بهمن ماه هر سال اوج ورزش اسکی در ایران محسوب می‌شود. ورزشی که نزدیکترین ورزش، بعد از سنگنوردی و یخنوردی به کوهنوردی است.

در گذشته (به ویژه در دهه ۵۰) اکثر کوهنوردان با ورزش اسکی آشنا بودند و به آن می‌پرداختند.

در آن زمان متداول بود که هر کوهنوردی باید اسکی را آموزش دیده، در آن تبحر یابد. به خوبی به یاد می‌آورم تعداد کوهنوردانی که با من در آن سال‌ها اسکی را شروع کردند و یا قبل از من اسکی‌باز بودند، بسیار چشمگیر بود. تقریباً تمام هم‌گروهی‌ها و همنوردان آن زمان با هم اسکی می‌کردیم و کمتر کسی را می‌شناختم که اسکی نکند و از این ورزش دور باشد.

ولی متأسفانه بعد از انقلاب و با آغاز جنگ در کشور و درگیری‌های اجتماعی و سیاسی، هر ساله فعالیت کوهنوردان در این ورزش کاهش یافت و از تعداد آنها کاسته شد.

در سال‌های اخیر به دلیل گرانی و مشکلات اقتصادی این کاهش چشمگیرتر و بیشتر شده است.

ولی آیا می‌توان گفت فقط مسائل اقتصادی و اجتماعی موجب این کاهش بوده است؟

به نظر من این چنین نیست و هر چند که می‌توان آن را یکی از دلائل اصلی برشمرد، ولی دلیل مهمتر و پراهمیت آن، کم‌توجهی همنوردانمان به این ورزش مفرح و پرتحرک می‌باشد.

با کمال تأسف چون مرز میان «ورزش اسکی» و «تفریح اسکی» در میان ورزشکاران و علاقمندان به این رشته (البته منهای قهرمانان حرفه‌ای و مسابقه‌ای آن) بسیار نزدیک به هم و غیرقابل تشخیص است، ابعاد مهم ورزشی این رشته در میان (به ویژه) کوهنوردان نادیده گرفته شده است.

به نظر من ورزش اسکی می‌تواند تقریباً به مدت ۶ ماه از سال یکی از تمرینات مفید «هوازی و استقامتی» ما کوهنوردان به شمار آید.

با توجه به نزدیکی و تعداد مناسب پیست‌های اسکی در تهران و بعضی از شهرهای بزرگ، این امکان برای بسیاری از کوهنوردان مهیاست که از این ورزش زیبا و مفید بیشتر بهره‌مند شوند و از آن لذت ببرند.

زمانی مشهور بود که ورزش اسکی، ورزشی گران‌قیمت است و هزینه‌های زیادی دارد. ولی با یک مقایسه ساده با ورزش کوهنوردی (جدی و حرفه‌ای) چندان هم گران به نظر نمی‌رسد. فقط کافی است هزینه ۲۰ روز اسکی در سال را با هزینه ۲۰ روز کوهنوردی حرفه‌ای و فنی در مناطقی چون علم‌کوه، دماوند و غیره در فصل زمستان مقایسه کرده و نتیجه گرفت که آیا این ورزش گران است یا نه؟

با کمال تأسف باید اذعان کرد که محیط فرهنگی این ورزش و جو حاکم بر آن یکی دیگر از دلایل دوری همنوردان از ورزش اسکی است.

همه می‌دانیم که کوهنوردان به محیط آرام و بی‌هیاهوی کوهستان خو گرفته و مایلند همواره در چنین محیطی ورزش نمایند که با محیط ورزش اسکی بسیار متفاوت است. البته در این مورد نمی‌توان کاری کرد. زیرا که ورزش اسکی ذاتاً پرالتهاب و پرهیجان و صدالبته جوان‌گراست، ولی متقابلاً بسیار پرنشاط و مفرح است که در هر مقطع سنی می‌توان در آن فعال بود و از آن لذت برد.

به هر حال ما در باشگاه کوهنوردی اسپیلت از سال تأسیس تاکنون هر ساله برنامه‌های اسکی را اجرا کرده‌ایم، هرچند با تعدادی اندک.

سال گذشته من و رامین منفردزاده دقیقاً از آبان ماه ۱۳۹۰ تا خرداد ماه ۱۳۹۱ (۸ ماه) در پیست‌های دیزین، شمشک، دربندسر و توچال اسکی کردیم و از مواهب این ورزش بسیار لذت بردیم.

امسال نیز در باشگاه اسپیلت این وضعیت شروع شده و ادامه دارد. امیدواریم روز به روز به تعداد همنوردانمان در ورزش اسکی اضافه شود. هر چند در فدراسیون کوهنوردی و چند سازمان دیگر اسکی کوهستان (اسکی آزاد در خارج از پیست) آموزش داده و راه‌اندازی شده است، ولی همگان به خوبی می‌دانیم که لازمه اصلی پرداختن به اسکی کوهستان، آموزش و اسکی در پیست‌های نرمال می‌باشد.

سال گذشته تیم ما موفق شد چند مسیر خارج از پیست را در کوهستان اسکی کند. امسال نیز تلاش خواهیم کرد مسیرهای «توچال به آهار» و «کلون‌بستک به دیزین» و «سی‌چال به دربندسر» را در ادامه برنامه‌های اسکی در اسفند و فروردین اجرا کنیم و عکس و گزارش آن را در همین سایت در معرض دید علاقمندان و اعضای باشگاه کوهنوردی اسپیلت قرار دهیم.

ذبیح‌ا… حمیدی
مؤسس و مسئول باشگاه کوهنوردی و سنگنوردی اسپیلت
تاریخ بازنشر: ۱۳۹۷٫۱۰٫۱۷