کانال تلگرامی اسپیلت
کانال آپارات اسپیلت
هر هفته یک برنامه «شماره ۷۱۷»/ این بار گزارش صعود قله نایبند ـ ۱۳۹۶٫۸٫۲۷
نایبند نام روستایی بزرگ در استان خراسان جنوبی است و در فاصله حدوداً ۲۳۰ کیلومتری جنوب طبس قرار گرفته است.
فاصله نایبند تا تهران حدود ۱۲۰۰ کیلومتر است و از شهرهای قم ـ کاشان ـ اردستان ـ نایین ـ انارک ـ خوربیابانک ـ طبس و دیهوک گذشته، به این روستای زیبا و تاریخی خطه کویر لوت می‌رسد که در نوع خود دارای جاذبه‌های گردشگری مناسبی است.
خانه‌های «ماسوله‌ای شکل» و آب‌های گرم این منطقه شهرت به سزایی در میان گردشگران دارد.
در جوار این روستا قله ۳۰۰۰ متری نایبند قرار گرفته که چکاد آن به بام استان خراسان جنوبی شهرت یافته است.
برنامه این هفته باشگاه اسپیلت صعود این قله بکر و زیبا بود که به شرح زیر اجرا شد:
با تیم پنج نفره باشگاه، ساعت ۵:۰۰ صبح روز جمعه ۱۳۹۶٫۸٫۲۶ با یک دستگاه سواری از تهران خارج شده و ساعت حدود ۱۹:۰۰، بعد از ۱۴ ساعت رانندگی به محیط‌بانی علی‌آباد نایبند که در فاصله ۲۵ کیلومتری شمال غربی روستای نایبند قرار گرفته است، رسیدیم.
جاده فرعی محیط‌بانی ۳ کیلومتر قبل از نایبند، سمت راست (ضلع شمالی جاده) به شکل خاکی جدا شده، بعد از طی ۲۵ کیلومتر به این پاسگاه می‌رسد.
سه تابلوی «سازمان حافظت محیط‌زیست» در ابتدا و بین راه نشان مناسبی جهت یافتن این مکان است.
این پاسگاه محیط‌بانی در کنار روستای ییلاقی و کم‌جمعیت علی‌آباد قرار دارد و جهت حفظ محیط زیست کوهستان و حیوانات وحشی منطقه دایر گشته است.
برای صعود این قله کوهنوردان می‌باید مجوز صعود را از طریق هیئت کوهنوردی طبس دریافت کرده، پس از هماهنگی‌های لازم وارد منطقه شوند.
تیم ما شب اول را با برپایی چادر در محوطه پاسگاه محیط‌بانی به صبح رساند و ساعت ۶:۰۰ صبح روز بعد صعود را آغاز نمود.
محل آغاز کوهپیمایی ۴ کیلومتر بعد از محیط‌بانی از انتهای جاده‌ای شروع می‌شود که فنس‌های فلزی و دیوار ساختمان و استخری که متعلق به سازمان محیط‌زیست است و در آن نقطه علامت مشخصی برای کوهنوردان است. (ارتفاع ۱۷۰۰ متر)
کوهستان نایبند به مانند بیشتر کوهستان‌های کویری ایران دارای بستری سنگی و ریزشی است و به دلیل اختلاف گرما و سرما در این منطقه و همینطور به سبب کمبود آب و قرار گرفتن این کوهستان در کنار آب و هوای کویر عظیم لوت، نایبند را می‌توان کوهستانی تماماً صخره‌ای و ریزشی قلمداد نمود. باید دقت کرد یافتن مسیر صحیح صعود این قله از میان یال‌های فراوان صخره‌ای این منطقه، نیازمند داشتن تجربه لازم، نقشه‌های دقیق و نقاط GPS و در مرحله بالاتر به همراه داشتن راهنمایی مجرب و محلی می‌تواند کمک شایانی جهت اجرای صحیح این برنامه باشد.
تیم ما با داشتن نقشه و GPS بدون دراختیار داشتن راهنما صعود را از یال ابتدای کنار فنس‌های فلزی شروع نمود. بعد از یکساعت به اولین گردنه و یال اصلی رسیدیم. مسیر صعود کاملاً صخره‌ای و نیمه ریزشی بود. ولی نیازی به دست به سنگ شدن نداشت.
