اولین بار که به این قله صعود کردم دقیقا زمستان ۱۳۵۶ بود ، یعنی ۳۶ سال پیش…

در آن زمان از امام‌زاده ابراهیم (دربند)که گذشتیم ، روی یال برف زیادی وجود داشت که به نوبت برف‌کوبی کرده حوالی ظهر به قله رسیدیم . تفاوت مهم آن صعود با صعود روز جمعه ۹۲،۱۱،۲۵ از لحاظ زیست محیطی کاملا برایم مشهود بود.

در آن زمان عملیات ساخت تله کابین توچال کم کم آغاز می‌شد به طوری که به خوبی به یاد دارم ، قبل از رسیدن به قله متوجه آهن آلات و کابل‌های گوناگون و نخاله های ساختمانی شدیم ، البته می دانستیم که قرار است تله کابین توچال در آنجا ساخته شود ولی اطلاعی از کم و کیف آن نداشتیم.
در آن دوره سازمان‌های مدافع حقوق مدنی و زیست محیطی وجود نداشت و این فقط کوه‌نوردان بودند که از نزدیک شاهد آسیب‌های زیست محیطی بر کوهستان بودند( البته تعداد این‌گونه آسیب‌ها نسبت به این دوره بسیار اندک و انگشت شمار بود).

سال بعد که انقلاب رخ داد ، تا چندی عملیات ساخت تله کابین متوقف شد ولی بعدها دوباره شروع شد و به وضعیتی درآمد که همه شاهدیم؛
پیشرفت و ساخت تله کابین (جهت ورزش اسکی و تفریح) متأسفانه بدون در نظر گرفتن هیچ‌گونه استانداردهای زیست محیطی که مساوی شد با نابودی بخش مهمی از کوهستان رفیع توچال و همین‌طور از بین رفتن آرامش و بکری این منطقه.

تفاوت دیگر این صعود با صعود آن زمان در میزان سردی هوا و حجم برف بود.

 این جمعه که از امام زاده حرکت کردیم ، برف به شکل تکه های کوچک و کم عمق وجود داشت.
 بدون هیچ مشکلی ساعت ۱۱ صبح به قله دست یافتیم . (حرکتمان ساعت ۶:۳۰ صبح از میدان سربند بود)هوا هم به قدری مطبوع بود که بدون بادگیر می شد روی قله ایستاد.

ازدهام جمعیت در قسمت‌های آخر یکی دیگر از تفاوت‌های این دوصعود بود که متأسفانه این امر همواره تمام لطف و ارزش یک روز ورزش کوه‌نوردی را که باید در محیطی آرام و بکر انجام گیرد ، از بین برده و بی ارزش می کند.

قله کمای‌چال را می‌توان یک قربانی تمام عیار در محیط زیست کوهستان توچال برشمرد.جاده‌های گوناگون اطرافش ، ازدهام و شلوغی (به دور از فرهنگ)جمعی از طبیعت دوستان بی‌مسئولیت ، تأسیسات فراوان تله کابین مانند ایستگاه‌های ۲ و ۵ در نزدیکی این قله ، پایه‌ها و دکل‌های گوناگون اطرافش ، خط اصلی تله کابین که از نزدیکی فراز این قله می گذرد و مهم‌تر از همه هوای آلوده تهران که کاملا به این قله رسیده و آن را در آغوش مرگ وار خود می فشارد…

با GPS ارتفاع ۳۰۰۰ متر را برای این قله اندازه گیری کردیم و بعد از عکاسی و توضیح قلل اطراف تهران که واقعا گنجی بزرگ برای ما کوه‌نوردان تهرانی محسوب می‌شود (البته به شرطی که کسی از این گنج محافظت کند)، با انتخاب یال ولنجک به طرف پارکینگ (اول) ولنجک حرکت کردیم. این یال نیمه صخره ای و طولانی‌ست و دقیقا به اول جاده ولنجک می‌رسد.

برنامه در ساعت ۱۳ به پایان رسید( طول رفت و برگشت این برنامه ۱۰ کیلومتر اندازه گیری شد).

گزارش از : ذ – حمیدی

همراهان ؛
خانم‌ها : کمالی و حمیدی ایران
آقایان : حمیدی(سرپرست) ، صادقی ، لطفی ، قمری ، فتحیان ، دکتر همدان‌چی ، طریقی (عکاس و GPS)، ملکی

قله کمای‌چال – ارتفاع ۳۰۰۰ متر