هر هفته یک برنامه : این بار گزارش کویر لوت (کلوت ها ) ۲۶ تا ۲۸ آبان ۸۹

بار دیگر پاییز آمد و زمان مناسب عبور از مسیرهای کویری فرارسید. نمی دانم آیا در گذشته هم در چنین فصلی از کویرها عبور می کردند یا نه؟ منظورم زمانی ست که کاروان ها نقش بزرگی در حمل و نقل ما انسان های شرقی داشتند، شترها با آن فیزیک مناسب کویرشان از یک طرف و انسان ها از سوی دیگر  بر طبیعت وحشی ای که نام آن را باید طبیعت هیچ و همه چیز گذاشت پیروز می شدند.

طبیعتی که در آن نه گیاه هست نه حیوان و نه حتی یک تکه سنگ، هرچه هست خاک است و شن و نمک و گل و افق های بی پایان و البته گرما و سرمایی که اختلافشان فقط چند ساعت است.
حال و هوا و احساس و لذتی که با پیمایش این کویرها به انسان این دوره ـ مثل ما کوهنوردان ـ دست می دهد، بسیار زیبا و استثنائی ست، حسی کاملاً متفاوت با حس کوهنوردی کردن. این ورزش که می تواند از زیر مجموعه های ورزشی های کوهپیمائی به حساب آید، به خاطر محدود بودن فصل مناسب پیمایش مهجور مانده  است. در ایران از دیرباز این کوهنوردان بودند که مسیرهای بسیاری را در کویرها پیمودند البته با حمل کوله ها توسط خودشان نه با شتر و چهار پای دیگر.

درسال ۱۳۶۰ و ۶۱ دو مسیر طولانی طرود به عروسان و جندق در کویر مرکزی توسط تیمی از کوهنوردان تهران به سرپرستی زنده یاد جلال رابوکی پیموده شد که طول این دو مسیر حدوداً ۱۲۰ تا ۱۵۰ کیلومتر بود. من هم یکی از شرکت کنندگان آن بودم. به خاطر لذت ورزش کویر پیمایی از آن زمان تا کنون هر ساله برنامه ای را در کویر های ایران اجرا کرده ایم.
و این بار به سراغ دومین کویر بزرگ ایران یعنی کویر لوت رفتیم.

کلوت ها پدیده ی کویر لوت هستند که در کمتر نقطه ای در جهان می شود مانندش را پیدا کرد. چند ضلعی هایی که باد و خاک و باران آن را خلق کرده، صیغل داده و بر پا کرده است. با دیدن این کلوت ها انسان بار دیگر در می یابد که گذر زمان در طبیعت تصمیم گیرنده واقعی و بلامنازع این جهان است و همه ما به نوعی پرده های آن هستیم و از چنگال آن رهایی نداریم.
تیم ۱۵ نفره باشگاه اسپیلت در ساعت ۱۲ ظهر پنجشنبه ۱۷ آبان ۸۹ پیاده روی ۳۰ کیلومتری خود را از میان کلوت ها شروع کرد. آغاز راه، کیلومتر ۲۳۰ جاده شهداد به نهبندان بود و مقصدمان کمپ کویری شهداد کرمان.

روز اول بیست کیلومتر از مسیر را پیمودیم و در ساعت ۷ شب روی رمل های سفت شده بین کلوت های جادویی، شبی مهتابی را با سرمایی حدود صفر درجه به صبح رساندیم. ۱۰ کیلومتر بعدی را هم از ساعت ۷ تا ۱۱ صبح روز بعد پیمودیم.
همه دوستان از کسب این تجربه جدید و بی نظیر در حیرت و لذت بودند تجربه ای که فقط باید آن را امتحان کرد و به دست آورد.
لذتی که نامش را باید ورزش کویر پیمایی نهاد. وسوسه این لذت هر ساله در فصل پاییز گریبانم را می گیرد، که خوشبختانه با وجود اعضای باشگاه می تواند هر ساله تبدیل به اجرای یک یا دو برنامه کویر پیمایی ویژه اعضای باشگاه کوهنوردی اسپیلت شود.
سرپرست برنامه/ ذبیح اله حمیدی – 30 آبان ۸