هر هفته یک برنامه: این بار گزارش صعود قله کافره ـ ۲ اردیبهشت ۹۰

یکی از دوستان کوهنورد می گفت:« واژه کافر در فرهنگ کوهنوردی همیشه مساوی است با دشواری مسیر و غیرمتعارف بودن صعود.»
فکر می کنم کاملاً می توان این عقیده را در مورد صعود قله کافره پذیرفت. این قله محسور شده در میان قلل دیگر است و تا کیلومترها جاده و روستایی هم ندارد. قله ای است منفرد و سنگی در انتهای غربی دشت لار که راحت ترین جاده دسترسی به آن مسیر فشم ـ گرمابدر ـ گردنه یونه زا(خاتون بارگاه) است.
تیم ۲۰ نفره باشگاه روز جمعه ۲ اردیبهشت ساعت ۵:۳۰ صبح تهران را به مقصد صعود این قله ترک کرد. بعد از گذشتن از زنجیر پایین آمده پاسگاه محیط بانی گرمابدر(بالاخره قانون باز و بسته بودن این زنجیرها را نفهمیدیم)، حدود ۳ کیلومتر دیگر پیشروی کردیم. قبل از پیچ ها به دلیل انباشته بودن برف در جاده، مینی بوس باشگاه متوقف شد.
حدود ساعت ۷:۳۰ صبح کوهپیمایی را شروع کردیم و یک ساعت بعد روی گردنه یونه زا صبحانه خوردیم. عکس ها و نقشه هایی که با نرم افزار Google تهیه کرده بودیم به ما نشان می داد که ابتدا باید کوه کاسونک را از سمت غرب آن دور بزنیم و بعد با یک فرود و صعود دیگر به اول یال صعود قله برسیم. به این ترتیب ۲ گردنه دیگر در پیش رو داشتیم که باید آنها را می پیمودیم.
مسیر را به شکل تراورسی از گردنه یونه زا ادامه دادیم. حجم برف بیش از پیش بینی ما بود. بعد از ۵/۲ ساعت تلاش به گردنه دوم روی یال شرقی کاسونک رسیدیم.

ساعت حدود ۱۲ بود. به دلیل از دست رفتن زمان در مورد ادامه برنامه با اعضای تیم مشورت کردیم و با موافقت آنها به صعود ادامه دادیم. یک ساعت بعد به اول یال صعود رسیدیم و در کمال تعجب دیدیم که مسیر صعود کاملاً صخره ای و ریزشی است.

۳ نفر از همنوردان از ادامه صعود انصراف دادند و با توجه به ۲ نفری هم که در گردنه یونه زا از ما جدا شده بودند، جمعاً ۱۵ نفر به طرف قله حرکت کردیم. مسیر کاملاً دست به سنگ و از میان صخره ها و برف چال های متعدد می گذشت.

تیم اول(۴ نفر) ساعت ۱۴:۴۵ و تیم دوم(۸ نفر) در ساعت ۱۵ به قله رسیدیم. به دلیل کمبود وقت ۳ نفر دیگر از همنوردان از ۲۰۰ متری قله با وجود توان جسمی شان به پایین بازگشتند(ارتفاع قله ۳۷۰۰ متر اندازه گیری شد).

 فرود وقت زیادی از ما گرفت، به طوری که در ساعت ۵ عصر توانستیم پس از پشت سر گذاشتن صخره ها و مسیرهای ریزشی، کمی استراحت کنیم و بلافاصله به طرف اولین سربالایی مسیر بازگشت راه بیافتیم.
۵/۱ ساعت طول کشید تا به گردنه اول برسیم. پس از آن نوبت به فرود روی برف چال هایی بود که کمی برنامه را مفرح کرد. وقتی به پای دومین سربالایی مسیر رسیدیم باران هم همراهی مان کرد تا سختی مسیر را دوچندان کند. ۵/۱ ساعت دیگر هم طول کشید تا این مسیر هم با رسیدن به گردنه یونه زا پایان یابد. حالا فقط مانده بود سرازیری آخر تا کنار مینی بوس که به دلیل تاریکی هوا بیش از یک ساعت طول کشید و به این ترتیب ساعت ۹:۳۰ شب بعد از ۱۴ ساعت تلاش برنامه صعود قله کافره پایان یافت.
نیم ساعت بعد همه بچه ها در مینی بوس مشغول استراحت بودند تا به تهران برسیم. اکثرشان علی رغم خستگی در وجودشان احساس شعف و شادمانی داشتند. شاید هم بعضی از کم تجربه ترها از این همه تلاش بی وقفه و مستمر که تا آخرین قطرات انرژی جسمی و روحی شان را صرف این برنامه کرده بود کمی کلافه و سردرگم بودند. من نشسته در کف مینی بوس به این فکر می کنم که واقعاً بعضی جملات در کوهنوردی کلیدی محسوب می شود. جمله معروف «کوهنوردی یک ورزش نیست؛ بلکه یک روش زندگی است» در چنین مواقعی کاملاً قابل درک است.
شاید جمله کامل تر این باشد:«کوهنوردی فراتر از یک ورزش و همسان یک روش زندگی خاص است».

سرپرست برنامه: ذ.حمیدی/ ۳ اردیبهشت ۹۰