«به بهانه چهارمین سال انتشار هفته‌نامه اسپیلت» بازنشر یک مقاله (واکنون گامی دیگر…)زمستان ۱۳۸۵

ارسال شده توسط در 14 اکتبر 2015 ۲ دیدگاه | دسته بندی شده در آخرین اخبار, اخبار, گالری, مقالات و نوشته ها

«به بهانه چهارمین سال انتشار هفته‌نامه اسپیلت»
بازنشر یک مقاله (واکنون گامی دیگر…)زمستان ۱۳۸۵

WP_20151014_003

مقدمه؛
مقاله‌ای را که مطالعه خواهید کرد ، سرمقاله اولین نشریه داخلی اسپیلت است که در زمستان سال ۱۳۸۵ یعنی در اولین سال تأسیس باشگاه اسپیلت منتشر گردید.
نشریه داخلی اسپیلت که عنوان گاهنامه را داشت تا شماره ۱۰ ادامه یافت.آخرین این شمارگان در بهار سال ۱۳۹۱ چاپ و به دست اهالی مطبوعات که بعضاً از اعضای باشگاه اسپیلت ، دفاتر هیأت‌ها و گروه‌ها و باشگاه‌های کوه‌نوردی بود ، ارسال شد .
متأسفانه از آن سال توان ادامه انتشار گاهنامه را به دلایل گوناگون مانند مسائل مالی ، عدم همکاری لازم از سوی همنوردان و مسائل دیگر را نداشتیم . از آنجائی که سعدی بزرگوار می‌فرماید :
خداوند گر ز حکمت ببندد دری                 ز رحمت گشاید در دیگری

در سال ۱۳۹۱ اولین هفته‌نامه دیواری باشگاه اسپیلت با عنوان «از یکشنبه تا یکشنبه چه خبر» به دست توانمند بانوی تلاشگر باشگاه اسپیلت خانم ساقی محمودی متولد و تا امروز ادامه یافته است.
یکشنبه گذشته مصادف با آغاز چهارمین سال انتشار هفته‌نامه اسپیلت بود که شماره ۱۵۲ آن در سایت باشگاه انتشار و طبق روال همیشگی در ۴ برگ A4 چاپ و در بُرد باشگاه نصب شد.
جا دارد در همین جا تشکر صمیمانه خود و دیگر خوانندگان این هفته‌نامه را تقدیم خانم ساقی محمودی نمایم که سه سال پیاپی با پشت‌کاری قابل ستایش هر ساله ۵۰ شماره از هفته نامه را در معرض دید علاقمندان آن قرار داده است.

