قله پورا به همراه قلل کندر، چشمه شاهی، بارو و پهنه حصار مجموعه قللی به هم پیوسته در البرز مرکزی را تشکیل داده اند که در بخشی از استان البرز و تهران واقع هستند.

صعود هر کدام از این قلل در فصل زمستان می‌توانند همواره جذاب و با ارزش باشد.

اولین این قلل از جنوب پورا و آخرین پهنه حصار هست، هر چند بعد از پهنه حصار نیز این خط‌الرأس با شکستی نسبتاً زیاد ادامه یافته تا قله سیاه سنگ ادامه می یابد.

(قله سیاه سنگ بر روی خط‌الرأس غربی توچال قرار گرفته و بین گردنه مشهور لت و قله منار واقع است)

صبح جمعه اول اسفند ۹۹ در هوایی صاف و سرد زمستانی با تیم باشگاه اسپیلت ساعت ۶:۳۰ صعود از روستای جوراب یا (گوراب) در منطقه ارنگه جاده چالوس کوهپیمایی را شروع کردیم.

قصدمان صعود قلل پورا و کندر بود.

دو روز گذشته بارش برف در منطقه وجود داشت پس باالطبع برف کوبی زیادی پیش رو داشتیم.ضمناً باید مراقب شیب های تند و خطرناک مستعد ریزش بهمن می بودیم.

یال شمالی این قله را با شیب و حجم برف زیاد شروع به صعود کردیم و در ساعت ۱۱ به این قله ۲۹۰۰ متری رسیدیم.

مسیر صعود تا روی قله پورا از روی یال مشخص و ایمنی گذر می‌کرد.

در فاصله حدودأ دویست متری رسیدن به قله ، این یال با مسیر نرمال صعود این قله (جهت شمال غربی) که از ابتدای روستای جوراب شروع می‌شد، مشترک می گردید.

بر روی قله تیم را به دو قسمت تقسیم نمودیم.

تیم اول به سرپرستی محمود نادری به تعداد ۱۱ نفر از همان مسیر صعود شده به طرف روستا بازگشتند و تیم دوم جهت صعود قله بعدی ادامه مسیر داد.

پس از فرودی کوتاه از قله بلافاصله با صخره های بلند و کوتاه روی خط الرأس روبرو شدیم که گذر از آن ها به واسطه بارش جدید برف و لغزنده بودن سطح سنگها مشکل و نا ایمن بود.

پس از کمی پیشروی به صخره های بلند و غیر قابل عبوری رسیدیم که با توجه به شرایط بالا امکان عبور را برای ما به صفر می رساند.

با کمی تلاش مجدد به این نتیجه رسیدیم که در آن روز موفق به صعود قله دیگری نخواهیم شد پس تصمیم به فرود به دره ای گرفتیم که از دور باغ ها و جاده ای در آن دیده میشد.

با تخمین ما آن منطقه می‌توانست در جاده چالوس حد فاصل آدران تا دوراهی جاده منتهی به روستای کندر باشد.

پس از ۲۰۰ تا ۳۰۰ متر فرود به دیواره های دیگری رسیدیم که با تعجب زیاد از بالا به هیچ وجه دیده نمی‌شد.
(مسیر فرود تا این قسمت در برف، لغزنده و ریزشی و سنگی بود)

پس از بررسی دقیق تر متوجه شدیم هیچ راه عبور عادی وجود ندارد و تنها راه رسیدن به کف دره ، فرود با طناب است که متأسفانه طناب بلند همراه نداشتیم.

حهت عدم اتلاف زمان بیشتر ، راه صعود دوباره قله پورا را پیش رو گرفتیم و در ساعت ۱۴ دوباره به این قله صعود کردیم و بدین ترتیب سه ساعت زمان صرف این صعود و فرود بی نتیجه اما جذاب و آموزنده شد.

معمولاً خط‌الرأس های البرز کمتر غیر قابل عبور هستند اما صعود این مسیر نشان داد بین دو قله پورا و کندر که کمتر مورد توجه کوهنوردان و سنگنوردان است از این امر مستثنی هست.

مسیر رسیدن از قله به روستا را از مسیر و پاکوب نرمال روی برف (شمال غربی) انتخاب کردیم و در ساعت ۱۶ با رسیدن به مینی‌بوس باشگاه به طرف تهران بازگشتیم.

اعضای شرکت کننده در برنامه :

آقایان : ذبیح اله حمیدی «سرپرست» – غلامرضا خلیل آبادی «مربی» – محمود نادری – مهدی موسی نژاد – ارسلان بیک محمدی – علیرضا قره داغی – علی طوطی «پزشک تیم» – نیما علاقه بند – پیمان کمیجانی – سعید جامعی – محسن گودرزی – عیرضا بابایی – علی رضایی – بهنام پیروزرام- فربد صمدی – حسین یعقوبی – هادی پزشکی – سعید خدابخش

خانم ها : زهرا مختاری – اسما سلطانی نژاد – الهام بیک – مرجان خرم – ریحانه خیربخش – بهرخ جلیلوند – مریم هاشمی

گزارش از ذبیح اله حمیدی 

عکس‌ها ار گالری اسپیلت

قله پورا به ارتفاع ۲۹۰۰ متر