هر هفته یک برنامه: این بار گزارش ریزان ۱۲ آذر ۸۹

ارسال شده توسط در 5 دسامبر 2010 بدون دیدگاه | دسته بندی شده در اخبار

                هر هفته یک برنامه: این بار گزارش ریزان ۱۲ آذر ۸۹
این قله در یکی از خط الراس های اصلی البرز قرار دارد که از شرق تا امام زاده هاشم(جاده هراز) و در ادامه به قلل دوبرار یا همان قره داغ می رسد. این خط الراس از غرب با پیچی که در خمیدگی بعد از قله پیرزن کلون هست به گردنه یونه زا و در ادامه تا گردنه کندوان(جاده چالوس) و قلل شرق علم کوه وصل است.
سال ها قبل تیمی از کوهنوردان جوان آن دوران که از میان آنان نام کوهنورد برجسته آقای یونس رضاخانی را به یاد دارم موفق شدند مسیر طولانی این خط الراس(از دماوند تا علم کوه) را در ۱۷ روز بپیمایند که از صعودهای بیادماندنی و پیمایش های خط الراسی شاخص کشورمان است.
قلل مشهور فراوانی در این خط الراس قرار دارد که با نگاه کردن به نقشه می توان به راحتی نام آن ها را یافت. قله ی ریزان را معمولا از دشت هویج صعود می کنند. این دشت زیبای کوهستانی به ارتفاع ۲۶۰۰ متر به فاصله تقریبی ۳۰ کیلومتر از تهران در شمال روستای افجه(لواسان) قرار دارد. این مکان گذشته وپیشینه ای نیز در دل تاریخ ایران زمین دارد که گویا در شاهنامه با عنوانی دیگر از این محل نام برده شده است.


تیم سیزده نفره باشگاه با ۲ نفرغایب روز جمعه ۱۲ آذر ۸۹ ساعت ۳۰/۷ صبح به عنوان اولین تیم آن روز به دشت هویج رسید. باد نسبتاً سرد و تندی می وزید. با آنکه هوا صاف و آفتابی بود، در دل آرزو کردم این آغاز یک تغییرِ هوایی باشد که ابری بیاید و بارانی تا شاید بتواند شهرمان تهران را از آن غلاف دود آلود سمی این روزهای سیاه رهایی بخشد.
آلودگی هوای این روزها که غلظت آن را به خوبی به چشم می بینیم و دامنه ی دود آلود آن را حتی اینجا در کوهستان هم حس می کنیم به خاطر بارش کم باران و برف است. سه ماه پیش که صعود این قله را برنامه ریزی می کردیم حدس می زدیم در شرایط زمستانی آن را صعود کنیم. ولی در حالی که به دشت هویج نزدیک می شدیم و از دور قله را می دیدیم، دریغ از یک تکه برف کوچک، که این یعنی فاجعه ای زیست محیطی که گازهای گل خانه ای و عوامل دیگر بر سر این مرزو بوم آورده اند. برای ما تهرانی ها دیگر عادی شده که سالانه در چنین ماه هایی آماده رویا رویی با این پدیده زشت و غیر طبیعی زندگی شهری باشیم…


ساعت ۳۰/۸ صبح پس از کمی استراحت صعود را ادامه دادیم. با اینکه برفی در کار نبود یال زمستانی را انتخاب کردیم، پس از کمی بالا رفتن به خوبی وارونگی هوا را می شد حس کرد بر عکس ارتفاع پایین تر هوا کم کم گرم تر می شد که علت آن وجود همان آلودگی بود که باعث می شد هوای سرد در ارتفاع پایین تر بماند.
بعد از رسیدن به زیر صخره ها استراحتی دیگر کردیم و با انتخاب مسیری میان آن ها و کمی دست به سنگ شدن به طرف قله رهسپار شدیم.


ساعت ۳۰/۱۱ همه نفرات روی قله بودیم. دماوند طبق معمول قله های البرز مرکزی به خوبی نمایان بود(همینطور قله های فراوان دیگر). با GPS ارتفاع ۳۵۹۰ متر را آنجا ثبت کردیم و بعد از عکاسی از مسیرتیغه های غربی قله به طرف گردنه ی آتش کوه فرود آمدیم.
روی این تیغه ها را کمی برف گرفته بود که حرکت توام روی صخره و برف لذت و هیجان فرود را کمی بیشتر می کرد.


بعد از رسیدن به گردنه از مسیر پاکوب بالای آبشار آتشکوه به طرف دشت دوم حرکت کردیم. در ساعت ۳۰/۲ بعد از ظهر پس از استراحت و صرف غذا در زیر درختان بدون برگ به طرف افجه براه افتادیم و در ساعت ۳۰ /۳ با رسیدن به کنار مینی بوس باشگاه اجرای این برنامه هم به پایان رسید.
واقعاً کوهنوردی کردن فصل نمی شناسد. هر فصلی زیبایی و تجربه خود را دارد. به باور من کوه ها هر روز شکل خاص و منحصر به فرد خود را دارند، چه رسد به فصل و سال های مختلف.
این روزها کوه ها روزهای پایانی پاییز را می گذارند و منتظر بارش برف هستند تا چهره شان را از زرد و قهوه ای به سفید و درخشان تبدیل شود. امید داریم در هفته های آینده شاهد بارش برف سنگین و زمستانی بر کوه ها که خود منبع حیات و زندگی هستند باشیم.

سرپرست برنامه/ ذ- حمیدی ۱۴ آذر ۸۹

دیدگاه خود را بیان کنید