از آنجا قله فرعی (شرقی) عظیم و سنگی نایبند دیده می‌شود. برای رسیدن به زیر آن باید چندین فراز و فرود صخره‌ای را پشت سر گذاشت. پس از یکساعت صعود دیگر به فرودی حدوداً ۱۰۰ متری رسیدیم. سپس دوباره گذر از میان صخره‌های ریزشی را ادامه داده، در ساعت ۱۰:۰۰ صبح به زیر قله فرعی دست یافتیم.
در آنجا شیاری صخره‌ای دیده می‌شد که دست به سنگ آن را صعود نمودیم. پایان این شیار (شکاف) اول مسیر تراورس قله فرعی بود که به شکل ریزشی تا گردنه دوم یعنی نقطه‌ای بین قله فرعی و اصلی (غربی) ادامه داشت. این گردنه در ارتفاع ۲۷۵۰ متری قرار گرفته است و با یالی مشخص به قله اصلی می‌رسد.
در ساعت ۱۱:۰۰ صبح پس از ۵ ساعت صعود در کوهستانی ریزشی و صخره‌ای ولی بکر و کمتر پاخورده به قله ۳۰۰۰ متری نایبند صعود نمودیم.
دیدن پهنه بیکران کویر لوت از فراز این قله یکی از بی‌نظیرترین مناظر کوهستانی ایران است.
نیم ساعت بر روی قله توقف و استراحت داشتیم. سپس از همان مسیر صعود، راه برگشت را در پیش گرفته، موفق شدیم در ساعت ۱۵:۰۰ خود را به پای پارک اتومبیلمان برسانیم.
در موقع فرود باید دقت نمود وارد دره‌ها و یال‌های دیگر نشد و دقیقاً همان یال صعود را جهت بازگشت انتخاب کرد.
به دلیل تاریک شدن زودهنگام هوا در مناطق شرقی کشور (حدود ۱۶:۳۰) در این فصل از سال، تصمیم گرفتیم شب دوم را هم در محوطه پاسگاه محیط‌بانی نایبند با برپایی مجدد چادرها به صبح برسانیم.
ساعت ۵:۰۰ صبح روز سوم از روستای علی‌آباد حرکت کرده و بعد از حدود ۱۵ ساعت با رسیدن به تهران، برنامه صعود قله نایبند به پایان رسید.
در این برنامه علیرضا کاظمی با صعود این قله به عنوان اولین اسپیلتی به جمع صعودکنندگان قلل ۳۱گانه استان‌های ایران (طرح سیمرغ) پیوست. با تبریک به ایشان
اعضای شرکت‌کننده در برنامه:
آقایان: ذبیح‌اله حمیدی (سرپرست) ـ علیرضا کاظمی (نقشه و GPS) ـ محمدحسین رحمانی ـ آرش کریمی
خانم: فاطمه دارابی
با تشکر ویژه از آرش کریمی که اتومبیل خود را در این برنامه دراختیار تیم قرار داد.
در پایان از جناب آقای ابراهیمی، ریاست محترم هیئت کوهنوردی طبس جهت هماهنگی‌های لازم و دریافت مجوز صعود نهایت سپاس و قدردانی را داریم.
گزارش از: ذبیح‌اله حمیدی
۱۳۹۶٫۸٫۲۹
نقشه صعود و فرود قله نایبند
قله فرعی (سمت راست) و قله اصلی نایبند (سمت چپ)
شکاف قبل از رسیدن به تراورس قله فرعی
گردنه دوم
یال پایانی
قله نایبند ـ ۳۰۰۰ متر
علیرضا کاظمی، اولین اسپیلتی صعودکننده به ۳۱ قله استانی ایران
محل آغاز و پایان صعود (فنس های فلزی)
در کنار محیط بان زحمتکش پاسگاه نایبند
نوامبر 21st, 2017 at 10:15 ق.ظ
مرحبا و تبریک به “سمیرغ قله های ایران آقای کاظمی ” ، کوهنورد با اخلاق و بلند همت و سخت کوش بخاطر این افتخار آفرینی بزرگ و عرض تبریک و شادباش به استاد حمیدی و تمام اسپیلتیهای عزیز برای ورود اولین اسپیلتی به جمع ” ۳۱ قله ایران ” و رقم خوردن این افتخار در باشگاه اسپیلت . ان شاء الله بازهم شاهد افتخار آفرینیهائی اینچنین بزرگ در باشگاه خوب اسپیلت باشیم .
