این کویر که به «کویر دامغان» نیز شهرت دارد، در جنوب‌شرقی شهرستان دامغان واقع شده است. برای رسیدن به مرکز این کویر می‌توان از دو طریق اقدام نمود:
الف) از جاده دامغان به معلمان (کیلومتر ۳۰) منطقه فرات (روستای خورزان)
ب ) از جاده شاهرود به طرود (کیلومتر ۵۰) بین دو منطقه چاه باقر و چاه جم
 

وسعت این کویر با بیابان‌های اطراف آن به حدود ۶۵۰۰ کیلومترمربع می‌رسد.
 

در سال ۱۳۸۸ باشگاه اسپیلت پیمایشی را در این کویر انجام داده بود که گزارش آن را می‌توانید اینجا ببینید.
 

امسال پیمایش کامل این کویر در جدول برنامه‌های پاییز سال ۱۳۹۳ گنجانده شد که گزارش آن را به شرح زیر می‌خوانید:
روز جمعه ۲۸ آذر ماه ۱۳۹۳ ساعت ۹:۰۰ صبح از کیلومتر ۵۰ جاده شاهرود به طرود پیمایش را آغاز کردیم. قصد ما عبور کامل این کویر و رسیدن به روستای خورزان در جاده دامغان به معلمان بود.
 

طول کامل این پیمایش (به طور هوایی) دقیقاً ۷۰ کیلومتر با GPS اندازه‌گیری شد.
 

تعداد نفرات تیم ۹ نفر بود که هرکدام کوله‌پشتی‌ای به وزن بین ۱۰ تا ۱۵ کیلوگرم بر دوش داشتیم. میزان آب هر نفر ۳ لیتر در نظر گرفته شده بود.
هوا نیمه‌ابری و سرد بود و با توجه به باران روز گذشته حدس می‌زدیم قسمت‌هایی از مسیر خیس و گل‌آلود باشد.
 

بعد از طی حدود ۱۰ کیلومتر به منطقه خیس و گل رسیدیم که پیمایش را با مشکل روبرو کرد. به طوری که سرعت حرکتمان به سه کیلومتر در ساعت کاهش یافت.
تصمیم براین بود که روز اول ۳۵ کیلومتر مسیر را پیمایش کنیم.
سرعت متوسط کویرپیمایی در شرایط نرمال حدوداً ساعتی ۴ الی ۵ کیلومتر می‌باشد که معمولاً بعد از یکساعت پیمایش باید دقایقی را نیز استراحت کرد و تجدید قوا نمود.
 

بعد از عبور از منطقه گل‌آلود و نیمه باتلاقی به سطح نمکی دریاچه رسیدیم که قسمت‌های اول آن به دلیل گودی، آب گرفته بود که خوشبختانه میزان آب کم بود که توانستیم با توجه به سفتی سطح نمک‌های آن به راحتی از آن عبور کنیم.
 

بعد از گذشتن از آب به پوسته‌های نمکی چندضلعی دریاچه پا نهادیم که این وضعیت تا پایان ۳۵ کیلومتر پیمایش ادامه داشت. این ۶ یا ۸ ضلعی‌ها بسیار زیبا و تماشایی بودند.
 

سطوح مختلف این کویر را می‌توان به چند دسته: رسی ـ شوره‌ای ـ ماسه‌ای و چندضلعی نمکی تقسیم نمود که هرکدام ویژگی‌ها و تنوع‌های خود را هنگام پیمایش برای کویرنورد به ارمغان می‌آورد.
 

حدود ساعت ۷:۰۰ شب بعداز ده ساعت تلاش در قلب دریاچه نمکی «حاج‌علی‌قلی» کمپ شب‌مانی را برپا کردیم.
 

سکوت و آرامش به همراه آسمانی پرستاره و هوای سرد و دلچسب آن شب توانست خستگی آن روز را از تن‌هایمان خارج کند. ولی متأسفانه مسئله‌ای به نام «تاول کف‌پا» در برنامه‌های کویرنوردی همواره معضلی است که گریبان خیلی‌ها را می‌گیرد و آنها را آزار می‌دهد.
 

صبح روز بعد، چند نفر از دوستان متأسفانه دچار تاول کف‌پا شدند که با مداوای پزشک تیم (دکتر بلوچی) به ادامه مسیر پرداختند.
(فقط تجربه قبل و انتخاب کفش و جوراب مناسب می‌تواند این معضل را از کویرپیما دور کند.)
 

روز دوم بعد از طی ۲۰ کیلومتر بر سطح نمکی دریاچه به پایان آن نزدیک شدیم و دوباره به سطوح سخت و نامناسب پیمایش کویر رسیدیم. در این قسمت سطوح رسی و شوره‌ای، ترکیبی سفت و محکمی را به همراه برآمدگی‌ها و فرورفتگی‌های بسیاری ایجاد کرده بود.
 

پس از این قسمت از دور خط اولین گیاهان اطراف کویر دیده شد که نوید پایان پیمایش را می‌داد.
کم‌کم به سطوح ماسه‌ای مسیر رسیدیم که در این قسمت نیز سرعت پیمایش بسیار کاهش یافت.
 

با رسیدن به درختچه‌های ساحلی کویر که اکثراً «گز و طاق» می‌باشند، از دور تأسیسات و ردیف تیرهای برق نمایان شد.
 

در کیلومتر ۶۸ پیمایش به مزرعه‌ای رسیدیم که به «چاه سعیدی» شهرت داشت که در نزدیکی روستای خورزان بود. حدد ساعت ۴:۰۰ عصر، بعد از تماس تلفنی با راننده (آقای عظیمی) مینی‌بوس باشگاه بعد از دقایقی در کنار ما بود که بدین‌ترتیب پیمایش این مسیر با تمام سختی‌ها و خوشی‌هایش به پایان رسید.

 

پی‌نوشت:
در قسمت‌هایی از این مسیر توانستیم افقی ۳۶۰ درجه‌ای را در کویر نظاره‌گر باشیم. به طوری که دورتادورمان را افق تا افق (بدون هیچ برآمدگی) تشکیل داده بود. صحنه‌ای که کمتر در کویرپیمایی‌های قبلی مشاهده کرده‌ایم.

 

 گزارش سایت از: ذبیح‌ا… حمیدی
 1393.10.1

شروع مسیر

 

گِل کوبی

 

نیمه باتلاق

 

سطح رسی و شوره ای

 

گذر از آب دریاچه

 

بعد از گذر از آب

 

کمپ شب مانی

 

اعضای تیم از راست به چپ:

صابری (مهمان) ـ ملکی ـ منصوری ـ حمیدی (سرپرست) ـ شمس ـ مقدم ـ غلامی ـ سنمار ـ بلوچی (پزشک و عکاس)

 

دریاچه ادامه دارد

 

پرنده نمکی

 

در یک خط کویری

 

حلقه دوستی

 

لبه های نمکی

 

سطح ماسه ای

 

انتهای مسیر (چاه سعیدی)