بازنشر یک مقاله: جانباختگان بهمن کل جنو قربانیان خشم طبیعت یا اشتباهات کوهنوردی؟
یادداشتی از مدیر مسئول باشگاه کوهنوردی و سنگنوردی اسپیلت

وقتی از خشم طبیعت سخن می گوئیم از چه سخن می رانیم؟
سیل، آتش فشان، زلزله، رانش کوه، بهمن، طوفان، رعد و برق و …
تا به حال فکر کرده اید برای ما کوهنوردان می تواند تمام موارد بالا رخ دهد ؟!

از آنجائی که طبیعت پدیده ای وسیع ، وحشی و غیر قابل پیش بینی و کنترل است و انسان امروز که با تکیه بر دانش خود توانسته فقط بخش کوچکی از فعالیت های مرگ آور این کره خاکی را پیش بینی و کنترل نماید، فرضیه بالا را خیلی از نظر دور نگه نمی دارد.

با نگاهی به آمار حوادث طبیعی در کشورهای مختلف در می یابیم که انسان های بسیاری ناخوداگاه در این بزنگاه های طبیعی گرفتار شده و بدون داشتن هیچ توان مقاومتی تسلیم شرایط مرگ بار آن شده اند.

روز جمعه ۱۳۹۶/۷/۱۴ در برنامه صعود قله سوزچال با زمستانی زود هنگام با بارش برفی حدود ۳۰ سانتی متر روبه رو شدیم که هیچ سازمان و یا نهادی آن را پیش بینی نکرده بود.با توجه به تجربه سال ها کوهنوردی در کوهستان های کشور که به طور ممتد و غیر منقطع ادامه داده ام ، این تغییر ناگهانی را ناشی از به هم خوردن اکوسیستم طبیعت دریافتم و به گروه اعلام کردم باید منتظر زمستانی کم فروغ و کم بارش باشیم و ادامه دادم این برف میهمان یک هفته ای کوهستان های ایران است و همان طور نیز به وقوع پیوست و تا امروز فقط یک بار هوائی سرد و زمستانی را در کوهستان تجربه کردیم و آن هم روز ۱۶ آذر ۱۳۹۶ بود…

همنوردان خراسانی ما در آن روز با توجه به هوای مناسب صبح و گرفتن پیش بینی هواشناسی که در فیلم آن (در فضای مجازی) مشخص است راه صعود را از پناهگاه به طرف قله کول جنو پیش رو گرفتند ؛ سرپرستی مجرب، مسئول فنی تکنیکال، راهنمائی درجه یک در نوع خود و تیمی باشگاهی سر در راهی نهادند که تکیه شان پیش بینی هواشناسی مبنی بر بارشی نه چندان شدید در بعد از ظهرآن روز بود ، غافل از آن که آن پیش بینی صد در صد نبوده و طوفانی مهیب در راه آنان قرار داشته است.

شاید بسیاری از ما هم اگر به جای آنان بودیم به آن پیش بینی اعتماد می کردیم.
زمانی که فیلم قله را می بینیم متوجه سرحالی و پرانرژی بودن همنوردان مان می شویم .آنان به دلیل شدت طوفان پیش بینی نشده و عدم دید مناسب راه صحیح فرود که از کنار سنگ مشهور «شصت خدا» می باشد را نمی یابند و به اجبار ارتفاع کم کرده، فرود را از دره موسوم به دایی ادامه می دهند و به قسمت های سنگی و قیف منتهی به دره می رسند …

امان اله جوکار راهنمای مجرب این تیم و پیر کوهستان کول جنو زمانی که ۳ ماه پیش تیم ما(اسپیلت) را در راه صعود قله کول جنو همراهی می نمود ، وقتی که زیر قیف دره دایی رسید یعنی دقیقا جائی که ۳ ماه بعد پیکر بی جانش پیدا شد، ایستاد و توضیح داد که هیچ گاه در زمستان نباید از این دره فرود آمد زیرا بسیار خطرناک است و داستان بهمن سال ۱۳۸۴ را که منجر به فوت همنوردان کرمانشاهی مان شده بود را برای گروه بازگو نمود(این فیلم در آرشیو باشگاه اسپیلت موجود است).

حال می توان ادعا کرد که آنان اشتباه کوهنوردی کرده یا تسلیم شرایط دشوار و پیش بینی نشده کوهستان گشته اند؟؟!!
تیم آنان مانند بسیاری از تیم های باشگاهی و گروهی از افرادی تشکیل شده که توان جسمی و فنی شان برابر نبوده، مطمئناً افراد قوی کمک حال افراد تازه کار بوده اند و این یعنی اتلاف وقت و انرژی … زمان به سرعت می گذشته و سرپرست تمام فکر و ذکر خود را معطوف عبور از این دره نموده بود.

از شنیده ها حاکی‌ست پیر کوهستان زنده یاد «امان اله جوکار» به سلامت و به اتفاق ۳ نفر به انتهای تنگه می رسند و او آنان را به طرف پناهگاه رهنمود می سازد و دوباره به طرف تنگه باز می گردد. پس از چندی همه نفرات در زیر تنگه قرار می گیرند . در این هنگام صخره های بلند دیواره های کول جنو تحمل برف های تازه باریده را نداشته به واسطه گرم و سرد شدن هوا و سنگینی، تمام آن برف ها به سر عزیزان فرو می ریزد و یک به یک آنان را به زیر خود می کشد و مدفون شان می کند!

ای کوهستان ناشکیبا و مغرور
دریغا که لختی درنگ ننمودی
تا مشتاقان و عاشقان درگه ات
به سلامت از آن مهلکه گریزند و شکرت را به جای آورند.
ای کاش شکیبایی خود را از دست نمی دادی تا آنان اکنون در میان دوستان و عزیزانشان بودند …

بزرگی می گوید:
چراغی فرا راه باش
نه داوری سخت گیر
الگو باش نه منتقد

«با احترام به همه نظرات و انتقادات بزرگان و دوستان و پیش کسوتان کوهنوردی کشور در خصوص بهمن کول جنو»

ذبیح اله حمیدی
آذر ۱۳۹۶