برای آقای کاظمی عزیز و سایر اسپیلتیها آرزوی سلامتی و شادکامی و قدرت مضاعف و توفیق الهی برای کسب افتخارات بزرگ از خداوند متعال دارم .
نوامبر 23rd, 2017 at 7:03 ب.ظ
سپاس از آقای حمیدی که همیشه باحمایتهاشون مخصوصا” برای آخرین قله باعث شدند انرژی بگیرم. سپاس از همه همنوردانم درباشگاه اسپیلت.امیدوارم لایق اینهمه محبت ولطفتان باشم.
نوامبر 25th, 2017 at 1:14 ب.ظ
جناب حمیدی عزیز
درود بر شما
سپاس از گزارش لذت بخش با قلم زیبا و دلچسبتان که بارها آن را خواندم و هر بار گویی دوباره به قله صعود کردم.
من تمام لذت این صعود را مدیون زحمات ، بردباری و سرپرستی حرفه ای شما هستم.
لذتی که هنوز هم شیرینی اش را زیر دندان هایم مزه مزه میکنم…
مارس 11th, 2023 at 4:04 ب.ظ
برشی از گزارش برنامه نایبند اسفند ۱۴۰۱
راننده ۵ صبح ما را کنار تابلوی نایبند پیاده کرد و ما در هوای ابری با بیم و امید به سمت روستای کذایی پیاده روی را آغاز کردیم. نیمی از راه را وانتی ما را تا روستا برد. نماز صبح را خواندیم و رفتیم برای قسمت بامزه و بدور از انتظار برنامه که همانا وسیله نقلیه برای رسیدن به پای کوه بود.
در این قسمت از برنامه با فلانی، فلانی و فلانی(اسامی محفوظ است) دست و پنجه نرم کردیم .من تمام دست و دلبازی نداشته ام را جمع کردم که تو ذق همسفرم نزنم و برای یک قرون دو زار برنامه به تاخیر نیفتد.(چه برسه به لغوش)
اما حریف قدرتر از این بود و دست و دلبازی همه فامیل هم بعید بود حریفش شود. مسیر یک جاده خاکی بطول ۲۵ کیلومتر بود که پراید رو هم بود. فکر کردم الان میگه ۲۰۰ تمن و من پس از اقا چه خبره تصنعی بالاخره رضایت می دادم و یک حال نفسانی دیگر برای فتح یک قله دیگر.
اما طرف چند گفت؟! باورتان نمی شود دو میلیون تمن. قبلش هم البته دلسوزانه پرسیده بود چند نفرید و در ادامه؛ برای دو نفر نمی صرفد. فکم قفل شد تلو تلو خوران محضر ایشان را ترک کردیم تا از جای دیگر نرخ بگیریم. گزینه مرتضی موتور بود گزینه عاقلانه ای هم بود. به چند نفر پیشنهاد کردیم. تا رسیدیم به یک موتور اژ که دونفرمان را با یک موتور می خواست فقط ببرد و بذارد انهم نه تا اخرش. یک میلیون پانصد. تو دلم از این طریق برنامه را تمام شده دانستم.
دو جوان دیگر هم با دو موتور پیشنهاد یک میلیون دادند. ما به ۵۰۰ رضایت دادیم ولی آنها نه. شاید باورشان نمی شد ما ۱۲۰۰ کیلومتر راه را برای نرخ ولو نامردی هوا کنیم. اما ما کردیم.
آدمهای خوبی بودند ولی تهرانیهای … طمع انها را تحریک کرده بودند. اما ما مشهدی بودیم و تابع قواعد خودمان. گزینه های دیگر هم نتیجه نداد و ما روستا را ترک کردیم. شاید سر جاده یک وانت از همه جا بی خبر را گیر بیاوریم و کار را آغاز کنیم. سرجاده هم امیدی یافت نشد و برنامه صعود بصورت رسمی تمام شد اما برنامه نه. باید برمیگشتیم به مشهد…
این متن را از این جهت منتشر کردم که از رفتار ناشیانه بعضی از مردم آنجا در مواجهه با گردشگران و کوهنوردان گلایه کنم