مقدمه:

امسال برای سومین بار طی این چهار سال اخیر، صعود یال شمالی توچال از روستای ایگُل را در لیست برنامه های زمستانی باشگاه جای دادیم.

ارتفاع روستای ایگل ۲۰۵۰ متر است. طول راهپیمایی دره ایگُل هم حدود ۳ کیلومتر است که از روستا شروع شده و تا شیب های منتهی به خط الرأس شمالی توچال ادامه پیدا می کند.

شیب ها، دره ها و یالهای فراوانی در انتهای دره وجود دارند و تقریباً همگی در یک نقطه به این دره می رسند به همین دلیل انتهای این دره محل ریزش بهمن های سهمگین نیز هست. به گفته افراد محلی گاهی برف این بهمن ها تا نزدیکی های روستا هم کشیده می شود که البته این امر خیلی دور از ذهن نیست زیرا در این برنامه ما نیز شاهد برف بهمن بزرگی بودیم که احتمالاً حدود دو هفته پیش ریزش کرده بود.

از انتهای این دره باید یال زمستانی را یافت و با صعود آن، خود را به یال اصلی شمالی توچال رساند. این یال در قسمت های انتهایی که به قله می رسد معمولاً یخ زده است که همراه داشتن کرانپون (یخ شکن)، کلنگ و باتوم را برای کوهنوردان الزامی می سازد.

شرح برنامه:

ساعت ۴:۳۰ صبح روز جمعه در سید خندان جمع شدیم. متأسفانه با تأخیر بعضی دوستان در نهایت ساعت ۶:۳۰ صبح از روستای ایگل حرکتمان را آغاز کردیم. پیش بینی هواشناسی نیمه ابری با بارش خفیف بود. یک ساعت بعد، با عبور از روی برف های بهمن یاد شده در زیرسنگیِ مناسبی که توسط چند کوهنورد قدیمی درست شده است، صبحانه را خوردیم و بدون اتلاف وقت از شیب های غربی طی ۲ ساعت صعود دیگر، خود را به زیر یال اصلی رساندیم.
در این هنگام با بارش ناگهانی برف شدید و اولین رعد و برق روبرو شدیم. به طور اتفاقی به کنار صخره ای مناسب رسیده بودیم. ارتفاع این نقطه ۳۰۰۰ متر بود و چون مکانی نسبتاً امن قلمداد می شد، ۴۵ دقیقه توقف کردیم تا تشخیص دهیم وضعیت هوا چگونه خواهد شد.

در ساعت ۱۱ صبح گوشه ای از آسمان کمی باز شد و خبر از آرام شدن نسبی هوا را داشت. تصمیم گرفتیم به صعود ادامه دهیم. بعد از ۱۰ دقیقه با عبور از کنار یک بهمن احتمالی کم خطر و کمی هم سنگ نوردی، تیم به روی خط الرأس زیبای شمالی توچال رسید. از دور ۳ آدمک سنگی مسیر که در ارتفاع ۳۳۰۰ متری بود، نمایان شد. سرعت وزش باد حدود ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر بود و کولاک مختصری هم همراه می آورد.

ساعت ۱۲:۱۵ به آدمک ها رسیدیم. باید تصمیم می گرفتیم که آیا صعود کنیم و یا مانند دفعات قبل از صعود به قله منصرف شویم. همه ۱۵ نفر اعضای تیم سرحال و قبراق بودند ولی هوا همچنان نیمه ابری بود و قله هم در ابری فشرده فرو رفته بود.

بعد از نظرخواهی و رأی گیری در نهایت همه ۱۵ نفر به پایین بازگشتیم. درست یک ساعت بعد از بازگشت ما، دوباره بارش شدید همراه با رعد و برق شروع شد. بعد از آرام گرفتن نسبی هوا، در جایی که مشرف به دره ی اصلی ایگل و بهمن های آن بودیم، غذا خوردیم و در نهایت ساعت ۵ عصر سوار بر مینی بوس باشگاه به طرف تهران بازگشتیم.

در نزدیکی های تهران شدت باران و رعد و برق به حدی بود که تا به حال کمتر نمونه آن را دیده بودیم. درست آن موقع بود که متوجه شدیم تصمیم به بازگشتمان از زیر قله درست و منطقی گرفته شده است. این قانون کوهنوردی است که درستی و یا نادرستی یک تصمیم را موقعی می شود فهمید که زمانی از آن تصمیم گذشته باشد.

نکته پایانی:

برای صعود یک روزه یال شمالی توچال نیاز به چند عامل مهم است:

اول: تیم آمادگی کامل جسمی و تجهیزات را داشته باشد، که تیم ما این چنین بود.

دوم: حجم برف زیاد نباشد که انرژی تیم صرف برف کوبی زیاد نشود، در این برنامه ما برف کوبی زیادی نداشتیم.

سوم: زمان است که نباید از دست داد. زمان بندی برنامه ما درست بود و وقت کافی برای صعود قله را داشتیم.

چهارم: مسیر شناسایی شده باشد، که کاملاً برای ما شناسایی شده بود.

پنجم: و مهمتر از همه اینکه هوا باید اجازه صعود را به تیم بدهد، که متأسفانه این چنین نشد و با توجه به اینکه تیم ما شرایط لازم را داشت، نتوانستیم اجازه صعود را از طبیعت کسب کنیم.

سرپرست برنامه: ذ. حمیدی

۲/۱۲/۱۳۸۸

تصاویر برنامه تا ۲۴ ساعت آینده روی همین صفحه قابل مشاهده خواهند بود.