزرگ را به ارتفاع ۴۳۸۳ متر صعود کردیم.

بعد از عکاسی از قله و در کنار تابلوی زنده‌یاد ابراهیم شیخی (کوهنورد فقید و نامدار ایران) که در سال ۱۳۸۷ در نزدیکی همین نقطه فوت نموده بود، به طرف پایین حرکت کردیم.

در ساعت ۱۶:۰۰ بعد از پیوستن تمام نفرات تیم، به طرف آبشار رفته در آنجا استراحت کردیم و به صرف ناهار پرداختیم.

ساعت ۱۹:۳۰ زمان رسیدن ما به دهکده لالان و مینی‌بوس باشگاه بود که نقطه پایانی برنامه کوهنوردی ما در آن روز محسوب می‌شود.

بعضی از کوه‌ها را به خاطر جذابیتشان می‌توان بارها صعود کرد و اصلاً از آن خسته نشد.

در بین راه یکی از دوستان از من پرسید تا به حال چند بار خلنو را صعود کرده‌ای؟ در آن موقع دقیقاً نتوانستم پاسخ دقیقی بدهم، فقط گفتم می دانم که دفعه اول آن به سال ۱۳۵۶ بازمی‌گردد، یعنی دقیقاً ۳۵ سال پیش.

حال که فکر می‌کنم، بازهم یادم نمی‌آید دقیقاً چندبار بوده، ولی می‌دانم خلنو جزء کوه‌هایی است که هرقدر صعود کنی باز از آن خسته نمی‌شوی و هر ساله دوست داری صعودی در آنجا داشته باشی.

می‌گویند علامت این که مشخص شود انسان چه چیزی را واقعاً دوست دارد، این است که هرقدر آن کار را تکرار کند، از آن ملول نشود و مانند روز اول برایش طراوت و تازگی داشته باشد.

برای من ورزش کوهنوردی به این شکل است. برای شما چطور؟

اعضای شرکت‌کننده به ترتیب حروف الفبا:
خانم‌ها: نیلوفر ارسنجانی (مهمان)، نرگس امامی (مهمان)، جمشیدی، الهام و فاطمه و هانیه روح‌ا…نژاد (مهمان)، محمودی و لیلا نظری
آقایان: اسدی، بلوچی، بهرامی، جزایری (گزارش‌برنامه‌نویس)، آرش جعفری (مهمان)، جمشیدی، حمیدی (سرپرست)، ر. خلیل‌آبادی، ابوذر شعبانی (مهمان)، صباغی (عکاس)، صدیقی، طربی، علی‌اصغر، میرفخرایی و همدان‌چی

     گزارش سایت از: ذبیح‌ا… حمیدی
     1391.6.18