***********

اصل مقاله ؛ 
و اکنون گامی دیگر …
از زمانی که کوه‌نوردی در کشور ما به عنوان یک ورزش مستقل شناخته شد و تشکیلات اداری آن به وجود آمد، چندین دهه می‌گذرد. ولی آیا تاکنون از خود سوال نموده‌ایم که چرا هیچ نشریه‌ای به قدمت چندین ساله پدید نیامده و یا حداقل ماندگار نگشته است؟
علل عمده آن را در دو بخش قبل و بعد از انقلاب بررسی می‌نمایم.
تا قبل از انقلاب افراد خاصی به ورزش کوه‌نوردی می‌پرداختند که آنها را می‌توان به سه گروه اصلی تقسیم نمود:
الف) اهالی دربار و دولت و نظامیان که جایگاهشان سمت‌های کلیدی و حساس و مهم این ورزش بود.
ب ) روشنفکران و انقلابیون و مبارزانی که جایگاه فعالیت ورزشی آنها در بین گروه‌های دانشجویی ـ گروه‌های شبه‌کوه‌نورد و گروه‌های سیاسی بود.
ج ) ورزشکاران عادی این رشته که با تعدادی اندک و به طور انفرادی گاهاً به شکل گروهی و باشگاهی به این ورزش می‌پرداختند.
تنها نشریه‌ای که در آن زمان مقبولیت فراوانی یافت و به شمارگان ۱۰ رسید مجله‌ای بود به نام کوهستان. نشریات دیگر عمر چندانی نیافتند و تعداد شمارگان آنها به تعداد انگشتان یک دست هم نرسید.
بعد از انقلاب در بین سال‌های ۵۷ الی ۵۹ کوه‌نوردی کشور دچار تحول عظیمی گشت و مانند بسیاری از نهادهای اجتماعی ـ فرهنگی آن سال‌ها جهش و رشد چشم‌گیری نمود. شوراهای کوه‌نوردی، گروه‌ها و نهادهای کوه‌نوردی فراوانی تشکیل گردید. افراد بسیاری که در گذشته و در طیف‌های مختلف اجتماعی آن زمان کوه‌نوردی می‌نمودند توانستند به طور یکپارچه به این ورزش بپردازند و طی آن سال‌ها فعالیت‌های بسیار را رقم زنند.
به موازات این فعالیت ورزشی و به یمن فضای آزادی که بعد از انقلاب به دست آمده بود، نشریات فراوانی با عناوین متعدد ولی کم‌تیراژ و اصطلاحاً «زیراکسی» پدید آمدند که متأسفانه بعد از وقایع سیاسی داخلی (سال ۱۳۶۰) و اوج‌گیری جنگ عراق علیه ایران، تمامی این نشریات کوه‌نوردی به همراه گروه‌ها و نهادهای ورزشی پدیدآورنده آنها یکی پس از دیگری (جز تعدادی گروه و باشگاه خاص) تعطیل گردیدند و تمامی خاطرات آنها به بوته فراموشی سپرده شدند.
بعد از پایان جنگ و از اوایل سال ۱۳۶۹، گروه‌ها و نهادهای کوه‌نوردی کم‌کم جان تازه‌ای گرفته و شروع به رشدی دیگر نمودند.
از سال ۱۳۷۰ الی ۱۳۸۵ نشریات و مجلات متعددی متولد گردید. ولی تنها نشریه‌ای که توانست بدون وقفه دوازده سال فعالیت نماید و شماره خود را در حال حاضر به عدد ۴۵ برساند مجلهوزین کوه است.
واکنون، در حال حاضر با وجود رشد بسیاری از گروه‌ها و باشگاه‌های کوه‌نوردی پرسابقه کشور و همین‌طور با توجه به اینکه ورزش کوه‌نوردی دیگر ورزش خواص نیست و کاملاً در بین احاد مردم نفوذ کرده و رشد نموده است، سوال اصلی این است که چرا هیچ نشریه‌ای به غیر از مجله کوه نتوانسته است به نشریات ثابت این رشته ورزشی ملحق گردد؟
با جواب‌های متعددی می‌توان این سوال را توجیح نمود مانند: نفوذ تدریجی اینترنت به جای نشریه، مشکلات اقتصادی، غیرحرفه‌ای بودن اعضای گروه‌ها و باشگاه‌های کوه‌نوردی درخصوص نشر و چاپ و الی‌آخر. ولی آیا براستی جواب اینچنین است؟ باشگاه کوه‌نوردی اسپیلت می‌پندارد با درک و بحث بیشتر درباب فعالیت بخش خصوصی در ورزش کوه‌نوردی می‌توان به سوال بالا پاسخ صحیح داد.
متأسفانه بخش خصوص در کشور ما و در نگاه اول تعبیری اقتصادی دارد. اما در واقعیت دامنه‌ای جامع‌تر از اقتصاد را پوشش می‌دهد. در جامعه‌ی ایده‌آل از لحاظ حاکمیت بخش خصوصی، می‌باید این حاکمیت به تمامی مؤسسات فرهنگی ـ اجتماعی ـ سیاسی و اقتصادی سرایت کند که مؤسسات ورزشی در این بین نمی‌تواند جزو استثنائات باشد. همه می‌دانیم که در برنامه چهارم توسعه کشور قرار است تمامی بودجه‌های ورزشی صرف زیرساخت رشته‌های متعدد ورزشی گردد و به تبع آن تمامی باشگاه‌های ورزشی می‌باید به بخش خصوص سپرده شوند.
باشگاه اسپیلت برهمین اساس از آغاز ، ساختار و محتوای خود را در درون بخش خصوصی تعریف می‌کند. یعنی از آنجا که دخل و خرجش برمبنای معادلات بخش خصوصی و بدون هرگونه وابستگی به نهادهای دولتی است، فعالیت‌های اقتصادی آن می‌تواند براساس تشکیل زیر بخش‌های خصوصی در درون باشگاه باشد که نشریه «مجله» می‌تواند یکی از آن زیربخش‌ها باشد. غایت و نتیجه جامعه‌ای مدرن با مفهوم حاکمیت بخش خصوصی این است که فرضاً همانطوری که ما می‌توانیم خوراک و پوشاک مورد علاقه خود را آزادانه انتخاب کنیم، می‌توانیم محیط سالم ورزش دلخواه خود و همین‌طور نشریه محبوب خود را از میان چندین نمونه موجود برگزینیم.
باشگاه کوه‌نوردی اسپیلت به عنوان یکی از باشگاه‌های خصوص در ایران از این پس سعی خواهد نمود با ارائه خدمات ورزشی ـ آموزشی و فرهنگی خود که این مجله نمونه‌ای از آن خواهد بود، الگویی از یک باشگاه کامل را به همراه نشریه‌ای فصلی و در صورت امکان در آینده به طور ماهیانه برای مخاطبان و اعضای خود و طبقه متوسط شهری به ارمغان آورد.

