رشته‌کوه رونزوری، یخچال‌های مرتفع در قلب جنگل‌های استوا:

بر خلاف کلیمانجارو که برای اکثر کوهنوردان کاملا شناخته شده است، کوه‌های رونزوری آفریقا (Rwenzori) درحال حاضر در سایت‌های داخلی تقریبا گمنام می‌باشد و این در حالی است که این کوهستان از نظر موقعیت خاص جغرافیایی خود تقریبا منحصربه‌فرد می‌باشد. این رشته‌کوه در ناحیه شرقی استوای آقریقا و در مرز بین اوگاندا و جمهوری دمکراتیک کنگو قرار گرفته است. این ناحیه اگرچه در نزدیکی استوا می‌باشد ولی دارای یخچال‌هایی بوده که منبعی اصلی برای رود نیل محسوب می‌شود. مه‌آلود بودن دایمی این منطفه وجود یخچال‌هایی که در فاصله‌ای کمتر از ۵۰ کیلومتری خط استوا قرار دارد، تاریخ افسانه‌ای و دسترسی مشکل به آن که با بی‌ثباتی‌های سیاسی در اطراف منطقه تشدید شده است، همراه با پوشش گیاهانی رویایی که بنظر از دنیاهای دیگری آمده‌اند آن را به یکی از گنجینه‌های روی زمین تبدیل نموده است.

پارک کوهستانی رونزوری که در غرب اوگاندا قرار دارد دارای یخچال‌ها آبشارها و دریاچه‌هایی است که دارای گونه‌های زیادی از حیات و طبیعتی غنی شامل ۷۰ نوع پستاندار، ۲۱۷ نوع پرنده و گونه‌های متنوعی از گیاهان است که نوع آنان بسته به ارتفاع تغییر می‌کند. در این منطقه مرطوب و بارانی گونه‌های غول‌پیکری از گیاهان heathers وlobelia bequaertii و در ارتفاعات بالاتر groundsel را می‌توان یافت.

در پارک رونزوری ۲۰ دریاچه وجود دارد که کم‌ارتفاع‌ترین و در دسترس‌ترین این دریاچه‌ها Mahoma نام داشته و در ارتفاع ۲۶۵۱ متری قرار دارد. این پارک ملی به وسعت ۹۹۶ کیلومتر مربع در سال ۱۹۹۴ توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی به ثبت رسیده است.

بالاترین ارتفاع این پارک قله استانلی مارگریتا به ارتفاع ۵۱۰۹ می‌باشد و به نام کاشف است که در سال ۱۸۸۸ این منطقه را بر روی نقشه ثبت نمود. این کوه که سومین کوه بلند آفریقا بعد از کلیمانجارو و کوه کنگو می‌باشد، برخلاف آنها آتشفشانی محسوب نمی‌شود و ناشی چین‌خوردگی و بالارفتن سطح صفحات زمین می‌باشد. سایر کوه‌های بلند این منطقه شامل کوههای

, Mount Speke (4890m), Mount Baker (4843m), Mount Emin (4798m), Mount Gessi (4715m) and Mount Luigi di Savoia (4627m)

می‌باشد. اگر چه از دوران مصر باستان افسانه‌هایی مبنی بر وجود کوهستان‌هایی پوشیده از برف و یخ که سرچشمه رود نیل می‌باشد وجود داشته است، ولی وجود این کوه‌های دور از دسترس نخستین بار توسط استانلی در ۱۸۸۸ مورد تایید قرار گرفت.

اقدامات اولیه که برای صعود به قلل منطقه انجام گردید همگی به دلایلی از قبیل نامساعد بودن شرایط جوی، پوشش گیاهی متراکم منطقه، بیماری و کمبود وقت به شکست انجامید. در سال ۱۸۸۹ Stairs توانست قله ۳۰۰۰ متری Emin را صعود کند. ولی به دلیل پوشش گیاهی منطقه نتوانست بالاتر رود. در صعودی که در سال۱۸۹۱ توسط Emin Pasha و دکتر Franz Stulman انجام شد، متوجه شدند ارتفاع صعود شده جزئی از یک رشته‌کوه محسوب می‌شود و نه یک کوه منفرد. صعود اکتشافی به ارتفاعات منطقه ادامه داشت و Abruzzi در سال ۱۹۰۶ با صعود به کوه استانلی یخچال‌های اصلی قلل مرکزی آن را مورد شناسایی قرار داد. تیم وی علاوه بر راهنما، نقشه‌بردار، زیست‌شناس، زمین‌شناس و عکاس، دارای ۱۵۰ باربر بود. وی در آن زمان گزارش داد که ۶ یخچال عظیم در آن منطقه وجود دارد. این تعداد یخچال‌ها در حال حاضر به ۳ کاهش پیدا کرده است.

در سال ۱۹۳۲ Belgan جبهه غربی کوه استانلی را مورد اکتشاف قرار داد و از همان مسیر صعود کرد. حفاظتی که در حال حاضر از منطقه بعمل می‌آید تا حد زیادی مرهون کوشش‌هایی است که توسط Guy Yeoman بعمل آمده است که در اواخر قرن بیستم تمامی منطقه را مورد شناسایی قرار داد.

در حال حاضر سفر به این منطقه با داشتن راهنما و باربر از سمت اوگاندا انجام می‌شود و تا ۴۵۲۰ متری ۵ کلبه وجود دارد. امکان کمپینگ در چادرها بر روی صخره‌های این رشته‌کوه نیز وجود دارد. صعود به کوه استانلی از مسیر نرمال معمولا در ۷ روز انجام می‌گردد و ناگفته پیدا است که گذار از جنگل‌ها و مناطق زیبا و صعود از کوه‌های دور از دسترس برای کوهنوردانی که به این منطقه سفر می‌کنند چه تجربه بیاد ماندنی خواهد بود.

تهیه و ترجمه : آریا همدانچی

منابع:

http://whc.unesco.org
http://www.ugandawildlife.org
http://en.wikipedia.org
http://www.summitpost.org