ساعت ۵:۴۵ صبح روز جمعه ۳۰/۱۰/۱۳۹۰ با جمعی ۱۷ نفره و در تاریکی سحرگاهی پای در معبر کوچه باغ های یخزده روستای آهار نهادیم.
ارتفاع این روستا ۲۱۰۰ متر است که در جاده ای بن بست قرار گرفته و فاصله اش تا تهران حدود ۳۰ کیلومتر است.

بعد از یک ساعت کوهپیمایی و گذشتن از یک دوراهی به شکرآب رسیدیم. آنجا باغستانی کوهستانی است که چند خانه ییلاقی دارد و امامزاده ای هم از دیرباز در آن مکان خفته است.
قصد تیم ما صعود زمستانی و یک روزه یال طولانی شکرآب بود که در انتها به قله ۳۹۵۰ متری توچال ختم می شود.

وضعیت هوا با پیش بینی که گرفته بودیم تا ظهر ابری و در بعدازظهر همراه با بارش برف بود. بعد از یک ساعت برفکوبی سنگین برای صرف صبحانه توقف کردیم. در اینجا متوجه چند نفر شدیم که در قسمت های بالایی یال صعود در حال حرکت بودند. فقط پانزده دقیقه توقف کرده، تلاشمان را دوباره شروع کردیم.

بعد از ۲ ساعت صعود روی یک یال پرشیب در ارتفاع حدود ۳۰۰۰ متری تیم مذبور را دیدیم که در حال بازگشت بودند. بعد از کمی خوش و بش به صعود ادامه دادیم. حجم برفکوبی از این قسمت شدیدتر می شد و وضعیت هوا هم کم کم در حال وخامت بود.

به همین دلیل جهت سهولت کار، تیم را به دو قسمت تقسیم کرده به صعود ادامه دادیم و با استفاده از بی سیم (واکی تاکی) و موبایل با هم در ارتباط بودیم.
حدود ساعت ۱۱:۰۰ صبح تیم پیشرو قله قزقون چال را صعود کرد و دو نفر از آنها منتظر تیم دوم شدند و بقیه به طرف قله توچال ادامه مسیر دادند.

تیم ما (تیم دوم) که آمادگی جسمانیشان به میزان تیم اول نبود، با سرعت کمتری در ساعت ۱۲:۰۰ در شرایطی که شدت باد افزایش یافته و بارش برف هم شدیدتر شده بود به قله قزقون چال رسیدیم (ارتفاع ۳۷۰۰ متر).
با مشاهده احمدرضا مطهری (سرپرست تیم اول) و رامین منفرزاده که در آن هوای سرد و طوفانی منتظر ما بودند، خوشحال شده، به اتفاق به طرف بام تهران یعنی قله توچال حرکت کردیم.
هوا مه آلود و دید کم بود. ولی علائم یال صعود و آشنایی قبلی ما به مسیر موجب شد تا بدون هیچ اشتباهی در ساعت ۱۳:۴۵ بعد از ۸ ساعت صعود مداوم و جنگنده* به قله برسیم.

یکی دیگر از همنوردان باشگاه (علیرضا حاصلی) در جانپناه منتظر ما مانده بود.
در یک لحظه دنیایی از نگرانی و سختی و استرس که در اثر خستگی، سرما و طولانی بودن مسیر ایجاد شده بود، جای خود را با موجی از شادی و خوشحالی عوض کرد. به خاطر سختی مسیر و دشواری های صعود اشک شوق از چشمان تنی چند از همنوردان جاری شد.
چند دقیقه ای را در داخل جانپناه فلزی توچال به خوردن و آشامیدن پرداختیم که در طول برنامه فرصت کمی برای این کار داشتیم.

برخلاف هوای گرم  داخل جانپناه، در خارج از آن موجی از باد و سرما و بارش برف در جریان بود.
بعد از مشورت قرار شد تعدادی از همنوردان به طرف ایستگاه هفت تله کابین توچال فرود روند و ما (۴ نفر) از مسیر یخزده پناهگاه امیری و دره اوسون به شهرمان تهران بازگردیم.
به نظر می آید این برنامه بتواند به عنوان شاخص ترین صعود زمستانی یک روزه باشگاه (تا این لحظه) در سال ۱۳۹۰ عنوان شود (البته در بخش صعودهای عادی باشگاه)

اسامی شرکت کنندگان در این برنامه (به ترتیب حروف الفبا):
خانم ها: داداشی، ف. درزی و فتحی
آقایان: تقوی، جزایری، حاصلی (عکاس)، حمیدی (سرپرست برنامه)، غ. خلیل آبادی، دهخدایی، مازیار رخشیه (میهان)، رحمتی، سجادیان، شمس، صباغی، محسن زادگان، مطهری(سرپرست تیم پیشرو) و منفردزاده

پی نوشت:
* کلمه جنگنده را از کلمات زنده یاد جلال رابوکی وام گرفته ام. منظور پیکار با هوای طوفانی است که از نظر ایشان در عین سختی بسیار لذت بخش بود.

گزارش سایت از: ذ. حمیدی
۱/۱۱/۱۳۹۰