هر هفته یک برنامه: این بار گزارش دوچرخه کوهستان ـ ۱۰ دی ماه ۸۹
مقدمه:
دو سال پیش با تشکیل کارگروه دوچرخه کوهستان در باشگاه کوهنوردی اسپیلت به اجرای برنامه هایی از این دست پرداختیم.
کشور کوهستانی ما با توجه به نوع کوه های آن که بیشتر تپه ای و غیرصخره ای و غیریخچالی است، محل مناسبی برای اجرای برنامه های دوچرخه کوهستان است.

علاوه بر آن به لطف حافظان محیط زیست کشور، مناطق کوهستانی ما پر از جاده های خاکی است که می تواند کمک بزرگی هم به این موضوع کند.
این ورزش هنوز جایگاه خود را در بدنه اصلی سازمان تربیت بدنی پیدا نکرده است و سروسامان جالبی ندارد. تورهای تفریحی نیز با کیفیت و قیمت های آنچنانی که اهداف ورزشی خاصی را دنبال نمی کنند، به راه افتاده اند. از طرفی چارت سازمانی این ورزش به طور رسمی در هیئت دوچرخه سواری تعریف شده است، اما از آنجایی که این ورزش با ورزش کوهنوردی سنخیت بیشتری دارد تا دوچرخه سواری، به نظر می رسد که باید در زیرمجموعه ورزش های کوهستانی تعریف شود. به طور مثال فردی که در این رشته رکاب می زند، باید با مهارت های اولیه کوهنوردی که همان اصول کوهپیمایی است، آشنا باشد.
کاملاً به خاطر دارم که در دهه های قبل، این ورزش در میان کوهنوردان رواج پیدا کرد و به جرأت می توان گفت اولین رکاب زنان این رشته(کراس کانتری) کوهنوردان بودند.
باشگاه ما سال گذشته برای دریافت مجوز رسمی از هیئت دوچرخه سواری اقدام کرد، ولی به دلیل عدم پاسخگویی لازم از سوی این هیئت، از این امر منصرف شد. با تماسی هم که با فدراسیون کوهنوردی داشتیم، متوجه شدیم متأسفانه کارگروه دوچرخه کوهستان فدراسیون هم فعال نیست.
به هر حال همه اینها باعث نشد که این فعالیت در باشگاه ما دنبال نشود. اعضای اولیه این کارگروه که همگی از کوهنوردان با تجربه اند، با علاقه و جدیت به دنبال اجرای برنامه های تخصصی با درجه بندی های مختلف هستند. این کارگروه هم اکنون چندین عضو اختصاصی دارد که دست به دست هم در این رشته ورزشی مفرح مشغول فعالیت اند. همچنین اعضای دیگر باشگاه نیز می توانند با داشتن آمادگی لازم و دوچرخه مناسب در این برنامه ها شرکت کنند.
خود من هم با توجه به سابقه دوچرخه سواری ام و همچنین به دلیل اینکه اخیراً اتومبیل خود را فروخته!!! و دوچرخه مناسبی خریده ام، با علاقه و شوق فراوان در این برنامه شرکت کردم.
و اما شرح برنامه:
ساعت ۵ صبح روز جمعه ۱۰ دی ماه، جمعاً ۱۹ نفر به سرپرستی توحید نوروزی در باشگاه جمع شدیم و بعد از جاسازی دوچرخه ها در «میدل باس»، ساعت ۶ صبح به طرف فیروزکوه حرکت کردیم.

قصدمان رکاب زدن از فیروزکوه به هرانده بود. این جاده از کنار ایستگاه راه آهن فیروزکوه شروع می شود و به جاده خُمه ده مشهور است. این جاده در کنار خط راه آهن تهران شمال و در میان دره ای زیبا و بکر ادامه دارد و ابتدای آن تا روستای مهاباد آسفالت است.

مهاباد ایستگاه راه آهنی دارد که هر چند با آن ساختمان قدیمی ما را به یاد دوران رضا شاه انداخت، اما همچنان فعال است. همچنین بعد از طی چند کیلومتر یک استخر بزرگ آب معدنی نسبتاً گرم(آب معدنی خُمه ده) وجود داشت که در نوع خود دیدنی بود. از خُمه ده که گذشتیم جاده ماشین رو تمام شد.

بعد از عبور از روی یک پل چوبی باریک و قدیمی به سوی دیگر رودخانه هدایت شدیم. از اینجا به بعد جاده مالرو است.

در بعضی قسمت ها به دلیل باریک شدن مسیر لازم بود از دوچرخه پیاده شده و آن را با دست برانیم(این قسمت از برنامه همان مهارت های کوهنوردی که در مقدمه ذکر کردم را می طلبید.)

دره زیبای هرانده با آن درختان فراوان و رودخانه زلالش با وجود فصل زمستان همچنان دل فریب و مسحورکننده بود. ناهار را در میان این درختان و در زمین مسطحی که سمت شمال آن آغاز مسیر پاکوب (سربالایی) غار مشهور بورنیک است صرف کردیم. وسوسه شدیم از غار هم بازدید کنیم، ولی به دلیل کمبود وقت و نداشتن لوازم لازم از این کار منصرف شدیم.

بعد از ناهار راه چندانی تا هرانده نداشتیم و در ساعت ۲:۴۵ بعد از ظهر پای ماشین رسیدیم و برنامه دوچرخه سواری مان به پایان رسید.
به جزء چند مورد زمین خوردگی و کوفتگی مختصر بقیه برنامه بسیار خوب و مفرح اجرا شد.
برای اکثر افراد شرکت کننده در این برنامه که شامل کوهنوردان باشگاه و اعضای این کارگروه بودند، سطح سختی(ورزشی) این برنامه عادی بود و این به این معناست که کوهنوردان برای اجرای چنین برنامه هایی آمادگی کامل دارند.
امیدواریم مدیریت کارگروه دوچرخه کوهستان به ویژه دوست خوبم توحید نوروزی که زحمات فراوانی برای آن متحمل شده است، همواره موفق و پیروز باشند.
ذ ـ حمیدی/ ۱۱ دی ۸۹