هر هفته یک برنامه: این بار گزارش قله سی‌چال – ۷ مهر ۸۹

قله سی‌چال با ارتفاع ۳۷۳۰ متر(اندازه ثبت شده به وسیله GPS ما) مشخصات بسیار جالبی دارد:
۱-پیست اسکی دیزین بر روی جبهه شمالی این کوه واقع است که از نظر طبیعی موقعیت بسیار مناسبی برای این کار دارد.
۲-این قله بین دو جاده چالوس و رودبار قصران(فشم) قرار گرفته که از هر دو جاده می‌شد آن را صعود کرد.
۳-از طریق گردنه(ماشین‌رو ) 3270 متری دیزین می‌توان خیلی سریع (۲ ساعته) آن را صعود کرد.
۴-خط‌ الرأس اصلی این قله از یک طرف به قله توچال و از طرف دیگر بعد از گردنه دیزین به قلل کلون‌بستک، سرکچال و خلنو متصل می شود.
۵-پانارومای زیبای خط‌ الرأس قلل دماوند تا علم‌کوه و همچنین قلل منفرد بسیاری از این قله نمایان است.
۶-این قله را می‌توان از طریق روستاهای آهار، دربندسر، گردنه دیزین و از مسیر پاکوب کنار پیست اسکی دیزین(ولایت رود) صعود کرد.

اما شرح برنامه صعود ما:
ساعت ۶:۴۵ دقیقه صبح روز جمعه ۷ آبان ۸۹ صعود را از روستای آهار شروع کردیم. حدود یک و نیم ساعت بعد به مکانی موسوم به ده‌تنگه رسیدیم. تا اینجا، مسیر بسیار هموار بود و پاکوب خوبی داشت. بعد از آن وارد مسیر دره‌ای شدیم که کمی ناهموار و سنگلاخی بود و در بعضی نقاط به خاطر آبشارهای کوچکی که داشت دست به سنگ شدیم. این دره کم‌کم باریک شده و شیب آن افزایش می‌یافت.
ناگفته نماند آنتن تإسیسات روی قله از اول این دره قابل رویت است.
در قسمت‌های بالاتر به خاطر شیب تند و ریزشی بودن مسیر و زیاد بودن تعداد نفرات تیم (۱۵ نفر) باید احتیاط بیشتری صعود می‌کردیم. بعد از عبور از این دره به دشت کوچکی رسیدیم که اختلاف ارتفاع آن تا قله فقط ۲۰۰ متر بود. بعد از استراحتی کوتاه به طرف قله حرکت کردیم و در ساعت ۱:۴۵ دقیقه بعدازظهر پس از ۷ ساعت کوهپیمایی به قله رسیدیم.
متأسفانه نمای این قله به علت تأسیسات متعدد، بسیار زشت و ناهمگون است. ناچار بودیم تحمل کنیم. روی سکوی ویژه هلی‌کوپتر ناهار را دسته‌جمعی صرف کردیم و در ساعت ۱۵ بعد از عبور از روی برف‌های تازه باریده جبهه شمالی این کوه، به طرف گردنه دیزین فرود آمدیم.
طبق هماهنگی قبلی، راننده مینی‌بوس باشگاه در گردنه دیزین منتظرمان بود. ساعت ۵ بعدازظهر به طرف تهران حرکت کردیم و ساعت ۷ عصر هم به مقصد رسیدیم.

نکات قابل توجه این برنامه:
۱-مسیر صعود ما جبهه جنوبی این کوه بود که بسیار بکر و دست نخورده مانده است (البته بعد از ده‌تنگه) ولی مسیر برگشت (جبهه شمالی) که بسیار زیبا و متنوع است، اما سرشار از نازیبایی‌هایی مانند جاده، سیم و کابل، دکل و آنتن، زباله‌های متعدد انسانی و صنعتی بود.
۲-با توجه به رسیدن فصل پاییز، به خاطر منابع فراوان آب‌های زیرزمینی‌ این کوه سرشار از چشمه‌ و رودخانه است به طوری که تا رسیدن به قله، آب در کنار ما جریان داشت.
۳-برعکس همیشه که ما از تهران جبهه جنوبی توچال را می‌دیدیم، این بار از ابتدای صعود جبهه شمالی این قله زیبا خودنمایی می‌کرد و برف تازه نشسته بر روز قله توچال، جلوه آن را دوچندان کرده بود. با توجه به هوای عالی آن روز، قله‌ها بسیار نزدیک تر از همیشه حس می‌شدند و در این میان توچال چشمگیرتر بود.
آن روز سپاسگزار آن شدم که چنین کوه مرتفعی در شهرمان وجود دارد که منبع زندگی، آب و هوا، ورزش و تفریح برای ما تهرانی‌ها است و امیدوارم که همه قدر آن را بدانیم.
سرپرست:ذ. حمیدی
۰۸/۰۸/۱۳۸۹