آورده اند که در روزگاران گذشته مرد میان سالی با جوانی نو خواسته در خیمه گاهی به گفتگو و مجادله نشسته بود.
آنان از شعر و فلسفه و از علوم و ملاحظات بشر سخن راندند تا جائی که مرد میان سال بر خلاف خیالات خود در باطن جوان، شخصی سرد و گرم چشیده و با کمالاتی یافت. از چشمان و گفتارش پیدا بود که به دنبال کشف و شهود و طالب مراتب بالاست.

آنان پس از آن گفت و شنود بسیار، راهی سفری بس دشوار و پرنهیب شدند. آن سفر دیدار از دماوند سرفراز بود.

پس در دل تاریکی شب از خیمه گاه برون جستند و با یاران خود پشت به پشت هم در زیر نور مهتاب گام بر ستیغ های سنگی و صخره های پرنشیب نهادند. با بر آمدن آفتاب ابرها نیز پدیدار گشتند و آنان در میان ذرات مه و در دل خنکای صبح گاهی به پیش راندند و به مقصود خود نزدیک تر شدند.

نقل است که سرما از حد گذشت و چند تن از یاران توان از کف بریدند و عزم بازگشت کردند.ولی مرد میان سال که کاروان سالار آنان بود رای بر بازگشت شان نداد و هر یک را گام به گام به بام ایران زمین رهنمون ساخت.
هر چند یک بار نگاهی گذرا به جوان داشت که مصمم و پرتوان ره می پیمود و در سکوت به پیش می راند.

پیش از آن که خورشید عالم تاب در میانه آسمان جلوس کند آنان پای بر چکاد بلندای البرز، دماوند سرفراز گذاشته و غرق در شادی و سرور شدند. جملگی به سجده در آمده و بوسه بر آن تربت پاک نهادند.

پس از آن همه هلهله و طرب، کاروان سالار همه مشتاقان و زائران را در یک ستون به سوی نقطه آغازین سفر رهنمود ساخت و ساعاتی بعد آنان را در کمال صحت به کنار خیمه گاه رسانید.
بامداد روز بعد هرکدام از زائرین به سوی شهر و دیار خود رهسپار شدند و دماوند سرفراز را چون قرن ها و صده های پیشین به حال خود گذارده و از آن جدا شدند. قبل از وداع کاروان سالار با جوان به گفتگوئی دیگر نشست.
رخسارش را شفاف تر و درخشان تر از پیش و برق شادی را در اًن هویدا یافت. گوئی رسیدن به بلندای ایران زمین او را نیز به مراتبی بالاتر و علی تر رسانده بود.

مرد جوان و مرد میان سال عهد نمودند در امرداد هر سال به دیدار دماوند سرفراز بشتابند و از حال هم جویا شوند. پس، از یک دیگر جدا شدند و …

ساعت شش صبح زنگ ساعت به صدا در اومد، با دست خاموشش کردم. چه خواب شیرینی می دیدم: سعدی – حکایت دماوند و …

خواستم دوباره بخوابم و ادامه خواب رو ببینم ولی نشد. پا شدم و رو تختم نشستم نگاهی به گلستان سعدی کردم که روی میزم بود و نگاهی هم به کوله پشتی ام که دیشب بعد برگشتن از صعود دماوند هنوز باز نشده بود. بلند شدم و تلو تلو خوران به طرف دستشوئی رفتم.

پایان
ذبیح اله حمیدی
مرداد۹۶