بهار و پاییز بهترین فصل پیمایش مسیرهای جنگلی است، زیرا زیبایی های طبیعت به حد غــــایت خود می رسد، البته به شرطی که بارندگی زیاد نباشد و یا حداقل ۳ روز از زمان بارش بگذارد. متأسفانه در این برنامه بارندگی زیاد بود و بیشتر مسیر را گلی سنگین و چسبنده فرا گرفته بود، به طوری که در بعضی از نقاط تا بالای زانو در گل فرو می رفتیم که باعث ایجاد مشکل در حرکت تیم می شد.

برنامه ما عبور از منطقه ی سنگ چال (منگل آمل) و رسیدن به منطقه بندپی بابل بود.

میان این دو منطقه جنگل انبوهی است که مسیرهای پیاده روی آن ویژه ی گاوداران و روستاییان محلی است و صدالبته از دیرباز محل عبور کوهنوردان و علاقه مندان به طبیعت و جنگل نیز بوده است.

تیم ۱۷ نفره ما صبح پنجشنبه ۹ اردیبهشت ماه تهران را به قصد روستای گت کلا از توابع منطقه سنگ چال(آمل) ترک کرد.

جاده سنگ چال از ۲۰ کیلومتری آمل در جایی موسوم به منگل از جاده هراز جدا می شود. ۲ نفر از همنوردان و پیشکسوتان کوهنوردی شهرستان آمل به اسامی آقایان بابانتّاج و گیلانی در آنجا به ما ملحق شدند. این دوستان در این برنامه همراهان و راهنمایمان بودند که بدینوسیله صمیمانه از آن عزیزان سپاسگزارم.

ساعت ۱۱:۳۰ به روستای گت کلا رسیدیم و از مینی بوس پیاده شدیم. اطرافمان را مه غلیظی احاطه کرده بود. بلافاصله حرکت کردیم و بعد از یک ساعت و نیم ارتفاع گرفتن در جایی که تقریباً یک گردنه جنگلی کوهستانی بود، غذا خوردیم و کمی استراحت کردیم. به دلیل کم شدن ابر و مه از آن ارتفاع می شد مناطق زیبای بسیاری را دید چون بلندترین نقطه ای بود که در این برنامه صعود می کردیم. از اینجا به بعد تقریباً ۸۰ درصد مسیر سرازیری بود.

حدود ساعت ۵ عصر به کلبه ای در میان جنگل رسیدیم که در اصطلاح محلی به آنجا تلار گفته می شود. این کلبه های جنگلی شامل دو قسمت هستند، یک قسمت که را در آن احشام نگهداری می کنند و در قسمت دیگر چوپانان و گاوداران به استراحت می پردازند.

شب بسیار زیبایی را در کنار آتش در حالی که باران شدیدی می بارید به صبح رساندیم. چند نفر از دوستان ترجیح دادند شب مانی در چادرهای کوهنوردی را در باران شدید تجربه کنند.

۳ تخته چادر در کنار کلبه برپا شد و این دوستان شب را در آن گذراندند، البته راهنمایانمان در بین راه از وجود پلنگ در این منطقه خبر داده بودند که بالطبع این دوستان با توجه به اینکه جای پای این حیوان نادر را در مسیر دیده بودیم باید بیشتر احتیاط می کردند.

صبح روز بعد ساعت ۸ صبح راهپیمایی را در شرایطی که بارش باران همچنان ادامه داشت، آغاز کردیم.

مسیر ما دره ای جنگلی بود که به آرامی از شیب آن کاسته می شد و همچنین رودخانه ی کوچکی که در آن جاری بود، کم کم به رودخانه بزرگی تبدیل می شد، به طوری که عبور از آن با پریدن میسر نبود و باید با پیاده روی از آن می گذشتیم.

بالاخره در ساعت ۵ عصر روز دهم اردیبهشت ماه، بعد از ۸ ساعت راهپیمایی از میان جنگل، رودخانه و مسیرهای گلی فراوان، در حالی که باران حتی برای دقایقی ما را آسوده نگذاشته بود، به روستای شیاده رسیدیم. این روستا در جوار روستای دیوا که نقطه ی پایانی برنامه ما بود قرار داشت که به دلیل خرابی مسیر اصلی برنامه، انتخاب شد.

زیبایی این مسیر در قالب کلمات قابل توصیف نیست و فقط کسانی که آن را پیموده اند می توانند آن را به خوبی درک کنند.

در روستای شیاده از دوستان آملی مان خداحافظی کردیم و سوار بر مینی بوس باشگاه که در آنجا منتظرمان بود به طرف تهران بازگشتیم.

نکته جالب این برنامه ابتکار یکی از اعضای باشگاه بود که به طور آزمایشی با GPS و نِت بوکی که همراه داشت، تمام نقشه منطقه و نقاط جغرافیایی آن را به شکل offline با کاربری از سایت Google Earth بر صفحه مانیتور منعکس می کرد، به طوری که ما در هر لحظه قادر بودیم ببینیم که در کجای مسیر قرار داریم و چه مقدار از آن باقی مانده و همچنین بقیه مسیر به چه نحوی است که البته این امر برای ثبت در بایگانی باشگاه نیز بسیار مثمر ثمر خواهد بود.

کل مسیر طی شده حدود ۲۰ کیلومتر و مسیر حرکتمان تقریباً از جنوب به شمال به طور مستقیم بود.

 سرپرست برنامه: ذ. حمیدی
 12/2/1389

[nggallery id=4]