هر هفته یک برنامه: این بار گزارش صعود قله اشتران کوه ۱۲ – ۱۳۹۰/۶/۱۰

اشتران کوه یکی از ۳ مجموعه بی نظیر کوهنوردی ایران در منطقه زاگرس می باشد.
زردکوه بختیاری، دنای فارس، اشتران کوه لرستان ۳ کوهستان مرتفع و مهم زاگرس می باشند که اکثر قلل آن ارتفاع بیش از ۴ هزار متر دارند.
دیواره ها و معبرهای سنگی، دره های صعب العبور، کوهپایه های جنگلی و خط الرأس های ستیز و سرسخت از مشخصات بارز این مناطق هستند.
اشتران کوه لرستان به شکل خط الرأس به طول تقریبی ۴۰ کیلومتر از شهرستان دورود شروع و به طرف شمال غربی ادامه می یابد. قلل فراوانی بر سر راه این خط الرأس قرار دارند که اولین قله مهم آن گل گل و آخرین آن قله زیبا و مخروطی کُل جنون می باشد.
برنامه این بار باشگاه صعود قلل منطقه چال کبود اشتران کوه بود.
قله سنبوران بلندترین قله منطقه اشتران کوه در این حوزه قرار دارد.
عصر روز پنجشنبه ۱۳۹۰/۶/۱۰ از روستای طیان در بخش ازنای دورود به اتفاق ۱۲ نفر از اعضای باشگاه کوهپیمایی را شروع کردیم. مقصدمان پناهگاه گل گل در ارتفاع ۲۸۰۰ متری بود.
۵/۳ ساعت طول کشید تا با حمل کوله ها به این پناهگاه برسیم. پناهگاه قدیمی که در دهه ۵۰ ساخته شده و اکنون به مخروبه ای تبدیل گشته بود.
چشمه زیبا و مشهور گل گل در کنار این مکان با سخاوت تمام آب بی نظیر کوهستان را حتی در این معضل کم آبی نثار مشتاقان خود می کرد.
درست با تابش آخرین اشعه های مانده از آفتاب گرم آن روز به گل گل رسیده و شب آرامی را در آنجا به صبح رسانیدم.
ساعت ۶:۰۰ صبح روز بعد به طرف پناهگاه بعدی، یعنی چال کبود به راه افتادیم. ۵/۳ ساعت زمان لازم بود تا به آنجا برسیم. شیب تند زیر پناهگاه که به گرده ماهی شهرت دارد برازندگی نام خود را کاملاً به رخ می کشید. ارتفاع جانپناه ۳۶۰۰ متر بود. از آخرین صعودم به آنجا ۲۵ سال می گذشت ولی جانپناه همچنان سالم و پابرجا بود. از چال کبود می شود قلل گل گل و گل گهر و سنبوران را به شکل نعل اسبی صعود و فرود آمد (U شکل).
ساعت ۱۱:۰۰ قله ۴۰۷۰ متری گل گل را صعود کردیم. بیشتر مسیر صعود از میان صخره ها و دست به سنگ به قله می رسید. دریاچه زیبای گهر از این نقطه به خوبی دیده می شود.
در ساعت ۱۳:۰۰ به گردنه بین قله گل گل و گل گهر رسیدیم. جایی که دره ای پرشیب و شن اسکی از جنوب کوه ما را به دریاچه گهر راهنمایی می کرد.
نیمی از تیم در آنجا توقف کرده و ۶ نفر بعدی به طرف قله سنبوران حرکت کردیم. ۵/۱ ساعت طول کشید تا هر دو قله نهایت در ساعت ۱۴:۳۰ صعود شود.
تمام این مسیر صخره ای و صعب العبور بوده و فرد صعودکننده باید به مهارت های سنگنوردی آشنایی داشته باشد. ارتفاع گل گهر ۴۰۶۰ و ارتفاع سنبوران ۴۰۹۰ متر بود.
در ساعت ۱۶:۰۰ بعد از پیوستن دو تیم، بلافاصله فرود از دره شن اسکی دریاچه گهر را شروع کردیم. فرود از این مسیر برای تیم هایی که تعدادشان بیش از ۴ نفر باشد مشکل و زمان بر است و باید به دلیل ریزش سنگ احتیاط زیادی کرد. سیم بکسل های این مسیر کمک شایانی در عبور سریع کوهنوردان از این معبر می کند.
مقارن ساعت ۷ عصر به اولین چشمه پرآب مسیر رسیدیم که شن اسکی در آنجا به پایان می رسید و دره ای که به دریاچه ختم می شد آغاز می گشت.
(مسئله کم آبی در این برنامه قابل ذکر است که باید بدان توجه کرد.)
با تاریک شدن هوا ما این دره را پشت سر گذاشته به دره ای فراخ رسیدیم که با روشن کردن چراغ قوه ها به جنگل های اطراف دریاچه وارد شدیم.
حدود ساعت ۲۱:۳۰ به دریاچه گهر رسیدیم. با برپاکردن ۳ چادر شب دوم برنامه را به صبح رساندیم.
روز بعد پس از عکاسی و کمی شنا کردن در ساعت ۹:۰۰ صبح به طرف شهر دورود حرکت کردیم. بارهایمان را الاغ ها حمل کردند و خودمان این مسیر زیبا و ۱۸ کیلومتری را در ۴ ساعت پیمودیم.
در آنجا با هماهنگی قبلی با یک دستگاه وانت مسیر ۴۰ کیلومتری تا طیان را طی کردیم. در ساعت ۳ بعدازظهر برنامه به پایان رسید.
نکته بسیار مهم این برنامه که برعکس برنامه های دیگر رخ داد مشاهده رعایت نکات زیست محیطی در دریاچه گهر بود. گویا با تلاش سازمان حفاظت از محیط زیست لرستان هنوز ارگان ها و اشخاص دیگر نتوانسته اند جاده ای به دریاچه برسانند. باید سپاسگزار این سازمان بود که توانسته این گٌهر گرانقدر را از چنگال غارتگران طبیعت تا این لحظه حفظ نماید.
امیدواریم هرگز جاده ای به این دریاچه نرسد تا آیندگان زیبایی گهر را با ظاهری که هم اکنون دارد ببینند. دریاچه ای زیبا با آبی زلال و شیرین که قله های سربه فلک کشیده در آغوشش کشیده اند و درختان پربار اطراف دریاچه با زمینی هموار سایبانی گشته اند برای شب مانی و برپایی چادر طبیعت دوستان.
زمانی که از بلندای زاگرس این نگین سبز را نظاره می کنیم جلوه ای از معجزات طبیعت را می بینیم و در مدتی که آنجا هستیم جز صدای قهقه و شادی صدای دیگری نمی شنویم.
امیدواریم دست اندرکاران طبیعت دوست بتوانند این دریاچه زیبا و کم نظیر کشورمان را که پدیده ای استثنایی است، در این دوران بی توجهی مسئولان، برای آیندگان و مشتاقان و عاشقان طبیعت حفظ و نگهداری نمایند.

اسامی اعضای تیم:
خانم ها: محمودی، داداشی، درزی، فتحی و میرزایی
آقایان: خلیل آبادی، منفردزاده، شمشاد، باباوند، بیدمشکی، حاصلی و حمیدی (سرپرست)

    گزارش از: ذ. حمیدی
    1390/6/14