شهرستانک دهکده‌ای است ییلاقی که فاصله آن با تهران به ظن من، "هم دور و هم نزدیک" است!
 

اگر بخواهید با اتومبیل به آنجا سفر کنید، حدود ۱۰۰ کیلومتر رانندگی طلب می‌نماید، آن هم در جاده پرپیچ و خم چالوس، ولی اگر پیاده قصد رفتن به آنجا را داشته باشید، بدانید فقط حدود بیست کیلومتر با آنجا فاصله دارید (البته بدون استفاده از تله‌کابین).
 

کوهستان وسیع توچال مانند دژی است که در یک سمت آن (جنوب) کلان‌شهر تهران و در سمت دیگر (شمال) روستاهای ییلاقی (به ترتیب از شرق به غرب) اوشان، باغ‌گل، ایگل، آهار، شکرآب و شهرستانک قرار گرفته‌اند.
 

از دیرباز در فصل تابستان بسیاری از اهالی تهران برای فرار از گرما راهِ رفتن به این ییلاقات را پیش‌رو می‌گرفتند.
 

معروف‌ترین آنها ناصرالدین شاه قاجار بوده است.
 

او تابستان‌های بسیاری را در قصر معروف خود که هنوز آثار مخروبه آن باقی است در شهرستانک گذرانده است.
 

«راه ناصری» که از جمشیدیه تهران شروع شده، بعد از کلک‌چال و پیازچال، از دامنه‌های مرتفع شمال‌شرقی توچال گذشته و به چمن‌مخمل (محل هتل توچال فعلی در ارتفاع ۳۵۰۰ متری) می‌رسیده و از آنجا از دره اصلی به شهرستانک ختم می‌شده است، سندی است براین مدعا که هنوز بخشی از آن جاده (کالسکه‌رو) را در کوهستان عظیم توچال می‌توان مشاهده نمود.
 

تیم ۲۰ نفره باشگاه، روز جمعه دوازدهم مهر ماه نودودو، جهت عبور از این مسیر ساعت ۸:۰۰ صبح از نزدیکی چشمه «گله‌کیله» در شمال شهرستانک از مینی‌بوس باشگاه پیاده شده و کوهپیمایی خود را شروع کرد.
 

ارتفاع مبدأ صعود ما ۲۴۰۰ متر بود که با توجه به ارتفاع ۳۷۰۰ متری گردنه توچال در ایستگاه هفت تله‌کابین، حدود ۱۳۰۰ متر صعود ارتفاع پیش رو داشتیم که این ارتفاع را در مدت ۶ ساعت پیمایش نمودیم.
 

مسیر کاملاً از دره اصلی عبور می‌کند که ضلع شرقی آن خط‌الرأس توچال به سی‌چال و ضلع غربی آن خط‌الرأس توچال به منار می‌باشد.
 

راه پاکوب اصلی و کاملاً مشخصی در حاشیه این دره قرار دارد که مسیر صعود تیم ما بود.
 

بعد از رسیدن به ایستگاه هفت توچال جهت فرود کمی به سمت جنوب‌غربی حرکت کرده، پس از آن به داخل دره شاه‌نشین که به پناهگاه پلنگ‌چال می‌رسد سرازیر شدیم.
 

قبل از فرود ۹ نفر از اعضای تیم به دلیل طولانی بودن مسیر و به تشخیص سرپرست از مسیر ایستگاه پنج تله‌کابین به پایین بازگشتند و یازده نفر بقیه بعد از فرود به داخل دره‌ای که ابتدای آن به شکل شن‌اسکی نامناسبی بود، به محل چشمه «شاه‌نشین» رسیدیم.
 

بعد از صرف ناهار به ادامه مسیر پرداخته و در ساعت ۱۵:۳۰ به پناهگاه پلنگ‌چال وارد شدیم. کمی استراحت کرده، پس از آن مسیر نرمال پلنگ‌چال به سمت درکه را ادامه دادیم و در نهایت حدود ساعت ۷:۰۰ عصر در میدان درکه این برنامه نیز به پایان رسید و از آنجا به طرف منازلمان رهسپار شدیم.
 

کل مسافت این برنامه، حدود ۲۵ کیلومتر بود که در ۱۱ ساعت طی شد.
 

لازم به ذکر است دلیل انتخاب مسیر درکه جهت فرود، زیبایی‌های این مسیر بعد از چشمه شاه‌نشین و چهل‌چشمه و پناهگاه و دره اصلی پلنگ‌چال (اذغال‌چال ـ کارا ـ هفت‌حوض) بود که در پاییز رنگ و روی زیبایی دارد. ولی متأسفانه به نظر می‌رسد امسال فرارسیدن پاییز کمی به تعویق افتاده است! چرا که تاکنون از رنگارنگ شدن برگ‌های درختان خبری نیست.
 

باید منتظر هفته‌های آینده بود تا بار دیگر شاهد زیبایی‌های این فصل هزار رنگ باشیم.
 

اعضای شرکت‌کننده به ترتیب حروف الفبا (۲۰ نفر):
خانم بیگدلی (گزارش‌نویس)
آقایان: پورزادی، حمیدی (سرپرست برنامه)، غ.ر. خلیل‌آبادی، دهخدایی، سجادیان، شریعتی، صادق‌زاده، طریقی (عکس، نقشه و GPS)، عزیزی، مرواری، منصوری و موسی‌نژاد
اعضای جدید: خانم شیوا میری و آقایان: محمدرضا الستی، یوسف جعفری، سید ابوالقاسم رضوی و مهدی قمری
مهمانان: خانم مریم لامعی و آقای پوریا محمدپور

    گزارش سایت از: ذبیح‌ا… حمیدی
    1392.7.13

مسیر صعود و فرود

آثار قصر ناصرالدین شاه در شهرستانک

محل چشمه گله کیله

چمن مخمل (هتل توچال)

چشمه شاه نشین

پناهگاه پلنگ چال