گل زرد قله‌ای‌ست نیمه صخره ای در منطقه پلور (جاده هراز).

 
دو قله شرقی و غربی آن به ارتفاع ۳۶۸۱ متر و ۳۷۱۰ متر دقیقاً رو به قله دماوند و مشرف به جبهه‌های جنوبی و غربی هستند.

این قله را می توان از مسیرهای گوناگون صعود کرد که بهترین مسیر صعود زمستانی آن و در مواقعی که حجم برف زیاد است از ابتدای یال سنگی (چشمه قلعه دختر) و از کنار کارخانه آب معدنی پلور است.

این یال طولانی ابتدا به قله فرعی گل زرد ، سپس به قله اصلی ختم می شود.

روز جمعه ۹۸/۲/۶ به تعداد ۳۵ نفر در ساعت ۷ بامداد صعود را از کنار کارخانه آب معدنی شروع کردیم.

شیب های اول مسیر تند و نفس گیر بود.

پس از یک ساعت جهت استراحت و صرف صبحانه توقف کردیم.

سپس به طرف تیغه های سنگی ادامه مسیر داده ، پس از عبور از میان آن ها به قسمت کم شیب این یال رسیدیم که به طول حدود دو کیلومتر با فراز و نشیب ادامه داشت.

وضعیت هوا نیمه ابری توأم با بارش خفیف برف بود.

در ساعت ۱۱ قبل از رسیدن به قله فرعی ۷ نفر از اعضای تازه وارد باشگاه به سرپرستی یکی از اعضای قدیمی تر ، از ارتفاع ۳۳۵۰ متری به طرف اتومبیل‌ها بازگشتند.

تیم اصلی مسیر را ادامه داده در ساعت ۱۱:۳۰ به زیر قله فرعی رسید که تیغه ای باریک ، خطرناک و بهمنی را تشکیل داده بود و با احتیاط از آن عبور کرده به قله فرعی گل زرد رسیدیم.(ارتفاع ۳۴۳۰ متر)

از اینجا مسیر به شکل یک سرازیری ادامه دارد که حدود ۱۵۰ متر ارتفاع کم می کند تا به زیر تیغه ها و دیواره های اصلی زیر قله برسد.

با تمام نفرات به طرف آنجا حرکت کردیم.

از آنجایی که از این قسمت به بعد علی رغم آمادگی جسمانی اعضا به دلایل فنی امکان صعود بیشتر برای همه نبود ، به تصمیم سرپرست ۶ نفر به امید صعود قله به ادامه صعود بر روی ستیغ های مسیر پرداختند و الباقی به سرپرستی غلامرضا خلیل آبادی به طرف قله فرعی بازگشتند.

صعود از این قسمت به بعد کاملاً فنی و میکس بود (کار یخ‌نوردی توأم با سنگ‌نوردی).

حدود یک ساعت بر روی این مسیر تلاش کرده ، در ساعت ۱۳ با پایان یافتن زمان صعود و با توجه به اینکه در ارتفاع ۳۴۰۰ متری بوده و هنوز حدود ۴۰۰ متر از مسیر باقی مانده بود ، تصمیم به فرود گرفتیم که متوجه شدیم تصمیم کاملاً درستی را اتخاذ کرده ایم زیرا فرود این بخش از مسیر بسیار زمان بر و فنی محسوب می شد.

وضعیت هوا در این هنگام ابری شد و بارش برف شدت گرفت.

پس از فرود سربالایی مسیر را طی کرده در ساعت ۱۵ به دوستان دیگرمان پیوستیم و در نهایت ساعت ۱۶:۳۰ به پای اتومبیل‌ها رسیده ، برنامه‌مان به پایان رسید.

پی نوشت:
ناگفته نماند در سال های گذشته در این فصل از سال این مسیر به راحتی توسط تیم های کوهنوردی صعود می شد ولی امسال به دلیل تغییرات اقلیمی و آب و هوایی ، وضعیت کاملاً تغییر کرده ، صعودهای این چنینی به صعودهای دشوار و فنی بدل گشته اند.

«با تشکر از همراهی همه اسپیلتی‌های عزیز در این برنامه»

جهت آگاهی از کوه‌شناسی دقیق این مسیر تا قله می توانید به گزارش مشابه در این سایت به تاریخ ۹۶/۶/۱۰ (اینجا) مراجعه فرمایید.

اعضای شرکت‌کننده در برنامه:
آقایان: ذبیح‌اله حمیدی «سرپرست» ـ غلامرضا خلیل‌آبادی «مربی » شنتیا ربانی «مربی» – رامین منفردزاده – محسن شاکری – ناصر کاویانی – ارسلان بیک محمدی – رضا زاهدزاده – رضا عبدالهی – محمد زیودار – ایمان عبادی – بهزاد زرین کوب – محمدحسین رحمانی – محمد عراقی – آرش کریمی – فرامرز فریدی – حجت اسماعیل زاده – شایان زاهدی – امیرمحمد عباسی – دانیال طهرانیان – احمد مشیری – مسعود دیندار و اعضای جدید رحمت اله سلیمانی – رضا صفری
خانم‌ها: زینب داداشی – دکترفاطمه هوشمند – آناهیتا والی – نیلوفر خدادوست – سپیده میرشانی – ندا محمدنژاد – فرزانه فرجی – زهره مومنی – بهار عسگری و اعضای جدید مریم بیات – آیسان پزشکی فر

گزارش از ذبیح اله حمیدی
            ۹۸/۲/۷

عکس ها از گالری اسپیلت

نقشه مسیر صعود و فرود

قله فرعی گل زرد ارتفاع ۳۴۵۰ متر 

آخرین نقطه صعود شده توسط شش نفر از

اعضا داخل کادر قرمز مشخص است

 با وجود برف زیاد گل های زرد اندکی در منطقه دیده می شد

که نام این قله برگرفته از این گل هاست