هر هفته یک برنامه : این بار گزارش صعود یال شمالی توچال (ایگل) ـ ۱۳۹۱/۰۷/۲۱
ایگل دهکدهای است در ارتفاع ۲۰۰۰ که در فاصله ۳۵ کیلومتری و دقیقاً شمال شهر تهران قرار دارد.
اوشان، باغگل، ایگل، آهار و شکرآب، چهار دهکدهای هستند که تقریباً در یک راستا از شمالشرقی تا شمالغربی دامنههای
شمالی توچال را محصور کردهاند که جملگی در منطقه رودبار قصران واقعاند.
شهرستانک آخرین دهکده شمالی توچال است که در شمالغرب آن قرار گرفته است که خطالرأس شمالی قله توچال که تا قله سیچال ادامه دارد، این دهکده را از چهار دهکده دیگر جدا کرده است و راه دستیابی آن از جاده چالوس میباشد.
از تمام این روستاها میتوان قله توچال را صعود کرد.
صبح روز جمعه ۲۱ مهر ماه ۱۳۹۱، با یک تیم ۲۴ نفره، ساعت ۵:۳۰ صبح از دهکده ایگل به طرف توچال حرکت کردیم.
جاده دو کیلومتری و پاکوب باغات ایگل را طی کرده، با رسیدن به اول یال صعود توقف کردیم.
پس از صرف صبحانه، شروع به صعود کردیم. این یال در ابتدا شیب زیادی دارد که در ادامه از سمت شرق و در ارتفاع حدود ۳۰۰۰ متری به یال اصلی (شمالی) ایگل وصل میشود.
بعد از رسیدن به یال اصلی و ادامه مسیر به آدمکهای بزرگ سنگی که تعدادشان ۴ عدد میباشد، رسیدیم. پس از استراحتی کوتاه، به طرف قله راه افتادیم.
در این قسمت ۳ نفر از اعضای تیم به دلیل عدم آمادگی لازم از صعود به قله صرفنظر کردند و به ایگل بازگشتند.
در ادامه مسیر به منطقه سنگلاخی و ریزشی رسیدیم که عبور از آن دقت لازم را میطلبید. سپس به شیبهای آخر زیر قله نزدیک شدیم که از دور نفرات روی آن دیده میشدند.
ساعت ۱۲:۰۰ به قله ۳۹۷۰ متری توچال صعود کردیم و با ازدحام ناگهانی جمعیت روبرو شدیم. جمعیتی که از مسیرهای مختلف چه پیاده و چه سواره (تلهکابین) به بام تهران (قله توچال) سفر کرده بودند. کسانی که میتوان اکثر آنها را کوهپیمایان گردشگر تلقی کرد.
متأسفانه برای ما کوهنوردان که به خلوتی، سکوت و آرامش کوههای دیگر خو گرفتهایم، تحمل چنین فضایی کمی مشکل است. پس بدون فوت وقت عکاسی کرده، به طرف ایستگاه هفتم تلهکابین توچال که در گذشته آنجا را گردنه چمنمخمل مینامیدند، فرود آمدیم.
با پیوستن ۴ عضو دیگر باشگاه در قله که از مسیر سربند صعود کرده بودند، تعدادمان به ۲۵ نفر رسیده بود.
بعد از رسیدن به بالای دره پلنگچال (شرقی) ۵ نفر از اعضا به طرف ایستگاه ۵ تلهکابین حرکت کرده، بقیه نفرات (۲۰ نفر) از شیبهای تند این دره که بیشتر آن به صورت شناسکی بود، به طرف پناهگاه پلنگچال فرود آمدیم.
دو دره وسیع در شمالغربی پناهگاه پلنگچال قرار دارد که اولی (غرب) به گردنه اشترگردن و دومی به گردنه شاهنشین میرسد.
بعد از ورود به این دره دوباره به آرامش و سکوت کوهستان به دور از ساخت و سازهای غیرطبیعی مانند تلهکابین و جاده و غیره دست یافتیم.
در کنار چشمهای که در میانه این دره پرشیب قرار داشت، ناهار صرف کرده و در ادامه توانستیم ساعت ۱۵:۳۰ خود را به پناهگاه پلنگچال برسانیم.
در آنجا پس از استراحتی کوتاه به طرف درکه حرکت کرده، ساعت ۱۸:۰۰ به آنجا رسیدیم و بدینترتیب سفر (کوهنوردی) یکروزه ما که از دهکده ایگل در شمال کوههای تهران شروع شده بود، در دهکده (سابق) درکه، در جنوبغربی آنجا به پایان رسید.
مهمترین نکته این سفر کوهنوردی این بود که به هیچ وجه امکان نداشت بدون صعود قله توچال، این دو دهکده را از طریق سفری کوهستانی به هم وصل کرد. زیرا درهها و یالهای بسیاری در بین این دو نقطه وجود دارد که عبور از آنها بسیار مشکل میباشد و این مهمترین ویژگی یک قله است که میتواند تمام درهها و یالها را به هم برساند و نزدیکترین فاصله روستاهای اطراف آن نیز باشد.
امیدوارم همه ما قدر قله توچال را که یک پدیده استثنایی زیستمحیطی و ورزشی برای یک پایتخت مانند تهران میباشد را بیشتر از این بدانیم و در نگهداری و حفاظت از آن همواره کوشا باشیم.
اعضای شرکتکننده به ترتیب حروف الفبا:
خانمها: داداشی، منصوره رجبلو (عضو اسبق) و شاهرخی
آقایان: احمدی، اسدی، بلوچی، مسعود بوربور (مهمان)، حاصلی (عکاس)، حمیدی (سرپرست)، غ.ر. خلیلآبادی، دهخدایی، ربانی، سرکیسیان، محسن سلیمی (عضو جدید)، سوادکوهی، سیدمراد، غلامی، فتحیان، کولائیان، مجید محمودخان (مهمان)، منفردزاده، م. نادری، همدانچی و یوسفی
نفرات صعودکننده از میدان سربند:
خانمها محمودی، میرفضلی، نظری و آقای صدیقی
گزارش سایت از: ذبیحا… حمیدی
1391/07/23