ایران را شاید بتوان مهد قلعه ها دانست. کمتر کشوری است که این چنین دارای قلعه های فراوانی باشد. از قلعه های کویری و جنگلی گرفته تا کوهستانی و مناطق مرتفع. آن قدر تعداد این قلعه ها در سطح کشور فراوان است که بسیاری از آنها بدون کمترین توجه ای به حال خود رها شده و هیچگونه رسیدگی به آنها صورت نمی گیرد.

برنامه ی این هفته ما صعود به قله ای بود که قلعه ای بر آن وجود داشت و از نظر تاریخی مربوط به دوران ساسانیان بود. این قله که نام آن قلعه دختر است، ۳۲۵۰ متر ارتفاع دارد و می توان از روستای شهرستانک نیز آن را صعود کرد. ولی مسیر صعود نرمال آن از روستای آهار در منطقه رودبار قصران است. قلعه دختر در میانه خط الراس شمالی توچال به قله ی سی چال قرار دارد که از جنوب به قله قزقون چال و از شمال به قله ی اله بند متصل است.

جمعه ساعت ۷ صبح با حضور ۲۱ نفر از اعضای باشگاه صعود را شروع کردیم. مسیر زمستانی این قله از روی یالی است کاملاً تیغه ای و سنگی، که جهت آن شرقی ـ غربی است. پس طبیعتاً سمت شمالی آن مملو از برف و سمت جنوبی که مشرف به روستای آهار است برف کمتری داشت. نفرات را به دو تیم تقسیم کردیم. یک تیم به سرپرستی آقای مجتبی رحمان نژاد از روی مسیر تیغه ای که نسبتاً دشوار و ترکیبی بود، به قله صعود کردند و تیم دوم از مسیر ساده تر یعنی سمت جنوبی که از زیر تیغه ها می گذشت به قله رسیدند. در ساعت ۲ بعد از ظهر هر دو تیم پس از استراحت و عکاسی به اتفاق هم از قله سرازیر شدند. بازگشت را از مسیر نرمال تابستانی که از طریق گردنه آهار ـ بَشم می گذشت انتخاب کردیم که همگی بعد از ۳ ساعت راهپیمایی به روستای آهار رسیدیم.

هوای آن روز گرم و آفتابی بود. ولی همه ی ما متفق القول آرزو می کردیم که ای کاش این چنین نبود و هوا سرد و زمستانی بود. متأسفانه امسال تا این تاریخ فقط در یکی از برنامه ها برف سنگینی داشتیم (برنامه قله ساکا). باید امیدوار بود که در زمان باقی مانده از این فصل، کوه های کشور شکل زمستانی به خود گرفته و مملو از برف شوند.

سرپرست برنامه / ذ ـ حمیدی

۴/۱۱/۱۳۸۸