بخش دوم : معرفی « آناتولی بوکریف »

بوکریف (۱۹۵۸-۱۹۹۶)کوهنوردی روس – قزاق و از کوهنوردان برجسته جهان بود که ۱۰ قله بالای ۸۰۰۰ متر را بدون اکسیژن فتح کرده بود و در مجموع از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۷ توانست ۱۸ قله از قلل بالای ۸۰۰۰ متر را صعود کند.

شهرت بوکریف در فتح k2 در سال ۱۹۹۳ و قله اورست از مسیر خط الرأس شمالی در ۱۹۹۵ بود و در عین حال نقش اساسی او در امداد و نجات تراژدی ۱۹۹۶ کاملاً چشمگیر بود.

در ۱۹۹۷ در صعود زمستانه به آناپورنا با ریزش بهمن ناپدید شد.

در سال ۱۹۹۰ (ماه مه) به عنوان راهنما به قله دنالی توسط یک تیم آمریکایی دعوت شد . تیم به قله صعود کرد و همگی سلامت به پایین بازگشتند.

او قبل از آنکه به کشورش بازگردد تصمیم گرفت قله دنالی را سرعتی صعود کند که از بیس کمپ تا قله دنالی را در عرض «۱۰ ساعت و نیم»صعود کرد که توسط مجله Climbing رکورد صعود او ذکر شد.

در ۱۰-۱۱ ماه می ۱۹۹۶ طوفان شدیدی بالای گردنه جنوبی (اورست) چند کوهنورد را در نیمه شب گرفتار کرده بود. در آن شب آناتولی بوکریف طی دو عملیات امداد و نجات موفق شد سه نفر از گروه «جنون کوهستان» را از مرگ نجات دهد.

گلن روول «Galen Rowel» در وال استریت ژورنال عمل بوکریف را اینچنین توصیف می کند ؛ یکی از حیرت انگیز ترین عملیات امداد و نجات در تاریخ کوهنوردی که به تنهائی انجام گرفت ، آن هم چند ساعت پس از صعود بوکریف به قله اورست بدون اکسیژن.

«ادویستور» در مصاحبه ای در سال ۲۰۱۱ در مورد بوکریف می گوید ؛ 
*آناتولی کوهنوردی فوق العاده و حیرت آور بود. از آنجایی که آناتولی انگلیسی را به راحتی صحبت نمی کرد، اغلب مهارت های ویژه‌ی او را نمی دیدند و نمی توانستند تشخیص دهند که او شخصی متفکر،شاعرگونه و درون گرا بود.*

بوکریف پس از تراژدی ۱۰-۱۱ ماه می ۱۹۹۶ و قبل از بازگشت به آمریکا ، برای آرامش و شفافیت درونی اش قله لوتسه (۸۵۱۶ متر) را بصورت سولو صعود کرد.

در سال ۱۹۹۷ بوکریف توسط انجمن آلپاین آمریکا (AAc) جایزه David.A.Sowles را دریافت کرد و این جایزه بزرگ برای نقش او در امداد و نجات ماه می ۱۹۹۶ به او بود.

سه هفته بعد از این مراسم ، بوکریف به همراه سیمونه مورو (کوهنورد برجسته‌ی ایتالیایی) تلاشی برای صعود زمستانه از رخ جنوبی آناپورنا ۱ (۸۰۹۱) را انجام دادند و فیلمبرداری از قزاقستان که فیلم مستندی در این ارتباط می ساخت آنها را همراهی می کرد.در ۲۵ دسامبر ۱۹۹۷ در حوالی ظهر ، بوکریف و مورو که در حال فیکس طناب ها در ارتفاع ۵۷۰۰ متر بودند ، ناگهان با یک بهمن عظیم غافلگیر شدند که «سیمونه مورو» موفق شد با توجه به حجم برف کمی به رویش خارج شود ولی هیچگونه اثری از بوکریف و soboler (فیلمبردار) نبود.

سیمونه مورو از بیس کمپ با هلی کوپتر به کاتماندو برای درمان برده شد.

شریک زندگی بوکریف ، لیندا وایلی در ۲۸ دسامبر به نپال رفت . چند تلاش با هلی کوپتر انجام شد ولی در کمپ ۱ داخل چادر کسی نبود و نهایتا عملیات جستجو متوقف شد.

بوکریف ، رؤیای مردن خود را بر اثر ریزش بهمن، ۹ ماه قبل از مرگش دیده بود ولی تنها نام کوهستانی که او در آن می میرد را در رؤیا ندیده بود و هنگامی که اطرافیان و شریک زندگی اش از او خواستند که سرنوشت را دور بزند او در جواب گفت ؛ کوهستان زندگی من است . کار من کوهنوردی است و برای من دیر است تا جاده ای دیگر را برای زندگی برگزینم.

در بیس کمپ آناپورنا یادگاری از گفته اوست ؛

«کوهستان ها استادیوم نیستند که من جاه طلبی خود را ارضا کنم ، مکان های مقدسی هستند که در آنجا عبادت خود را انجام می دهم.»