یال شمال شرقی دماوند یکی از طولانی ترین مسیرهای صعود این قله است. پناهگاه سنگی تخت فریدون در ارتفاع حدود ۴۴۰۰ متری در میانه این مسیر قرار گرفته است که کوهنوردان جهت شب مانی در آنجا اطراق می کنند.

از سه طریق می توان به این پناهگاه که در سال ۱۳۵۶ به دست کوهنوردان و دانشجویان آن دوره ساخته شده است ، رسید.
*اول از روستای گزنه در جاده هراز
*دوم از طریق معدن ملار در نزدیکی روستای ملار (شرق قله دماوند)
*سوم از گوسفند سرای گردنه سر در شمال دماوند (روستای ناندل)

برنامه این هفته باشگاه اسپیلت صعود قله دماوند از مسیر گردنه سر بود که به شرح زیر اجرا شد:

ساعت ۷ صبح جمعه ۱۴ خرداد با تیم ۳۲ نفره باشگاه اسپیلت صعود را از گردنه سر آغاز کردیم.

برای رسیدن به این گوسفندسرا باید از کنار تونل هفت جاده هراز به جاده کوهستانی روستاهای ناندل ، میان ده و حاجی دلا(شمال دماوند)وارد شد.

سپس از طریق جاده خاکی دشت ناندل به گردنه سر به ارتفاع ۲۹۰۰ متر رسید که البته تیم ما این فاصله هفت کیلومتری را که از روستای میان ده شروع می شود ، با دو دستگاه نیسان طی کرد.

با هماهنگی قبلی ۴ اسب در آنجا حاضر بود تا کوله های بیست نفر از اعضا را تا پناهگاه تخت فریدون حمل کنند.

این صعود طولانی حدود ۷ ساعت طول کشید مسیر پاکوب تا تخت فریدون ار چند مرتع و چشمه زارهای زیبایی عبور می کرد .

بعد از گذر از دو برآمدگی بزرگ و سنگی دماوند مسیر وارد دره ای شده به طرف ارتفاعات بالا ادامه می یابد. پاکوب دومی نیز جهت رسیدن به تخت فریدون وجود دارد که از همان ابتدا به طرف بالا کشیده شده است.

وضعیت هوا نیمه ابری بدون بارش و مه آلود بود.

امسال به دلیل بارش های اسفند و فروردین برف زیادی در کوهستان های کشور وجود دارد و این امر در دماوند که مرتفع ترین قله کشور است بیشتر به چشم می خورد.

اسب ها کوله ها را به دلیل برف منطقه فقط تا ارتفاع ۴۱۰۰ متری زیر تخت فریدون حمل کردند.

حدود یک ساعت طول کشید تا از طریق صعود برف چال داخل دره خودمان را به پناهگاه برسانیم .

داخل پناهگاه بسیار کثیف و دهانه ورودی آن با برف یخ زده گرفته شده بود و به سختی عبور و مرور صورت می گرفت .

۱۱ تخته چادر در اطراف تخت فریدون نصب کردیم و بعد از ۲ ساعت استراحت جهت هم هوایی تا ارتفاع ۴۷۰۰ متری صعود کرده ، ساعت ۱۹ به چادرها بازگشتیم.

هوا رو به صاف شدن گذاشته بود . از شدت ابرها کاسته شد. در اوایل شب باد ملایمی در جریان بود ولی از نیمه های شب به شدت به سرعت آن اضافه شد به طوری که خواب راحت و بدون دغدغه را از تیم گرفت .

به دلیل قطع نشدن باد ، صعود را با یک ساعت تأخیر در ساعت ۶ صبح شروع کردیم .

هوا به شدت سرد و ابر متراکمی بر روی قله حاکم بود.

مسیر صعود از این قسمت به بعد بر روی یال مشرف به دره‌ی مشهور یخار می گذرد .

تمام مسیر از روی برف می گذشت . شدت محکم بودن برف ها به حدی نبود که نیاز به استفاده به کرامپون و یا یخ شکن داشته باشیم ولی برای صعود ، کلنگ کوهنوردی و داشتن باطوم (چوب دست )الزامی بود.با وجود تابش آفتاب هوا بسیار سرد بود .

