آخرین برنامه ی سال ۸۸ در تقویم رسمی باشگاه بازدید از این غار بود.

این برنامه طبق سنوات گذشته با صرف نهار جمعی همراه شد.

ساعت ۶:۳۰ صبح جمعه از درب باشگاه به اتفاق ۲۰ نفر از اعضاء به طرف آب اسک (جاده هراز) به راه افتادیم.

هوا واقعاً بهاری بود و نگرانی ما از بابت برفی بودن مسیر صعود تا دهانه ی غار بی جا از آب درآمد که اگر این چنین نبود کار ما آن روز با دشواری همراه می شد.

این غار دیدنی که ۲ دهانه ی مجزا دارد در میان صخره ای سترگ در بالای یکی از تونل های طویل، قبل از روستای آب اسک واقع است و دارای مسیری بسیار جالب توجه ست. وقتی از پایین جاده به دهانه ی غار نگاه می کنیم به نظر می رسد دسترسی به آن ساده نباشد ولی این طور نیست و با سنگ نوردی ساده و همچنین با احتیاطی که رعایت آن در همه جا لازم است می توان به راحتی از گذرگاه های سنگی آن عبور کرد؛ گذرگاه هایی که در بعضی جاها کمی باریک است و زیر آن پرتگاهی هست.

حدود یک ساعت طول کشید تا از کنار جاده به دهانه ی غار برسیم که بعد از خوردن صبحانه یکی از اعضاء به بررسی دهانه ی غار غربی پرداخت که چون مسیری نسبتاً مشکل داشت از بازدید آن صرف نظر کرده و داخل غار اصلی شدیم که به کبوتر نیز شهرت دارد.

مسیر داخل غار هموار بود و شعبه های فرعی زیادی هم در آن به چشم نمی خورد. طول این غار افقی و خشک را حدود ۲۰۰ متر برآورد کردیم و طول ارتفاع بلندترین تالار آن را حدود ۲۵ متر تخمین زدیم.

کمی قبل از رسیدن به محوطه ی کوچک انتهای غار، مسیر کمی سینه خیز داشت که همگی به راحتی از آن عبور کردیم.

دو نکته ی قابل ذکر این برنامه یکی وجود خفاش های کوچکی بود که به شکل دسته ای (شاید حدود ۵۰۰ عدد) در سقف غار بیتوته کرده بودند و آرام نجوا می کردند که صحنه ی نسبتاً دلهره آوری بود و دیگری برعکس آن، صحنه ی روح افزایی از دماوند بود که از دهانه ی این غار به خوبی دیده می شد.

بعد از بازگشت از غار برای صرف نهار جمعی چند کیلومتر جلوتر (بعد از منطقه ی لاریجان) به داخل دره ای رفتیم که به دره ی شکل شاه مشهور است. در آن جا بر روی دیواره ای، تصویری از ناصرالدین شاه با ملازمان خود حک شده است که جزء آثار تاریخی یه ثبت رسیده ی کشور میباشد.

هنگام غروب هم خود را به آب گرم لاریجان رساندیم و از حمام (آب معدنی) داغ آنجا بهره مند شدیم.

موقع بازگشت در مینی بوس باشگاه خرسند بودیم از آن که یک سال دیگر را با کمترین حادثه ی ممکن به پایان رساندیم. سالی که متأسفانه برای همنوردان دیگر ما حادثه خیز و جبران ناپذیر بود. امسال جامعه ی کوهنوردی کشور تعدادی از بهترین کوهنوردان خود را از دست داد. کسانی مثل زنده یادان… مهدی اعتمادفر، عباس جعفری و فرشاد خلیلی که متأسفانه به همراه چند کوهنورد دیگر در اثر سوانح کوهنوردی نابهنگام از میان ما رفتند و جامعه ی ورزشی را متأثر و ماتم زده کردند.

امیدواریم سال آینده سال سرخوشی، سلامتی و موفقیت همه ی کوهنوردان به ویژه کوهنوردان اعضای باشگاه کوهنوردی اسپیلت باشد.

(یاد همه ی درگذشتگان ورزش کوهنوردی گرامی باد)

ذ.حمیدی ۲۴/۱۲/۸۸