در بهار سال ۱۳۶۴ زمانی که ۲۶ ساله و در اوج آمادگی جسمانی بودم ، تصمیم گرفتم در صبح یکی از روزهای جمعه سرعتی توچال را صعود کنم.

در آن زمان هنوز رشته «اسکای‌رانینگ» یا همان «دو کوهستان »به وجود نیامده بود ولی ناخودآگاه به دلیل اینکه توچال را زیاد صعود می کردم و هر بار به سرعتم توجه داشتم تصمیم گرفتم این رکورد را به ثبت برسانم.

البته به غیر من کوه‌نوردان دیگری هم بودند که به چنین روشی علاقه نشان می دادند . از مشهورترین آنها زنده یاد ابراهیم شیخی بود.

هنوز او را به چهره نمی شناختم ولی وصف‌اش را زیاد شنیده بودم .
می‌گفتند او دو ساعت و پانزده دقیقه از مجسمه سربند به قله توچال یعنی جایی که پناهگاه‌های اردلان و کارگر قرار دارد صعود کرده (ارتفاع ۳۹۷۵ متر) ارتفاع مبدأ صعود میدان سربند حدود ۱۷۰۰ متر است.

پس از لحاظ ارتفاع حدود ۲۲۰۰ متر و از لحاظ مسافت فکر می‌کنم حدود ۱۱ الی ۱۲ کیلومتر صعود پیش رو داشتم…

(بعدها از زبان ابراهیم شنیدم که او دو ساعت و سیزده دقیقه این مسیر را صعود کرده بود.)

تمام نکاتی را که باید رعایت می‌کردم ، انجام دادم مثل :
پوشیدن کفش اسپرت ، لباس گرمکن، البته صبحانه خورده بدون کوله پشتی حدود ۷ صبح در هوائی خنک و بدون بارش از میدان سربند حرکت کردم.

در آن زمان استفاده از باتوم در بین کوه‌نوردان رواج نداشت .

یادم هست ۵۵ دقیقه طول کشید تا از کنار مجسمه سربند به درب ورودی پناهگاه شیرپلا برسم(ارتفاع ۲۸۰۰ متر).

در بین راه فقط کمی معطل عبور از پله های آهنی و گذر از کنار کسانی شدم که آرام پشت سر هم از آنجا می‌گذشتند.

دقیقا ۱۰ دقیقه بدون وارد شدن به پناهگاه در محوطه بیرون استراحت کرده و آبی نوشیدم . سپس به طرف سنگ سیاه حرکت کردم.
هنوز پناهگاهی به نام امیری آنجا ساخته نشده بود و کوه‌نوردان در ضلع غربی و در پناه سنگ‌های بلند و صخره ای سیاه رنگ آنجا استراحت می‌کردند و بعد به طرف قله ادامه مسیر می‌دادند(ارتفاع ۳۴۰۰ متر).

از شیرپلا تا سنگ سیاه ۴۵ دقیقه طول کشیده بود. ده دقیقه هم در آنجا استراحت کرده از آب و شکلاتی که در کیف کمری داشتم استفاده کردم.

تا اینجا شده بود ۱۱۰ دقیقه ! پس هرگز نمی‌توانستم به رکورد ابراهیم شیخی حتی نزدیک شوم ولی برایم جالب بود تا ببینم نهایت سرعتم چقدر است .
از سنگ سیاه تا قله هم دقیقا ۴۵ دقیقه طول کشید و جمع زمان صعودم به ۱۶۵ دقیقه یعنی دو ساعت و چهل‌وپنج دقیقه رسید…

****

حالا بعد از ۳۰ سال مسابقات جالب اسکای رانینگ در کوهستان راه‌اندازی و رونق خوبی گرفته است و پای آن چند سالی است به کشور خودمان رسیده و فدراسیون کوه‌نوردی متولی و مسئول برنامه‌ریزی و اجرای سالانه این مسابقات است.
در آن زمان اجرای این گونه صعودها رواج چندانی نداشت همان‌طور که رشته‌های دیگر کوه‌نوردی رواجی نداشت.

با نگاهی به رشته‌های جدا شده از کوه‌نوردی (که باید آن را ورزش مادر نامید) درمی‌یابیم که این ورزش تا چه میزان دارای پتانسیل بالا و تا چه حد جایگاه مهمی را در امر سالم‌سازی و بهینه کردن اوقات فراغت جوانان ما را به دست آورده است.

دره‌نوردی – غارنوردی – کویرپیمایی-دیواره‌نوردی – جنگل‌پیمایی – یخ‌نوردی – سنگ‌نوردی – دوچرخه کوهستان – اسکای رانینگ – اسکی کوهستان – صعودهای بلند هیمالیایی – یخ‌نوردی – درای‌تولینگ و… در نهایت قله‌نوردی (کلاسیک) به عنوان زیر مجموعه‌های ورزش کوه‌نوردی شناخته می‌شوند که تمامی این‌ها زمانی فقط در یک ورزش و در یک کلمه جمع‌ بودند که آن را کوه‌نوردی می‌نامیدند.

کوه‌نوردان دهه‌های گذشته ، ناخودآگاه در تمام این رشته‌ها کم و بیش فعال بودند و تلاش می‌نمودند هرچند تعدادشان اندک و فعالیت‌شان محدود بود ولی از لحاظ کیفی هر کدام در مقاطع مختلف سری به این رشته‌ها زده نقشی هر چند کوچک در به وجود آوردن آن‌ها ایفا نموده‌اند.

اکنون نتیجه آن فعالیت‌ها پربار شدن تمامی این رشته‌های ورزشی است که به‌قولی می‌توان گفت ؛
« هر کدام از آنها حکم واحدی را دارند».

ذبیح‌اله حمیدی
۲۵ شهریور۱۳۹۴