در ساعت ۹:۳۰ دقیقه در قسمت پایانی صخره های مسیر و در نزدیکی (بام برفی) به ارتفاع ۵۲۰۰ متر شدت وزش باد به طور ناگهانی و پیش بینی نشده ای ۶۰ تا ۷۰ کیلومتر (در ظن من ) رسید که صعود را برای ساعاتی غیر ممکن کرد به همین دلیل با وجود توانایی تیم دست از تلاش کشیده شد و ۱۵۰ متر ارتفاع کم کردیم و در پشت صخره ای به استراحت و تجدید قوا پرداختیم.

بعد از مشورت اعلام شد تعدادی از اعضا می توانند تلاشی دوباره را جهت صعود قله بیازمایند.

۱۰ نفر در ساعت ۱۰ صبح صعود را دوباره آغاز کردیم.

هنگام رسیدن به بام برفی از شدت باد کاسته شده بود ولی همچنان صعود با سرما و باد شدید همراه بود . (بام برفی نام گنبد برفی وسیعی در قله دماوند است که از پهنه‌ی شمال غربی تا شمال شرقی قله را از حدود ۵۲۰۰ متر به بالا پوشانده است).

به همت و درخشش یکی از اعضای پیشرو تیم (بابک فتحیان) تمام طول بام برفی در عرض یک ساعت و نیم برف کوبی شده و در ساعت ۱۲ به تعداد ۹ نفر به قله رسیدیم(یکی از اعضا در میانه راه از صعود دست کشیده بود).

در فاصله قله شمالی تا قله جنوبی شدت باد دوباره به حد قبلی و خطرناکی که در بالا ذکر شد رسید به طوری که به اندازه زمان یک عکس گرفتن .

بر روی بام ایران توقفی کوتاه داشته و خیلی سریع قله را ترک کردیم.

به دلیل یخ زدگی در بعضی قسمتها با استفاده از کلنگ بام برفی را فرود رفتیم .

در ساعت ۱۴:۳۰ دقیقه به کنار دیگر اعضای تیم در تخت فریدون بازگشتیم و بعد از کمی استراحت ، همگی به طرف گردنه سر حرکت کردیم و در ساعت ۱۸:۳۰ دقیقه با وانت نیسان‌ها به میان ده برگشتیم جایی که دو مینی بوس باشگاه منتظرمان بود تا همه ما را به تهران بازگرداند .

حدود نیمه شب به تهران رسیدیم تا این برنامه دقیقاً بین ۴۸ ساعت اجرا و در دفترآرشیو باشگاه و همینطور در اذهان تک تک ما به ثبت رسیده و باقی بماند.

 

اعضای شرکت‌کننده در برنامه :
خانم‌ها: زینب داداشی – الهه کیانی – پگاه شارخی – آزاده مقدم (مسئول فنی)– مهرنوش تنظیفی – نرگس غمی لویی – جیران نصرالدیوانی – راشا ملک

آقایان: ذبیح اله حمیدی(سرپرست)- غلامرضا خلیل آبادی (مربی تیم)- مهران دهخدایی – محمود نادری – بابک فتحیان – علی بلوچی(پزشک )- ناصر کاویانی – امیرحسین بیدی – سعید جوانشیر – صادق آوانلو – مهدی صابری – رحیم بیضاوی- مصطفی وزیری – محمدحسین اله یاری – علی اکبر فیض آبادی – رضا غلامی – علی طوطی (پزشک) – حسام تکلو – بهمن ابراهیمی – رضا عبدالهی – نوید عابدی – سجاد پاپایی – پویان حیرت پور – محسن مرادیان

 

گزارش سایت از: ذبیح‌اله حیمدی
             ۹۵،۳،۱۶

 

 

 گردنه سر 

 

 

 

 

 

تخت فریدون  

 

 

 

پایان تلاش اول – ارتفاع ۵۱۰۰ متر  

قله دماوند ۵۶۱۰ متر

 

نمای دشت ناندل در هنگام فرود