 

                                                                           ذبیح‌اله حمیدی – زمستان ۱۳۸۵

 

پی‌نوشت :
مجله وزین کوه اکنون پس از ۲۰ سال به شماره ۸۰ خود رسیده است.
شرح عکس : ۱۰ گاهنامه چاپ شده باشگاه اسپیلت طی سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۱

۲ دیدگاه to “«به بهانه چهارمین سال انتشار هفته‌نامه اسپیلت» بازنشر یک مقاله (واکنون گامی دیگر…)زمستان ۱۳۸۵”

  1. ساقی محمودی می گوید:

    آقای حمیدی بزرگوار؛
    ضمن تشکر فراوان از شما باید بگویم که به قول خودتان ورزش کوه‌نوردی یک ورزش دوسویه است(فردی و اجتماعی)
    از آنجایی که هیچ چیز یک طرفه نیست ، قطعا شرایط زمان و جایی که در آن قرار گرفتم(باشگاه اسپیلت) این امکان را به من داد که بتوانم هم به لحاظ فردی رشد کنم و هم اینکه تا حدودی عضو مفیدی برای باشگاه محبوبم باشم.
    پیشنهاد اولیه شما درخصوص جمع‌آوری مطالب دنیای کوه‌نوردی و به موازات آن علاقه نهفته و دیرینه‌ام درفعالیت‌های تشکیلاتی و جمعی باعث شروع و ادامه همکاری و فعالیتم از بدو ورود تاکنون و در سِمت‌های مختلف(مسئول روابط عمومی،گردآورنده و چاپ رساننده نشریه دهم باشگاه ، عضو هیأت رئیسه و مدیریت بخش بانوان و مسئول دفتر) در باشگاه شد .
    در ادامه راه نیز ، حمایت‌های دوستان عزیزم و اعضای دوست‌داشتنی باشگاه که همواره من را شرمنده الطاف خود قرار می‌دهند ، نیروی پشتیبانم در این راه بوده و هست.
    همیشه سرفراز
    همیشه برفراز

  2. علیرضا کاظمی می گوید:

    باسپاس ازآقای حمیدی بخاطرنوشتن این مقاله.وتلاش ایشان برای برقراری یک سیستم مدرن در راستای ارتقاء کوهنوردان ومدیریت دقیق باشگاه داری کوهنوردی ایشان. البته نمیتوان ازقدرت باشگاه های دیگر کوهنوردی تهران وایران چشم پوشی کرد. امیدوارم روزی فرابرسد که نگاه افراد به کوهنوردی تغییر کند وبه این ورزش سنگین و مادر به چشم تفریح آخرهفته نگاه نکنند.دراینجابازهم ازسرکارخانم ساقی محمودی تشکرمیکنم که باوجود تعطیل شدن گاهنامه باشگاه ۳سال است که پرتوان وبا انرژی هفته نامه باشگاه را مدیریت وروی سایت باشگاه برای علاقمندان قرار میدهند.همواره سرافراز برفراز باشید.

دیدگاه خود را بیان کنید