سکونت یکی از اعضای این باشگاه در شهرک آبسرد منطقه دماوند، بهانه ای شد تا یکی از برنامه های یک روزه ی زمستانی را به صعود قله کوه قوچ با ارتفاع ۲۶۵۲ متر اختصاص دهیم.

این کوهِ کم ارتفاع ولی گسترده و وسیع، مانند مرکز مربعی است که در شمال جاده فیروزکوه، در شرق جاده آبسرد به ایوانکی، در جنوب جاده ایوانکی تا پاکدشت و در غرب جاده پاکدشت به پارچین و خجیر اضلاع آن را تشکیل داده اند و قله اصلی در غرب آن واقع است.

صعود این قله در روز جمعه ۱۸/۱۰/۱۳۸۸ به همراه ۱۵ نفر از اعضای باشگاه صورت گرفت. مبدأ حرکتمان روستای هاشمک در غرب آبسرد بود. با آن که برف کوبی زیادی نداشتیم، صعود قله برخلاف پیش بینی مان به درازا کشید و ۵ ساعته انجام شد.

بعد از صعود قله در ساعت ۱۲ ظهر، مسیر بازگشت را از ضلع جنوب غربی این کوه که نقاط جغرافیایی آن را قبلاً در GPS ثبت کرده بودیم و به روستای مراء و منطقه امامزاده بی بی زبیده ختم می شد، انتخاب کردیم.

برخلاف مسیر صعود که تماماً تپه ای بود، در بازگشت بخشی از مسیر تبدیل به صخره و دره و دیواره و آبشار شد که البته تنوع جالبی در برنامه ایجاد نمود.

ساعت ۳۰/۱۶ دقیقه با رسیدن مینی بوس باشگاه به ۲ کیلومتری امامزاده برنامه کوهپیمایی ما نیز به پایان رسید. اگر مینی بوس به هر دلیلی به این نقطه نمی رسید حدود ۱۲ کیلومتر پیاده روی تا اول جاده آسفالته (روستای مراء) پیش رو داشتیم که خوشبختانه این اتفاق رو نداد.

آن روز یکی از زیباترین هوای زمستانی را داشتیم و از ابتدا تا انتهای برنامه، قله دماوند را که حتی یک لکه ابر نداشت در هوایی آرام از جبهه جنوبی نظاره گر بودیم. پانارومایی که آن روز از البرز مرکزی می دیدیم بی نظیر بود. از شرق تا انتهای خط الرأس دوبرار

(قره داغ) و از غرب تا قله توچال و حتی چین کلاغ دیده می شدند.

دقیقاً وسط این پاناروما، قله دماوند بود که مانند سر عقابی که دو بال خود را گسترده، خودنمایی می کرد و زیبایی خود را که شاید در جهان منحصر به فرد باشد، با عظمت و صلابت هر چه بیشتر به رخ انسان می کشاند. انسان هایی که بعضی از آنها(الخصوص مسوولان مربوطه) هنوز به خوبی درک نکرده اند که چه میراث بزرگ طبیعی را در کشور داریم و چگونه باید از آن محافظت کنیم.

مطمئناً اگر کوهنوردان خارج از فصل زمستان به این کوه سفر کنند ممکن است خیلی برایشان دلچسب نباشد، چون جاده های فراوانی از هر سو به این کوه هجوم آورده اند (مانند اکثر کوه های کم ارتفاع کشور). به راحتی می شود حدس زد در فصول دیگر این جاده های ناموزون و غیرضروری چه بلاهای زیست محیطی را بر سر این کوه می آورند که مشاهده آن برای تمام طبیعت دوستان، به خصوص کوهنوردانی که به دنبال بکری کوه ها هستند بسیار غم انگیز خواهد بود.

تصور اینکه روزی جاده هایی این چنینی در دماوند احداث شود(که متأسفانه زمینه احداث آن را فراهم کرده اند) روح هر طبیعت دوستی را به درد می آورد، به خصوص ما کوهنوردان که همواره خواهان بکری و خلوتی و پاکی همه کوه های جهان هستیم، به ویژه ـ دماوند ـ این کوه ستیغِ ستیزِ شکوهمند.

ذ. حمیدی

۲۰/۱۰/۱۳۸۸