هر هفته یک برنامه: این بار گزارش کوهپیمایی ارنگه به واریان/ ۳۱ تیر۹۰

واریان تنها روستای واقع در کنار دریاچه کرج است که از هیچ سو جاده ای ندارد. نه تلفن ثابت دارد و نه برق سراسری. پس همان طور که پیش بینی می شد دست نخورده مانده است. اگر فعالیت های ضد محیط زیست سازمان آب را در آنجا ـ که هنوز ادامه دارد ـ نادیده بگیریم، می توان واریان را یکی از جاذبه های طبیعی و کوهستانی استان البرز محسوب کرد.

سال ها بود که می خواستم به آنجا سفر کنم، ولی نه با قایق بلکه پای پیاده و از طریق کوه ها.

یک بار قصد سفر کردیم. برنامه ریزمان زنده یاد جلال رابوکی بود. تا قله توچال و شاه نشین و از آنجا تا گردنه لت پیش روی کردیم ولی به دلیل کمی وقت تغییر مسیر داده از روستای شهرستانک به تهران بازگشتیم و حالا بعد از سال ها با ۲۵ نفر از اعضای باشگاه اسپیلت ساعت ۷ صبح ۳۱ تیر از روستای سی جان(ارنگه) به طرف واریان به راه افتادیم.

مسیر را از دره ای انتخاب کردیم که پای قله شاه دژ بود. ابتدای این دره آبشاری وجود دارد که باید آن را دور زد. پس از ۲ ساعت و طی کردن مسیری که در بعضی جاها دست به سنگ هم داشت از این دره عبور کردیم. بعد از آن دره هم گشادتر می شد و هم پاکوب مناسبی داشت. پس از یک ساعت دیگر و صعود به گردنه ای ۳۰۰۰ متری و نیز بعد از گذشتن از گردنه ای دیگر به دره ای  رسیدیم که تا واریان ادامه داشت.

پس از رسیدن به یک پاکوب مناسب و پر پیچ و خم توانستیم حدود ساعت ۳ بعد از ظهر به اولین باغ های واریان وارد شویم.

البته مسیر در این قسمت بسیار گرما بود که آب رودخانه و سایه درختان به موقع به دادمان رسید و از گرما زدگی نجات مان داد. استراحتی کوتاه کردیم و پس از صرف غذا وارد باغ های زیبا و دیدینی واریان شدیم. بعد از چند پیچ و خم به اولین قسمت دریاچه رسیدیم و کم کم تمام دریاچه در مقابل دیدگان مان نمایان شد که بسیار صحنه زیبا و فرح بخشی بود.

در کنار اسکله شناور آنجا یک لنج بیست نفره آماده مسافر گیری بود که بدون معطلی سوار آن شدیم. راننده این لنج، آرام آرام این مسیر حدودا ۳ کیلومتری را در ۱۵ دقیقه پیمود و هیچ هزینه ای را هم از ما دریافت نکرد.

در سوی دیگر این دریاچه راننده مینی بوس باشگاه با چهره ای گشاده منتظر ما بود که پس از کمی آب تنی کردن ـ مخفیانه! ـ  که پس از آن کوهپیمایی و گرمای شدید بسیار لذت بخش بود به طرف تهران حرکت کردیم..

لازم می دانم در پایان از همنوردان تقاضا کنم در صورت تمایل به اجرای  این برنامه، مانند همیشه نکات زیست محیطی را کاملا رعایت کنند.

ضمناً بودن لنج در آنجا برای ما یک خوش شانسی بزرگ بود که باید آن را در نظر داشت. گویا هیچ راهی برای اطمینان و هماهنگی قبلی برای لنج  در وایان وجود ندارد.

سرپرست برنامه: ذبیح اله حمیدی/۲ مرداد ۹۰